Slammen terwijl je de wekker uitzet ‘s ochtends, een boterhammetje slams pakken en al slammend de file in en uit om tussen het werken door wat breakdowns mee te pakken. De kinderen even op bed slammen na het avondeten en onder de douche wat grunts oefenen waarna het niet lang meer duurt voordat de wekker die ‘s ochtends is uitgeslamt, weer aangeslamt mag worden voor de volgende dag. Voor zij, die net als ik niet genoeg slams en loodzware breakdowns op een dag kunnen verorberen, was zondag 12 juni vet gemarkeerd in de agenda. De koningen der lompe death metal, Dying Fetus, deden voor de eerste keer sinds 2019 (Eindhoven Metal Meeting) Nederland weer aan. Het Britse slamgezelschap Ingested maakte het affiche nog gezelliger en of het allemaal nog niet mooi genoeg was, werd ook ‘ons eigen’ Changing Tides toegevoegd. Slamtastic! Redacteur Maarten slamt zich in de auto richting Doornroosje, terwijl fotograaf Bram alles op beeld vastlegt voor het nageslam, eh… geslacht.
Waar de Tilburgse band iets meer dan een maand geleden nog de releaseshow van Impair The Vision in eigen stad speelde, werd het vijftal als kers op de taart eind mei ook nog even toegevoegd aan het affiche van vanavond. Een uitgelezen kans voor Changing Tides om nieuw publiek te bereiken en om uiteraard wat nummers te delen van het fraaie, kersverse debuutalbum. Ondergetekende sprak met lof over de plaat en was dan ook vooral benieuwd hoe de groep ‘jonge honden’ het live zou klaarspelen. Voor een aardig gevulde zaal trappen de heren na de sfeer verhogende intro en opwarmer Grondslag af met het beukende Pattern, dat de vaart er meteen goed in brengt.
De trage opstart van A Common Misconception neemt dat er vervolgens weer wat uit, maar zodra ook daar het gaspedaal wordt ingetrapt is de band definitief los. De op het podium zichtbare (gezonde) spanning verdwijnt langzaamaan en maakt plaats voor meer overtuiging waarbij het vooral frontman Kasper is die de boel lekker opzweept. Zijn vocalen klinken overtuigend en de wisselwerking in zang met bassist Timmy pakt ook live goed uit. Changing Tides heeft dan ook slechts drie nummers nodig om het publiek al wat in beweging te krijgen, mede ook door de breakdowns van The Innocent. Gretig pakt de band na een dankwoord richting het aanwezige publiek door met het afwisselende titelnummer Impair The Vision en de slammende deathcore single Guided. Er wordt afgesloten met de andere single Fear Of Unbelief en de meeknikkende koppen in de zaal bevestigen dat dit een goede opwarmer van eigen bodem is. Mooi dat onze nieuwe aanwas op pronkende affiche als deze mogen prijken. Goed werk,Doornroosje!
Wanneer de spullen aan de voorzijde op het podium zijn geruimd en alles op zijn plaats staat en getest is, is het tijd voor de Britse slamcoregigant Ingested. Volledig in een zwart-witte setting is het onomkeerbaar wat iedereen mag gaan verwachten van de tweede band, mocht dat überhaupt nog een vraagteken zijn. Met een mistgordijn van rook betreedt de band het podium en start met Rebirth, de single die in januari van dit jaar verscheen en naar alle waarschijnlijkheid ook op het nieuwe album zal staan. Door het (te) zware basgeluid trilt mijn endeldarm weliswaar bijna uit mijn anus. Het maakt het volgen van de technisch beladen deathcore wat lastig. Dat drummer Lynn Jeffs vanaf de start ook absoluut niet aan half werk lijkt te doen en eigenlijk een boete moet krijgen wegens snelheidsovertreding met zijn baspedalen, maakt het er allemaal ook niet gemakkelijker op.
Gelukkig blijkt de geluidsman dit zelf eveneens door te hebben en is het smetje alweer hersteld wanneer de heren No Half Measures in zetten. De kletterende drums gaan weer tekeer als zijnde een machinegeweer en hoewel de vellenmepper vanwege de rook nauwelijks te herkennen is, legt de man eigenhandig de lat op een niveau dat past bij de band. We kunnen na vijf full-lengths en flink wat podiumervaring immers niet ontkennen dat Ingested een naam van formaat is geworden binnen het genre. Ook op het podium is dat in alle opzichten duidelijk hoor- en zichtbaar.
Wanneer zanger Jay Evans zijn band nog even aankondigt als de ‘undisputed, undefeated kings of slam’ en de eerste identieke slams middels The List ook daadwerkelijk de zaal in worden geslingerd, zien de fanatiekelingen voor het podium de kans schoon om een pit te bouwen. Naast The List en No Half Measures krijgt het publiek van de plaat Where Only Gods May Thread (2020) ook nog Impending Dominance en Dead Seraphic Forms te horen. De show van deze avond staat overduidelijk in het teken van dat laatste album. Laatste, als we het opnieuw opnemen van The Surreption (The Surreption II) niet meetellen dan.
Ingested is in topvorm en wanneer de wall of death richting het eind van de set met de single No Half Measures mag rekenen op een aardige participatie, spelen de Britten een gewonnen wedstrijd. Een muur van geluid neemt veertig minuten bezit over de zaal en naarmate de set vordert, overtuigen de Britten meer en meer. Dat de vocalist lang niet bij al zijn grunts en gutturals de volle honderd procent geeft, nemen we helemaal voor lief. De ritmesectie maskeert dit in kwalitatief opzicht ruimschoots. Het vijftal is gepokt en gemazeld en niemand die daar op deze avond over zal twijfelen.
Daarmee is de weg geplaveid voor het gerenommeerde Dying Fetus. Waar het trio een dag eerder nog aantrad op Download Festival in Engeland, staan ‘the boys’ vanavond op de bühne in Nijmegen. Iets later dan gepland horen we The Boys Are Back In Town van Thin Lizzy de zaal in galmen waarna de implosie van Doornroosje met Schematics wordt ingeluid. Die zwaar afgestelde basklanken van de hele avond zijn ineens verklaard: wat een destructief geluid krijgen de aanwezigen hier voor de kiezen zeg. Volledig passend bij de verpulverende pot death metal die de heren al vanaf de oprichting hanteert.
De furieuze kickstart kan dan ook gelijk op een flinke respons vanuit het publiek rekenen. Het is overigens goed kijken wanneer John Gallager op het podium stapt met een petje en een flinke bos haar eronder. Gelukkig herkennen we zijn smerige, blaffende grunts uit duizenden. Met een rotvaart blaast Dying Fetus achtereenvolgens Subjected To A Beating en het overweldigende In The Trenches er tegenaan en na drie nummers is de balans al op te maken. Dit is wederom een show op het niveau Champions League. Wat een geolied machine staat hier op de planken, bewonderenswaardig wat drie muzikanten kunnen bewerkstelligen.
Met speels gemak en militaire precisie knotteren de bassnaren, massieve blastbeats en logge, staccato riffs de zaal in en nergens laten de heren een steek vallen. Inmiddels is er voor het podium een gemoedelijke moshpit ontstaan die geen enkel moment lijkt stil te vallen, wat overigens inherent is aan de nauwelijks onderbroken set van de band zelf. Alleen het aankondigen van de nummers zorgt af en toe voor een adempauze, maar wie wie zit te wachten op stilte als beukers in de vorm van One Shot, One Kill (een absolute favoriet hier) en Atracious By Nature haast voorzien worden van een vettere en strakkere uitvoering dan op het album zelf.
De wisselwerking tussen de vocalen van Gallagher en knauweende zang van Beasley is naadloos en in diezelfde trant volgt ook drumbeest Trey Williams, die er een absoluut spektakel van weet te maken. Hoewel de slammende breaks en pompende death metal in de basis écht niet zo veel verschilt van elkaar, weet het drietal altijd weer de juiste afwisseling te vinden middels wat soleerwerk of dansbare breakdowns, om het zodoende toch interessant te houden. Mocht je er op album niets mee kunnen, dan bewijzen de heren live zonder meer het tegendeel.
De riem wordt nog wat strakker aangetrokken met de opzwepende riffs en de vingervlugge shreds in Homicidal Retribution, afkomstig van War Of Attrition uit 2006. De fans krijgen op die manier van bijna alle albums wel een track te horen vanavond, hoewel er zeker geen grote verrassingen zijn te ontdekken in de setlist. Als de laatste noten wegvloeien van Homicidal Retribution gooit Gallagher een flesje water in het publiek en vraagt hij of er iemand nog wat wiet heeft, want het gezelschap staat droog sinds Engeland. Er volgt een grappig en onvoorzien tafereel wanneer er meteen een fanatiekeling het podium opspringt om wat groen reddingsmiddel te overhandigen. Wanneer de fan nog wat meer wil vertellen aan Beasley wordt de beste man vriendelijk verzocht om het podium te verlaten en pakt het gezelschap de ketting op met de stuwende ritmes van Wrong One To Fuck With.
Zo strak als Amber Heard in een rechtszaal, alsof de veertigers niets leiden met avonden als deze. Toch komt er met het oudje Kill Your Mother, Rape Your Dog een eind aan het spelen van ongeveer een uur en tien minuten aan kwalitatief, hoogstaande death metal. Riep iemand vanavond ‘the undisputed, undefeated heavy weight champion?’. Hier staan er drie hoor! Dit optreden was een heus feest. De overtuigingskracht van Dying Fetus vandaag was van een ongekend niveau. Alle glimlachende gezichten om mij heen bevestigen dat als de lichten aan gaan, of zijn die louter te danken aan het humoristische contrast wanneer Celebration van Kool & The Gang iedereen plots uit zijn extase ontwaakt? “Wooeehooooeeee!!”.
Setlist:
Dying Fetus
- Schematics
- Subjected To A Beating
- In The Treches
- One Shot, One Kill
- From Womb To Waste
- Atrocious By Nature
- Skull Fucked
- Epedemic Of Hate
- Grotesque Impalement
- Homicidal Retribution
- Your Treachery Will Die With You
- Wrong One To Fuck With
- Kill Your Mother, Rape Your Dog
Ingested
- Rebirth
- No Half Measures
- The List
- niet bekend
- Better Off Dead
- Impending Dominance
- Invidious
- Dead Seraphic Forms
Changing Tides
- Grondslag
- Patterns
- A Common Misconception
- The Innocent
- Impair The Vision
- Guided
- Fear Of Unbelief
Datum en locatie
12 juni 2022, Doornroosje, Nijmegen
Foto's:
Bram Geurts (Bramg.eu)
Link: