Headlines

Jongens, jongens! Wat kom je zo nu en dan toch tegen! Op bepaalde momenten denk je dat je wel alles gehoord of gezien hebt in blackmetalland, maar dan komt er een Franse band op de proppen op een Frans label - Season Of Mist - en dan denk je, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Over welke band heb ik het dan? Gravenoire natuurlijk! Devant La Porte Des Étoiles is het eerste album van een collectief dat we toch eens van dichterbij moeten bekijken. De muzikale boodschap is er één van teruggrijpen naar de essentie, naar de vroeg jaren '90. Maar wie zijn die muzikanten die die vaandel wapperen of die toorts in de lucht steken?Lees verder ›

Muziek moet soms pijn doen, omwille van het feit dat u beseft dat er nog enig gevoel ergens diep van binnen in uw wezen schuilt. Hiervoor kunt u natuurlijk een heel aantal muziekstukken aanwenden, maar waarom niet gewoon eens luisteren naar het debuut Descalator van de nieuwe band Death By Gong? "Een sonische verkenning van het menselijk verval in al zijn facetten" lees ik in de bijgesloten promotekst. Hoe mooi kan een stuk negativiteit eigenlijk wel niet zijn? De vraag stellen is hem ook beantwoorden en daarom bent u nu ook nog steeds aan het lezen. Goed, ik zal enige richting geven om dit werk in perspectief te brengen. Verwacht electronica, shoe-gaze, riffs en een zware bas, maar ook een alternatieve textuur en songwriting die aansluit bij zoiets als Portishead. De vocalen zijn over de gehele linie zacht, deprimerend en narcotisch van aard, soms zelfs tegen het valse (noem dat gerust dissonant) aan. Het is continu balanceren tussen de zwaarte en kwetsbaarheid in nagenoeg iedere track, met een redelijk dunne scheidslijn, waardoor de ene invloed naadloos overloopt in die andere. Het is mij overigens niet geheel duidelijk geworden wie binnen de bandbezetting wat doet.Lees verder ›

Je hebt groeiplaten en je hebt GROEIplaten. Mijn eerste luisterbeurt van dit Brussels psychedelic post-metaltrio was, om het voorzichtig te zeggen, niet erg opwindend, maar na de band live aan het werk te zien en de muziek echt te laten spreken, gebeurde er iets moois op DEATH.HORSES.BLACK. Hoe dat precies verliep leest u best verder.Lees verder ›

Het Japanse Sable Hills bracht in 2019 zijn debuut genaamd Embers uit. In 2022 won de band -als eerste Japanse band ooit- de Wacken Metal Battle én bracht men Duality uit. Doorpakken met zo'n mooie prijs op zak natuurlijk, wat zorgde voor een plaats op het affiche bij onder andere Wacken Open Air en Brutal Assault. Met Odyssey zijn we dus aanbeland bij album nummer drie van de heren, uitgebracht via Arising Empire.Lees verder ›

Het debuut Retaliation van het Noorse Ulvehunger is het resultaat van een gezamenlijke inspanning van L.J. Balvaz (Balvaz, Cadaver, Disgusting), K.B. Fletcher (Disgusting), niemand minder dan de legendarische Frost (Satyricon, 1349) en Anders Odden (Cadaver, Order, Satyricon live). Noorse black en death metal dus, waarbij de nadruk niet enkel ligt op impact, maar ook op melodie en melancholie.Lees verder ›

Het bleek het gezegende jaar 1993 te zijn toen ik de eerste volwaardige plaat van dit Zweedse gezelschap dat tot op de dag van vandaag nog altijd muziek maakt, Dark Tranquillity, in mijn nog jonge handen gestopt kreeg. Na Skydancer, want dat bleek de titel van het album te zijn, kwamen er nog een hele hoop anderen. Niet allemaal even schitterend, dat moet ik ook durven toegeven, dan bijvoorbeeld The Gallery (1995), The Mind's I (1997) of ja Projector (1999). Ik ben de band rond brulboei en enige overgebleven bandlid van de oude dagen, Michael Stanne, blijven volgen.Lees verder ›

De van oorsprong eenmansband Ashen Horde is tien jaar na dato geen aangelegenheid meer van enkel en alleen Trevor Portz. De beste man heeft inmiddels een drietal andere bandleden om zich heen. Het debuut Sanguinum Vindicta is het enige besproken wapenfeit hier op Zware Metalen. Black metal die op twee gedachten leek te hinken, zo lees ik in de recensie van de heer Al Foet. Nu de band gecategoriseerd staat als progblack verwacht ik dat deze lijn wel enigszins doorgetrokken zal zijn, het hoeft immers niet per definitie iets negatiefs te betekenen. Al blijft één en ander afhankelijk van ieders smaak.Lees verder ›

Hellish Torment is een jonge Amerikaanse band die zich ergens in de uithoek van het black/death/grind-genre om geeft. Het zelfgetitelde debuut is naast een eerder verschenen demo in 2020 het eerste wapenfeit van dit trio.Lees verder ›

Vanuit Chicago bereikte ons de eerste ep van Carrion Throne. The Feast Of Human Vices heet die en label Lacerated Enemy – tamelijk gerenommeerd in het genre – verkoopt hem als brutale dissonante death metal. De half bij het Belgische Carrion geleende groepsnaam schijnt ook een science-fiction boek te zijn in de Warhammer 40 000-reeks, dat zich afspeelt in een futuristische fantasiewereld. Of er een link is, valt niet te achterhalen. Wij kozen toch maar voor de muzikale versie.Lees verder ›

Tweeduizendvierentwintig Was al geen misselijk jaar voor black metal, met vele uitstekende releases. Menigmaal viel het woord "jaarlijstmateriaal" in een recensie van het betreffende genre. Eerder dit jaar werd het tiende album van Necrophobic van een recensie voorzien en collega Dypfrys omschreef het met (dat hoop ik althans) enig gevoel voor understatement  "dit album moet je even luisteren" en gaf het album een score van 88. Welnu: In Aphelion is niet een album dat je even moet luisteren. Je moet het van begin tot eind leren kennen, uit je hoofd leren, weten waar de blastbeats zitten en op welke stukken je mee kunt bangen.Lees verder ›

Glacial Mass bleef ik maar proberen en proberen, om de passie te ontdekken, want die zal er heus wel wezen. Het proberen -wellicht tegen beter weten in- brak mij langzaam maar zeker op. Iedere keer weer als ik begon aan de bijna drie kwartier durende plaat had ik het na een paar nummers allemaal wel weer gehoord. Dit was vooral het gevolg van de vrij repetitieve geluidsmanifestatie, de horroreske sfeer daargelaten, want dit zijn wel elementen die de spanning er in weten te houden. De vocalen zijn van een geheel andere orde, bijna sluimerend en toch ook wel passend bij de sfeer die het tweetal tracht neer te zetten.Lees verder ›

Het blijft altijd spannend rondom een band die een lange pauze neemt. En de pauze die Trail Of Lies heeft genomen duurde maar liefst vijf jaar. Misschien ook niet gek want sinds de vlam van de Syracuse hardcoreband in 2011 is gaan branden, is deze uiteindelijk ontvlamd tot een serieuze bosbrand. Met een gestaag opgebouwd repertoire is namelijk oprecht veel gespeeld en getourd. Na het in 2018 goed ontvangen W.A.R., bleek de single Fearless voorlopig het laatste te zijn wat de wereld te horen kregen van het straightedge collectief. Het is nooit echt duidelijk geworden wat de onderliggende keuze van de sabbatical is geweest. Ik ben, vanwege het uitblijven van officieel nieuws, altijd blijven hopen op een nieuwe start voor Trail Of Lies. Die hoop is veranderd in zekerheid want dertien jaar na oprichting komt het eerste album met de naam Only The Strong uit op het Amerikaanse Triple B Records.Lees verder ›

Eens in de acht jaar, wat je het Turkse Carnophage ook voor de voeten wilt werpen, je kunt ze niet verwijten dat ze niet trouw blijven aan een vast patroon. In 2008 bracht de band Deformed Future//Genetic Nightmare uit, waarna acht jaar (oké, en één maand) later Monument volgde. En geheel volgens dit ritme: weer acht jaar later is daar Matter Of A Darker Nature. Het Turkse klokje tikt evenwel niet net zo uitermate precies als een Zwitsers uurwerk, want de band deed er deze keer een maand minder dan acht jaar over. Enkel de meest negatief ingestelde, zwartgallige klepzeiker doet hier moeilijk over.Lees verder ›

De sprong maken van het ene naar het andere label doe je vaak niet zo maar. Dit Amerikaanse blackmetalgezelschap Vimur maakte dan ook nog eens de stap van een kleiner label, Boris Records naar het gerenommeerde Avantgarde Music en doet dit met hun vierde langspeler, The Timeless Everpresent. De vorige plaat Transcendental Violence maar ook de plaat daarvoor Thriumphant Masters Of Fate waren op zich al bijzonder lekkere releases. Ik zie op het eerste zicht geen veranderingen aan de line-up die reeds sinds 2006 samenklust. Althans niet helemaal. Het bleek Vaedis die in dat jaar met de band startte, de andere duistere snuiters kwamen er pas in 2013 bij.Lees verder ›