Headlines

Konvent bracht begin 2020 zijn debuutplaat Puritan Masochism uit en de wereld werd spontaan in een gruwelijke pandemie gesmeten. Nu lijkt het coronamonster eindelijk wat op te klaren en ziehier is de nieuwste schijf van de Deense band. Toeval bestaat niet zeg ik altijd. Lekkere death-doom om een pandemie mee aan te vangen én weer af te sluiten. Moet kunnen!Lees verder ›

Circa Survive, de band bij uitstek voor getergde winterschone vocalen die je naar dat huis in het bos verplaatsen. Je weet wel, dat huis met het bevroren riviertje aan de oprit met kiezels bovenop de begraafplaats. Om Frozen Creek heb ik zeker nooit een traan gelaten. Muziek die me raakt? Doe niet gek.Lees verder ›

Reeds eerder bracht dit Wit -Russisch post-blackmetalgezelschap, Krvvla, een arsenaal aan werkjes uit. De demo’s dan wel singles kregen telkens als titel een letter mee. Goed gevonden. Ook nu doet dit viertal dit trucje dunnetjes over en noemt hij zijn eerste volwaardige langspeler gewoon X. Ook nieuw is de introductie van zang. Het voor mij onbekende Italiaanse label, Brucia records, is de platenboer van dienst. Acht nummers worden afgeleverd in krap zevenentwintig minuten. Je moet het maar doen.Lees verder ›

The Devils of Loudun is een non-fictieroman uit 1952 van Aldous Huxley. Het is een waargebeurd, historisch verhaal van massale demonische bezetenheid, religieus fanatisme en seksuele hysterie die plaatsvond in een klooster in het kleine stadje Loudun, in het zeventiende-eeuwse Frankrijk. En daarmee ook een prima naam voor een metalband, toch?Lees verder ›

Er was een tijd dat radiozenders nog rockmuziek speelden. Echte rockmuziek dan. Geen Imagine Dragons, Coldplay of andere triestige excuses die moeten doorgaan voor eigentijdse rock ‘n roll. Vooral de jaren ‘90 toonden zich een vruchtbare periode voor de alternatieve muziek. Radiohead, Nirvana, Weezer, er was voor ieder wat wils. De verscheidenheid aan altrock was enorm. Ook onze Nederlandstalige landjes hadden hun eigen vertegenwoordigers. Belpop kende bijvoorbeeld gouden tijden met bands als Millionaire, Soulwax, A Brand of Customs. De volgende generatie bands slaagde er echter niet in om dezelfde zendtijd en successen te evenaren.Lees verder ›

Januaryo Hardy is een multi-instrumentalist en alleskunner afkomstig uit Indonesië. We kennen hem van onder andere zijn atmosferische, melodische blackmetalband Pure Wrath. Met het vervolg op Sempiternal Wisdom, een plaat die alweer vier jaar oud is, Hymn To The Woeful Hearts, wordt er ons een nieuw meesterwerk aangeboden door het gerenommeerde Debemur Morti label. Deze nieuwe plaat telt zes, eerder lange, wel uitgesponnen en erg verzorgde blackmetalnummers.Lees verder ›

Blackest Insurrection is het derde album van het Engelse Sidious en wordt bij Zware Metalen aangeleverd met een biografie zoals we die kennen van onze westerburen: vol met superlatieven, de-hemel-in-prijzen en een vleugje chauvinisme. Toegegeven, met een mooi artwork en de drummer van Hecate Enthroned in de gelederen heeft Sidious alvast twee troeven in handen.Lees verder ›

Progmetal. Sinds ik het genre heb leren kennen is het voor mij een vaste waarde in de digitale bibliotheek geworden. Telkens blijf ik mij verbazen over de hoeveelheid variatie die binnen dit genre voorkomt. Van mathematische en dynamische krachtpatserij (Vola) tot de meer traditionele benadering van prog (Dream Theater), het gehele spectrum heeft voor eenieder wat te bieden. Althans, als je iets met progressieve metal kunt.Lees verder ›

Metal uit Taiwan. Ik kende tot voor kort geen van dat eiland afkomstige bands, maar dat ook daar de betere muziek wordt gemaakt, verrast natuurlijk niet. Wij zijn immers met veel. Obsequial Joy is een eenmansproject van een heerschap dat zichzelf Yen noemt en met Show My Mercy een eerste echte wapenfeit uitbrengt. Begin 2015 verschenen er al enkele singles, nu ligt er een EP. De Encyclopeadia Metallum noemt het trouwens een full length, maar Talheim Records Germany heeft het toch echt over een extended play. En met een speelduur van nèt een half uur klinkt dat ook veel logischer.Lees verder ›

Nashville, Tennessee is ontegensprekelijk één van de belangrijkste muzieksteden ter wereld. Het is werkelijk belachelijk wat er allemaal uit dat zuiders gat is voortgekomen. Tammy Wynette, Miley Cyrus, Bobby Hebb, Chet Atkins en natuurlijk Johnny Cash. Het zijn er eigenlijk teveel om op te noemen. Misschien kunnen we binnenkort de heren van Noisecult in dat illustere rijtje bij plaatsen. Noise-wie? Noisecult! Een stonerband uit Nashville. Omdat het niet altijd soul of country hoeft te zijn.Lees verder ›

Eén van de voordelen van schrijven bij Zware Metalen, is de constante stroom aan nieuwe muziek die dagelijks onze redactie binnenrolt. Zelfs corona kon deze niet tegenhouden of afremmen. Daar zit soms de grootste bagger tussen, maar evengoed een leuke ontdekking. Het brengt je als luisteraar ook naar landen en continenten waarvan je niet eens wist dat metal er bestond of toegestaan was. Neem nu deze band: Artamene. Een zelfverklaarde heavy progband uit… Iran!Lees verder ›

Sinds het Zweedse Ghost in 2010 debuteerde met Opus Eponymous (waar wijlen Zware Metalen-voorzitter Remi Peterse bij zijn review twijfelde aan de voorspelling van de band dat het dé rocksensatie van de komende tien jaar zou worden: boy, was he wrong!), zat er niet zo’n lange tijd tussen het verschijnen van twee platen. Vier jaar geleden alweer kwam Prequelle uit en sindsdien was het stil in het kamp der Papa Emeritussen, met uitzondering van het singletje Seven Inches of Satanic Panic. Maar dat was in de wereld van Ghost een release die eigenlijk uit 1969 stamde en waarop oervader Papa Emeritus Nihil de vocalen verzorgde (als u zich afvraagt wat u nu eigenlijk leest bent u niet thuis in de Ghost-wereld).Lees verder ›