Er was een tijd dat radiozenders nog rockmuziek speelden. Echte rockmuziek dan. Geen Imagine Dragons, Coldplay of andere triestige excuses die moeten doorgaan voor eigentijdse rock ‘n roll. Vooral de jaren ‘90 toonden zich een vruchtbare periode voor de alternatieve muziek. Radiohead, Nirvana, Weezer, er was voor ieder wat wils. De verscheidenheid aan altrock was enorm. Ook onze Nederlandstalige landjes hadden hun eigen vertegenwoordigers. Belpop kende bijvoorbeeld gouden tijden met bands als Millionaire, Soulwax, A Brand of Customs. De volgende generatie bands slaagde er echter niet in om dezelfde zendtijd en successen te evenaren.
Daarom is het interessant om een Belgische band als The Waltz eindelijk zijn debuutalbum te zien uitbrengen. Postpunk, belpop, alternatieve rock of zelfs indie. Het maakt niet uit welk brandmerk je op de bands muziek wil zetten, rocken doet het in ieder geval. De band uit Kortrijk haalde in 2018 nog de finale van Humo’s Rockrally (voor de Nederlandse lezers: dit is zowat de belangrijkste rockwedstrijd in Vlaanderen) en dus waren de verwachtingen hooggespannen voor deze Looking-Glass Self. Eigenlijk mogen we de pandemie bedanken voor dit album. De band vond er namelijk de tijd door om eindelijk de studio in te duiken.
Labelman, het heropgestarte label van de band, stuurde een promo van deze plaat naar onze redactie. Ofwel weet niemand daar dat wij een metal e-zine zijn? Ofwel schat men de muziek van The Waltz als hard genoeg in? Wat er ook van moge zijn, ik heb getwijfeld hoor. Hoort dit nu op onze website? De plaat eens integraal beluisteren deed me echter snel neigen naar ‘ja, dit hoort hier gewoon thuis’. Ik vind dit oprecht een leuke rockplaat joh!
Het maakt dat ik een dubbel gevoel heb bij dit album. Ik heb werkelijk niets met rooskleurige en naar suikerspin ruikende muziek als Red–Orange Moon. Leuk voor de commerciële top 40 misschien, maar speel het alsjeblieft niet af als ik in de buurt ben. Nee, dan heb ik het meer voor nummers als Necessary Evil of Dicktator. De eerste is een zachte ballade en de tweede een lekker moderne en toch nostalgische rocktrack. Het toont de kwaliteit van deze band en brengt me dromerig terug naar lang vervlogen tijden.
De jaren ‘90 en begin jaren ‘00 zijn namelijk heel sterk op deze plaat hoor. Ik hoor veel gelijkenissen met bands als Franz Ferdinand of The Jesus Lizard, maar dan met een typisch Belgische twist erin. Belpop – of Belrock als je wilt – is aan een heropleving bezig lijkt het me. Whispering Sons, The Sore Losers of deze The Waltz, we hebben – naast enkele heel sterke metalbands – weer wat leuke rockbands in België. Ik ben aangenaam verrast door de debuutplaat van deze band. Het is totaal geen metal, maar kan de alternatieve rockmuziek in onze contreien een welverdiend duwtje in de rug geven. We zijn er allemaal mee gebaat om wat meer rockmuziek te horen op de radio. Ik hoop dus dat dat de radiozenders deze plaat eveneens oppikken.
Score:
80/100
Label:
Labelman, 2022
Tracklisting:
- Looking-Glass Self
- All The Rage
- Dicktator
- Ulterior Motives
- Necessary Evil
- Flowers
- Red-Orange Moon
- Schadenfreude
- Enter The World
- Egocide
- Prying Eyes
Line-up:
- Kevin Anne – Zang, gitaar
- Benoit Lefaut – Gitaar
- Elmo Vanhoutteghem – Basgitaar
- Sybe Verbluys – Drums
Links: