Toen in 2008 Ride The Relapse uitkwam hakte Haust er als een hakbijl in. Deze hardcorebrigade had vervolgens naar eigen zeggen een behoorlijke invloed op de Noorse scene waar later bands als Kvelertak publiekslieveling werden. Ik vraag me af of de band zijn invloed niet wat overdrijft, maar het klinkt wel stoer. Haust opereerde in de ondergrond en stopte zelfs geheel toen de zanger verhuisde. Omdat Ride The Relapse zo’n knakenhard plaatje was valt deze nieuwe niet te laten liggen. Nieuwsgierig als ik was gooide ik het ding in de digitale speler.
Negative Music hakt er weer in als een hakbijl. Dit keer wel als een vrij slappe ongecoördineerde en weinig energieke hakbijl. Nee, blij word ik hier niet van. Dit is het meest sludgy geluid wat de band tot nu toe heeft voortgebracht. De vocalen waren altijd een apart punt bij deze band. Op Ride the Relapse hing het tussen briljant en onacceptabel. Op deze nieuwe plaat missen de vocalen overtuigingskracht. Het is regelmatig bijna lachwekkend met wat voor geveinsde hartenpijn de vocalist jammert. Erg jammer! Op het einde van The Burning bijvoorbeeld lijkt het eerder alsof er een of andere zieke gek door je brievenbus staat te schreeuwen. Ik houd best van ziekelijke vocalen, maar dit is, sorry, belachelijk. Dead Ringer wordt eveneens verkracht door de vocalist. De eerste opbouw van de track gaat goed. Het refrein klinkt alleszins als een pre-refrein. Daarna pleurt de band er een gezongen tussenstuk in wat als een soort refrein functioneert. Ik vind het maar ongemakkelijk klinken. Even lijkt een hele harde solo te volgen, maar dat is niet zo. Waarom niet? De track komt uiteindelijk nergens uit. Ik heb een riff gehoord en wat gekonkel op de vocalen en dat is het. Moet ik nu juichen? Ik juich niet.
Niet minder belachelijk zijn de gilletjes en willekeurige schreeuwen op Back to Nothing, wat denk ik het slechtste nummer is dat ik dit jaar heb gehoord. De cymbalen zijn zeer vermoeiend gemixt. De vocalist doet een soort operatische gilletjes van een kotsend konijn na. Het klinkt niet bruut, het klinkt niet punk, het klinkt helemaal nergens naar. De riff zou kunnen werken ware het niet dat deze helemaal lamgelegd wordt door de drummer. De beste man lijkt in een geheel andere band te zitten. Je kan het allemaal experimentele sludge noemen, maar voor mij is het vooral een brijige ‘soep met pauzes’. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Het klinkt over de gehele linie als een oefenruimte-opname met teveel compressie op de gitaren. Het lijkt wel een live opname en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Dit klinkt niet energiek maar eerder rommelig.
De beste track vind ik I’m Not Here For You, wat ook gelijk een stuk minder gezocht klinkt. De brakke riff is simpel maar sfeeroproepend. Het rockt omdat de drummer eindelijk de groove niet tegenwerkt. Ineens trek ik de vocalen ook een stuk beter. Deze klinken ruiger, bozer en serieuzer dan op de andere tracks. Toch nog een klein lichtpuntje op dit album.
En dan te bedenken dat ik Ride The Relapse nog regelmatig opzet! Wat mij betreft is dit Negative Music een flinke misser. Sommige lieden zullen het wel goed vinden, maar dat lijkt me een vrij select gezelschap. Het is niet dat de bandleden hun instrumenten niet beheersen. Het is ook niet dat de band geen ballen heeft, of niet regelmatig een fatsoenlijke riff verzint. Dat zit namelijk allemaal wel snor. Haust wilde ongetwijfeld een experimentele ziekelijke sludgy punktrip neerzetten. Het resultaat is alleen een saaie en overdreven slecht gevocaliseerd cymbaalfestijn waar ik met zeer weinig plezier luister. Neem daarbij nog een ritmesectie die de halve plaat de flow niet oppakt, bewust of onbewust, en je weet hoe laat het is. Kan je nog zo’n maatschappelijke boodschap hebben, zolang het als kotsende konijnen klinkt geef ik het een duimpje naar beneden.
Score:
50/100
Label:
Fysisk Format, 2024
Tracklisting:
- Left to Die
- Dead Ringer
- Where Evil Dwells
- The Burning
- Back to Nothing
- Turn to Stone
- The Devil at My Heels
- Oh Take Me
- The Vanishing
- I’m Not Here for You
- Something Evil
Line-up:
- Henrik Myrvold – Basgitaar
- Pål Bredrup – Gitaar
- Øystein Wyller Odden – Drums
- Vebjørn Guttormsgaard Møllberg – Vocals
- Trond Mjøen – Gitaar
Links: