Eén van de voordelen van schrijven bij Zware Metalen, is de constante stroom aan nieuwe muziek die dagelijks onze redactie binnenrolt. Zelfs corona kon deze niet tegenhouden of afremmen. Daar zit soms de grootste bagger tussen, maar evengoed een leuke ontdekking. Het brengt je als luisteraar ook naar landen en continenten waarvan je niet eens wist dat metal er bestond of toegestaan was. Neem nu deze band: Artamene. Een zelfverklaarde heavy progband uit… Iran!
Ik denk dat Iran – samen met Noord-Korea, Afghanistan en Vaticaanstad – zowat het laatste land is waar je aan denkt als het over metal gaat. Mag dat wel van Ali Khamenei? Metal maken? Is dat niet de muziek van de Duivel? Blijkbaar is metal bezig met de laatste bastions te slopen. Want ook in het oude Perzië vinden er tegenwoordig metaloptredens plaats. Artamene gaat er prat op dat de band er optredens verzorgt voor meer dan vijfhonderd man. En te zeggen dat het allemaal begon met twee rebelse broers, Pedram en Pooya Shitrah. Beide heren riskeerden letterlijk lijf en leven om hun favoriete muziekgenre te kunnen spelen. Zoals globalisering het dicteert, reikte vervolgens een Italiaans platenlabel hen de hand en kreeg de band zowaar een platendeal. Sindsdien gaat het snel. In een volgende fase bereikte de album van de band onze redactie en is diens globale naamsbekendheid compleet.
Heavy Prog! Zo omschreef het platenlabel zijn laatste aanwinst. Ik hoor echter naast wat progmetal toch vooral een gezonde portie thrash. Luister maar eens naar Inshushinak – ik hoop dat ik deze juist schreef – en je zal snel begrijpen wat ik bedoel. De erupterende gitaarriff en woedend om zich heen slaande drums, vertonen alle kleuren en geuren van goede thrash. Je voelt dat deze band dweept met old-school thrash metal. Neem nu Shining Black, misschien wel mijn favoriet op dit album. Het nummer start als vlammende thrash metal, maar verandert na twee minuten volledig van koers. Er volgt een soort instrumentaal intermezzo dat doet denken aan Testament of Metallica. Gedurende het volledige nummer wordt er trouwens geen woord gezongen. Gewoon vijf Iraniërs en hun instrumenten.
Ik werk in het dagelijks leven vaak samen met Iraniërs. Toffe gasten hoor, maar een beetje speciaal in de omgang. Dit album zou ik net zo omschrijven: tof en speciaal in de omgang. Normaal beluister ik een album zo’n drie keer als ik er een recensie over schrijf. Deze heb ik een volledige namiddag afgespeeld. Lekkere thrash, maar met een twist. Is het doordat de leden van deze band semi-afgesloten van de rest van de metalwereld opgroeiden? Of hebben ze gewoon hun eigen kijk op het genre? Je kan het inderdaad proginvloeden noemen, maar ik hou het liever op Iraanse eigenzinnigheid. Perzische thrash is tegenwoordig een ding. De wereld post-corona zal nooit niet meer hetzelfde zijn. Doe me echt, echt, echt een plezier en geef deze plaat eens een kans als je toegankelijke thrashmuziek wel kan pruimen. Het zal je enorm bevallen.
Score:
85/100
Label:
Wormholedeath, 2022
Tracklisting:
- Infinite Escape
- Fear Of Darkness
- Heavy Motion
- Mayhem
- Shining Black
- Inshushinak
- Rain Of Paradise
- Petrichor
Line-up:
- Pedram Shitrah – Gitaar
- Pooya Shitrah – Drums
- Yahyan Rahmani – Basgitaar
- Soheil Avakh – Zang
- Ali Karimi – Gitaar
Links: