Headlines

Soms heb je van die bandnamen die je even achter de oren doen krabben. Het Amerikaanse eenmansproject Antimozdebeast valt ook in deze categorie. Op zijn debuutalbum Mother Earth stort hij muziek over ons heen waar we even weinig mee kunnen als met de bandnaam.Lees verder ›

Alles wat Déhà, de Belgische alleskunner, uitbrengt passeert normaal meestal via de handen en oren van collega Bart. In een pakketje wat ik toegestuurd kreeg van het Franse Les Acteurs De L'Ombre Productions zat ditmaal ook een album, het zoveelste, van Déhà.  Bij het schrijven van deze review zal het waarschijnlijk al wel weer achterhaald zijn te stellen dat het het nieuwste en zoveelste album is dat ik in handen heb. De heer Déhà mocht ik enkele maanden geleden nog live aanschouwen met één van zijn bands, ditmaal Cult Of Erinyes, op het Unholy Congregation Festival in Oudenaarde. Indrukwekkend bleek de korte samenvatting.Lees verder ›

Ik zou deze normaal niet meer doen, want uitgebracht in eigen beheer in 2021, maar omwille van de sterkte van de plaat en de relevantie doe ik hem alsnog. Deze Poolse blackened deathmetalband genaamd Sarmat leent zijn naam van Satan 2, een Russische intercontinentale kernraket met vloeibare brandstof met 18.000 kilometer reikwijdte. Twee heren zijn afkomstig van het degelijke death metal gezelschap Calm Hatchery, sessiedrummer Krzysztof "Desecrate" Szałkowski kennen we dan weer van zijn werk bij het machtige Lost Soul. Lees verder ›

Cryo Chamber is een label dat vrijwel geen metalgerelateerde muziek de wereld in slingert. Het label blinkt uit in de grafische hoek: vrijwel elke release, stream, compilatie of YouTube-video ziet er fantastisch uit. Vrijwel alle albums die het label uitbrengt staan ook gratis en voor niets full length op YouTube. Eén van de vaandeldragers bij het label van de Zweed Simon Heath is ProtoU.Lees verder ›

Twee voor de prijs van één. Nee, we staan niet op de wekelijkse markt. Ik heb het splitalbum van de Franse bands Simulacre (uit Bordeaux) en Archvile King (uit Nantes) in handen. Het wordt uitgebracht door het eveneens Franse, Les Acteurs De L'Ombre Productions. Archvile King passeerde nog niet eens zo lang geleden, met het debuutalbum À La Ruine, een erg sterke plaat. De bijdrage van de heer Baurus, de man achter Archvile King, is het opnieuw uitbrengen van de allereerste EP, Vile. Oorspronkelijk kwam dit hebbeding uit in 2020. Simulacre is voor mij nieuw. Een band die ook nog niet eens zo heel lang op de planken staat. Hun bijdrage aan deze split is wel nieuw materiaal. La Jaiba was een EP uit 2017 die misschien voor sommigen nog wel een belletje doet rinkelen.Lees verder ›

Goatsmegma komt uit Estland en brengt op dit tweede album een portie vuige black/death. Voorgaande releases (het debuut Demonic Goat Smegma Eating Ritual en de split met Antichrist) wisten de burelen van Zware Metalen niet te vinden. Gelukkig weet het label waar Goatsmegma tegenwoordig onderdak heeft gevonden ons wel te bereiken. De muziek van Goatsmegma wordt door Godz Ov War in de markt neergezet als black/death, hoewel sommigen het eerder war metal zouden noemen.Lees verder ›

Крюкокресm, de demo, mochten we al voorzien van een review vorig jaar. Deze plaat, genaamd Thuisland, laat Russische lofi black metal horen met oorlogszuchtig en zelfdestructief klinkende vibes en met teksten die bloederige, dramatische taferelen beschrijven over de restanten van de gestreden strijd, zowel wanneer het oorlog of automutilatie betreft. Крюкокрест behoort tot de  Pleskau Brethren (Псковское братство), samen met Hexenvomit (daar lees je hier meer over), Крошка Нетопырь и Малыш Мёртвая Голова, Леший en een pak andere obscure bands.Lees verder ›

Provectus zag al in 2015 het levenslicht, maar komt pas nu met het debuutalbum, getiteld Postero Mundi. Drie jaar geleden was er al wel een album met een lengte van dik een half uur, maar Existential Delusion wordt als een EP gezien door de band. Deze Belgen uit Vosselaar houden niet van poespas en spelen een lekkere old-school variant van black metal, maar dan zonder de standaard anti-christelijke, dan wel satanische onderwerpen. Zanger Tempore Anomalia - je moet er maar op komen - heeft een hoop te vertellen over de donkere krochten en filosofische kant van het leven, met de nadruk op het concept 'tijd', wat de nummers soms wel wat erg lang maakt. Is allemaal geen probleem, want kwaliteit is iets wat de band in de vingers heeft.Lees verder ›

Incantations Of The Frigid North was de eerste EP van dit Noorse tweetal, Bekmørk. The Path Nocturnal is de opvolger en opnieuw een EP. Hoop en al 22 minuten ranzige en smoezelige black metal krijg je ook dit keer weer te horen. Dread Count Naberius en Malevolent Berserker is het olijke duo achter dit Bekmørk. De heren weten heel goed hoe ze de sfeer van de tweede golf van black metal opnieuw moeten oproepen. Noem het simpel, eenvoudig doch uiterst effectief en oh zo agressief. Een handvol riffjes, een beperkt aantal drumdynamieken en wat eigenaardige effecten op de vocalen en je bent al een heel eind. Moeilijk moet je het dus niet maken.Lees verder ›

Vertrouwd. Dat woord blijft me telkens te binnen schieten als ik naar dit eenmansproject van heerschap Forlorn uit de Verenigde Staten luister. Het klinkt namelijk heel erg als Immortal, Darkthrone en Burzum. Ongetwijfeld woont Forlorn ook in een bergachtig en dunbevolkt gebied waardoor de misantroop in hem via de muziek tot uiting komt.Lees verder ›

Met enkel maar een demo op hun conto, R.A.I.D.S. uitgebracht in 2018, komen deze vier Amerikanen nu met Elysian Inferno. Het zou een brutale mengeling van death en black metal moeten zijn wat de heren van Berator brengen. In krap 22 minuten hengsten de heren er maar liefst zes nummers door. Brutaal als de bijtende hond van de buren, smerig als de ongepoetste keuken van Boer Charel, zo klinkt dit alles.Lees verder ›

Vroeger had ik twee schattige cavia's die beide handtam waren. Dat waren ze overigens niet vanaf de aankoop, maar wel na talloze uren spelen en oefenen. De namen ben ik inmiddels alweer vergeten, maar de fijne herinneringen die ik als kind aan deze huisdiertjes had, koester ik nog steeds. Wat ik ook koester, misschien nog wel meer dan die twee pluizenbolletjes uit mijn jeugdherinnering, is de loodzware bulldozer goregrind van het Italiaanse Guineapig.Lees verder ›