Op dag twee trekken de wolken zich samen boven Into the Grave. De hardste bands van dit weekend, Vilt, Blood Red Throne en Cabal spelen vandaag en er schetst zich een sombere toekomst voor Wind Rose. Gelukkig kunnen we terugblikken op veertig jaar verleden met Death Angel, Phil Campbell en headliner W.A.S.P. Ruben en fotograaf Esther ‘t Lam zijn er het hele weekend bij om verslag te doen in zowel beeld als tekst.
Vilt 12:10 – 12:50
Vorig jaar was een van de betere uitgebrachte werken de debuut EP …To Mourn the Death of a Stranger van Zweedse band Vilt. En Into the Grave heeft dit jaar de primeur ze voor het eerst buiten hun thuisland te laten spelen. De verwachtingen zijn hoog voor de jonge melodic deathmetalformatie en die maken ze hier meer dan waar. Scherpe solo’s, een gevarieerd geluid en een invalshoek die je niet eerder hebt gehoord in dit genre. Deze jongens staan vast niet lang meer op een klein podium. Zelfs als eerste band om twaalf uur ‘s middags weten deze mannen een publiek te trekken en dat is volledig terecht. Houdt Vilt in de gaten, want dit kan een grote worden.
Elvenking 12:50 – 13:30
Na Paganfest in januari is de Italiaanse powerfolkband Elvenking alweer terug in Nederland. Hier mogen ze het hoofdpodium openen, al zeggen ze zelf nog nooit zo vroeg te hebben gespeeld. Het is ook wel een vreemde programmering als je bedenkt dat veel jongere band pas later op de dag worden geprogrammeerd. De podiumaankleding is ook naar een grotere band dan dit tijdslot. Het eerste nummer Throes of Atonement komt van de nieuwe plaat en frontman Damnagoras heeft het hertengewei er weer bij opgezet. Ook Gone Epoch van diezelfde plaat staat dit keer in de setlist. Verder horen we de hits die we konden verwachten. Een knaller van een opener die je zo vroeg niet zou verwachten. Dat belooft wat voor de rest van de dag.
F.K.Ü 13:30 – 14:10
De horrorthrash van het Zweedse F.K.Ü. (Spreek uit zoals je denk dat het moet) geven een vervolg aan het optreden van Vilt op de Reaper stage. Flink in de grimas en snoeihard op de snaren doen de mannen wat we inmiddels van ze gewend zijn. De boel op z’n kop zetten. Maar dit keer binnen de landsgrenzen van Nederland. De ‘moshaholics’ maken een goede indruk op het toegestroomde publiek. Dit is serieuzere herrie dan je zou verwachten van een band wiens naam voor ‘Freddy Krueger’s Onderbroek’ staat.
Slomosa 14:10 – 14:50
De vreemde eend in de bijt vandaag is het Noorse Slomosa. Die ondanks de naam alles behalve slome muziek speelt. In vergelijking met de rest van de festival line-up zitten ze misschien in het tragere segment met hun psychedelische stonerrock, maar bij vlagen zit hier toch nog behoorlijk tempo in. De band is bekend in Leeuwarden door optredens op Into the Void en heeft daar naar eigen zeggen mooie herinneringen aan. Voor het nummer Red Tundra neemt bassist Marie Moe de leads en daar volgen een paar stevige baslijnen. Een leuke groovy band om het ritme wat op te breken dus. Al worden we door de band aangespoord om hun landgenoten op de Reaper stage te gaan zien.
Blood Red Throne 14:50 – 15:30
De mannen van Blood Red Throne verzorgen inderdaad een deathcore hoogstandje. Dit is de stevigste band die we dit hele festival gaan zien. Steviger nog dan Vilt en de enige band die gutturals laat horen. De zon duikt er zelfs voor weg achter een samentrekkend wolkendek. In plaats van de zon zijn het nu blastbeats en slams die op ons inbeuken.
Het zullen niet de eersten zijn, maar dit is wel het moment dat crowdsurfen losbarst dit weekend. De één na de andere zeilt over het publiek terwijl dit muzikaal geweld over ons heen walst. De zon kan het misschien niet verdragen, maar hier valt zeker van te genieten.
Rotting Christ 15:30 – 16:20
Van een band met een naam als Rotting Christ zou je meer gorgelende tonen en andere duistere klanken verwachten. Maar ‘Hellenic Black Metal’ zoals de band zichzelf noemt bestaat juist uit wat langzamere, meer gesproken teksten. Ook hier doet het publiek lekker mee door de vuisten in de lucht te gooien en hier en daar een circlepit te draaien. Het meest recente album Pro Xristou komt aan bod met nummers als Like Father, Like Son. Maar ook de interpretatie van het Edgar Allen Poe gedicht The Raven van voorlaatste plaat The Heretics staat in de setlist. Een high conceptband met een uitstekende uitvoering. De Grieken zetten hier wederom een memorabele show neer.
Cabal 16:20 – 17:00
Kabaal maken is wat de jongens van Cabal goed kunnen. Excuus, dat moest natuurlijk even. De Denen komen chaotisch over in zowel de muziek die ze spelen als in hoe ze het publiek aanspreken. Want wie voert nou eigenlijk het woord? De frontman en bassist praten door elkaar heen en vragen bijna hetzelfde van het publiek. Gelukkig krijgen die de berichtgeving wel door, want deathcore is weer terug op dit podium! Na Blood Red Throne gaat deze jonge band er nog eens dunnetjes overheen. Het eerste nummer wordt vroegtijdig stilgelegd vanwege een opstootje in de pit, maar dat lijkt zichzelf goed te hebben opgelost. De mannen hebben in maart de nieuwe plaat Everything Rots uitgebracht en daar wordt veel van gespeeld. Dat klinkt prima, tot de technobeats om de hoek komen kijken. Wel is dit de eerste band dit weekend die oproept tot een wall of death en daar wordt gehoor aan gegeven, opstootje of niet.
Death Angel 17:00 – 18:00
De thrashband die vandaag de oude garde tevreden moet stellen is Death Angel. En je kunt het een stuk slechter treffen dan de Bay area legendes. Frontman Mark Osegueda zingt vandaag dan wel geen Raining Blood zoals hij tegenwoordig bij Kerry King mag doen, het regent tijdens deze set wel een beetje en een aantal nummers gaan over bloed. I Call for Blood en The Dream Calls for Blood worden back-to-back gespeeld en daar weet de pit wel raad mee. Vlijmscherpe gitaren van Rob Cavestany zetten de aanwezige massa in beweging. Al meer dan veertig jaar actief en nog steeds topprestaties leveren. Dit blijft een welkome toevoeging aan elke festival line-up of concertagenda.
Cobra the Impaler 18:00 – 18:45
Toevoeging uit de Benelux is vandaag het Belgische Cobra the Impaler. Het is de derde keer dat de heavy groovemetalband op dit festival te bezichtigen is en dat is knap als je bedenkt dat de band pas voor hun vierde jaar actief is. Muzikaal zijn ze te vergelijken met Avenged Sevenfold. Daar moet je van houden en dat doen er genoeg vandaag. Als de band zo aan de weg blijft timmeren staan ze vanzelf op de main stage. De ambitie is zeker zichtbaar en het laatste album Karma Collision gooide ook op deze redactie hoge ogen.
Phil Campbell and the Bastard Sons 18:45 – 19:45
Na de dood van Lemmy Killmister in 2015 was Motörhead einde verhaal en na dertig jaar trouwe dienst als gitarist had Phil Campbell het erbij kunnen laten zitten. Maar hij koos ervoor door te pakken en met zijn drie zoons een nieuw hoofdstuk te beginnen. Phil Campbell and the Bastard Sons heeft eigen werk uitgebracht, maar vanavond spelen ze de nummers van Motörhead. Een feest van herkenning voor jong en oud, want wie kent de klassiekers nou niet? Een uur is eigenlijk niet genoeg tijd om een goed overzicht te geven van de veertig jaar dat de legendarische band actief was. De cover van David Bowie’s Heroes mag dan een van de laatste dingen zijn die de band heeft opgenomen, er zijn betere nummers om op te nemen in de setlist. Zeker zonder Killmister op de vocalen komt dat nummer minder goed binnen. Gelukkig weet Phil wel wat het publiek wil, tot drie keer toe Overkill afdraaien. Hij mag dan niet zoveel meer bewegen, spelen kan Phil nog als de beste. En deze ultieme tribute band mag de nalatenschap van Motörhead zo lang als het kan in stand houden.
High Parasite 19:45 – 20:30
Voor High Parasite moet uw redacteur van dienst zich verontschuldigen. Vorig jaar kwam de debuutplaat Forever We Burn uit en die is aangeprezen als ‘death pop’. Dat is iets waar Lord of the Lost zich tegenwoordig ook voor inzet en dan mag je nog een grote staat van dienst in My Dying Bride hebben, dat genre spreekt mij dus totaal niet aan. De verslaggever meldt zich dan ook af voor dit optreden, maar er is nog wel een fotoverslag.
Wind Rose 20:30 – 21:30
Het toenemende aantal gimmickbands is een zorgelijke ontwikkeling. Het feit dat er inmiddels een terugkerend evenement als de Pirate Metal Party georganiseerd kan worden zegt eigenlijk al genoeg. Wind Rose mag dat dit jaar headlinen. Ergens moeten die gasten toch denken hoe heeft het zo ver kunnen komen? Tien jaar lang niche thema-albums uitbrengen over dwergen uit verschillende literatuur, Tolkien uiteraard voorop. En dan voor de lol een door Dungeons & Dragons spelende YouTubers half geïmproviseerd nummer coveren en een enorme hit scoren. Dan heb ik het natuurlijk over Diggy Diggy Hole. Dat is inmiddels alles wat die band is, we hebben nu allemaal de reels op social media voorbij zien komen over ‘die dwergen band’ en dat is de ontzettend krappe creatieve hoek waar ze zich in bevinden. Het kan nu letterlijk alleen nog maar naar beneden gaan. Dat landgenoten Elvenking hier het festival moeten openen terwijl het in hetzelfde fantasy-genre speelt, langer meegaat en een stuk authentieker is, is moeilijk te verkroppen.
Dit is een race naar de bodem, binnen twee jaar zal er wel een Minecraft-album uitkomen en dan is het gebeurd met het laatste beetje aanzien van deze band. Dit is de nieuwe Alestorm, het zal ze zeker geen windeieren leggen, maar wat zullen we flauw van ze worden. Voor nu proberen ze er nog wat van te maken, want in deze industrie moet je de kansen pakken die je krijgt. Maar al hun oude werk is overboord gegooid en we horen alleen het post-Diggy Diggy Hole tijdperk. De rare afsluiter I Am the Mountain die over de depressie van frontman Francesco Cavalieri gaat klinkt bijna als een schreeuw om hulp.
Insanity Alert 21:30 – 22:30
Ze staan te boek als een Oostenrijkse band, maar we worden gewoon in het Nederlands aangesproken. Kevin Stout, of Heavy Kevy zoals hij op het podium heet, is nu al heel wat jaren frontman van Insanity Alert. Het mag dan in het Nederlands zijn, begrijpen doen we het nauwelijks. Kulverhalen over gameconsoles, welke pasta wel of niet te vreten is en zongo’s op oogbollen rekken de set op tot een uur. Het gelul duurt net zo lang als dat de nummers stand houden. Met thrashpunk ben je snel uitgepraat natuurlijk. De woorden die Kevy tekort komt heeft hij op een stuk piepschuim geschreven die dan het publiek in worden gesmeten. De brokstukken vliegen je om de oren, want de pit kan dit alles wel waarderen. Met parodieën op Bohemian Rhapsody en Run To the Hills is dit wel een heel erg gaargekookte band. Een uur is dan eigenlijk net wat te lang om uit te houden.
W.A.S.P. 22:35 – 23:50
Vandaag gaan de lantaarnpalen op het infield wél uit, wat de sfeer voor het podium ten goede komt. Wederom is het nu de zon onder is het enige optreden van de dag dat de lichten wat toevoegen, maar W.A.S.P. heeft ook nog een redelijke podiumaankleding meegenomen. Dezelfde als waar hij twee jaar geleden ook al mee tourde, maar nu speelt de band rond Blackie Lawless hun eerste album integraal. Helaas wel de exacte versie zoals die plaat in 1984 werd uitgebracht, dus zonder Animal (Fuck Like A Beast). Het nummer waarmee ze zichzelf in de schijnwerpers hebben gezet.
Een irritatie aan onze kant, betekent ook een irritatie aan Lawless’ kant. Dit keer moet de vangcrew het ontgelden. Die mogen niet naar hem kijken als ze geen ticket hebben gekocht. Zo kennen we Blackie weer. Hulde voor de vangcrew dit weekend trouwens, die hebben honderden mensen weer veilig op de grond gezet na het crowdsurfen. Ook hulde voor bassist Mike Duda die de vocalen van Lawless enorm ondersteunt op de plekken waar kracht bijgezet moet worden. De inmiddels 68 jarige frontman kan het duidelijk niet meer op eigen kracht. Al zou je dat na meerdere rugoperaties niet zeggen met hoe hij nog over het podium beweegt.
Na album One Alive speelt hij nog wat andere nummers uit de jaren tachtig als korte medleys, maar daar blijft het ook bij. Niks van The Crimson Idol of later.
Na een verwarrende opening waarin het bijna leek of Lawless Wild Child akoestisch zou spelen, spelen ze hem toch op de normale manier. Ze finishen de set met Blind in Texas en daarmee blijven er dus heel wat leuke nummers op de plank liggen. Mocht er nog een andere tour inzitten is dat dus iets om naar uit te kijken. Net als naar de laatste dag van dit festival!
Datum en locatie
14 juni 2025, Into the Grave, Leeuwarden
Foto's:
Esther ‘t Lam (Instagram, Facebook)
Links: