Headlines

Verdomme, wat heb ik soms toch een wansmaak als het op muziek aankomt. Een ieder van ons is vast vaker in een situatie terecht gekomen waarbij je jezelf 'moet' verantwoorden over wat je nou wel niet precies zo goed vindt aan metal. Veelal tegen hersendood gepeupel dat iedere dag opnieuw weer weg kan zwijmelen bij dezelfde bak aan zever op bijvoorbeeld Qmusic. Echter, in sommige gevallen kan ik het voor mijzelf ook niet meer recht lullen. Hier dan: Houkago Grind Time.Lees verder ›

Van het Australische Arkheth had ik nog nooit gehoord. Volgens de beknopte omschrijving van het label speelt de band melodische en symfonische black metal. Maar het was de kleurrijke hoes en de titel die mijn aandacht trokken: Clarity Came With A Cool Summer’s Breeze. Geen verstikkende duisternis maar helderheid, en dan nog wel door een koel zomerbriesje in plaats van helse vuren. En zelfs met respect voor de Engelse grammatica! De avontuurlijke muziekliefhebber in mezelf was te benieuwd om dit te laten liggen.Lees verder ›

Alaaf! Vrijdag was het de elfde van de elfde. Dat betekent natuurlijk maar één ding. In het zuiden is het hossen geblazen, aangezien het carnavalsseizoen officieel van start gaat. Verkleedpartijen, bier en vooral waanzinnig slechte muziek. Godverreju, wat kan ik daar kwaad van worden. Nu heb ik sowieso al weinig met carnaval, maar mensen, die muziek. Gelukkig brengt Chelsea Grin juist vandaag een lekker boosaardig schijfje uit om de voetjes eens flink van de vloer te krijgen. Best wat overeenkomsten met carnaval als je het zo bekijkt. We trekken massaal onze zwarte kledij uit de kast en gieten een hoop bier naar binnen tijdens een metalconcert. Vergeet echter de polonaise en zet hier een dikke circlepit voor in de plaats. Het is namelijk rammen geblazen met Chelsea Grin.Lees verder ›

Met de komst van bands als Paramore, Evanescense of Flyleaf is het steeds normaler om lieflijke vrouwelijke zang in combinatie met harde gitaren te horen. Soms werkte dat wonderwel, (het Duitse SetYourSails bracht eerder dit jaar een prima plaat uit) soms spuit het glazuur van je tanden bij het horen van de muziek. Sleeping Romance valt in die laatste categorie. Deze Italiaanse band gaat al een tijdje mee en komt nu met We Are All Shadows, hun vierde plaat op de proppen. En deze vierde plaat is met een nieuwe zangeres ingeblikt. Lina Victorias stemgeluid is een serieuze kwestie van smaak. Dat deze vrouw kan zingen staat buiten kijf, maar het is mij persoonlijk net te lieflijk. Lees verder ›

Het mag duidelijk zijn dat een ervaren man als David Readman met zijn tweede solo-album Medusa een meer dan degelijk hardrockalbum aflevert. Hou je van riffs, melodie, krachtige stemmen, leuke solo’s dan verdient Medusa zeker een plaats in je platenkast.Lees verder ›

Zlatują Się Ćmy of vrij vertaald, de nachtvlinders verzamelen zich, is de nieuwe plaat van het enigmatisch drietal, Yfel 1710. Drietal? Inderdaad, drietal. Lord Von Skaven is helaas niet meer. De man die zowel in Black Altar speelde als ook de drumkruk volzette in Yfel 1710, overleed eind 2020. Het Poolse Yfel 1710 is misschien geen directe bekende in blackmetalland maar dat moet ook niet. De heren hebben nog niet al te veel, als band dan, op hun kerfstok. Alleen een debuutplaat, Willa Wisielców en een split met Martwa Aura, Kali Yuga Boys, kan je in hun discografie terugvinden. Het robuuste blackmetalspel wat je op deze platen kan terugvinden, mag je ook verwachten op deze meest recente plaat die uitkomt via Pagan Records.Lees verder ›

In het uiterste noordwesten van Spanje ligt de plaats A Coruña in de regio Galicia. Dit is waar Excurse vandaan komt. Excurse is een eenmansproject van multi-instrumentalist M.S. (Miguel Souto). Onder dit banier maakt hij experimentele doom, zoals dit wordt verkondigd. Echter zijn er velen die het geen doom zouden noemen maar eerder avant-garde, ambient of zelfs noise.Lees verder ›

Dat corona zijn stempel heeft gedrukt op de muziekwereld, is niet nieuw. Over alle afgelaste shows en uitgestelde releases is al genoeg gezegd, dus daar hoeven we het niet meer over te hebben. Wel is het interessant om te zien hoe bands uit de pandemie zijn gekomen. Sommige bands gebruikten hun tijd om geduldig een nieuwe plaat te schrijven, bij anderen kwam niets uit de vingers, mede ook omdat er uitzichtloosheid was over wanneer zo'n plaat live ondersteund kon worden.Lees verder ›

De Australische bodem moet toch wel iets in zich herbergen wat de groei mogelijk maakt van erg interessante extreme metalbands. Zo komt er nog de nieuwe van Woods Of Desolation aan, maar kunnen we ook intussen erg tevreden terugkijken op releases van onder andere Be'Lakor of Ne Obliviscaris. Velen zullen denken dat dit Black Lava een nieuwe koala in de boom is, maar niks is minder waar. Kijk je even goed naar wie er in de bomen hangt, dan kom je uit bij niemand minder dan Dan Presland, voormalig drummer van Ne Obliviscaris. De heer Presland vond in Vipassi een andere band waarin hij de vellen masseert gitarist Ben Boyle beschikbaar om in deze nieuwe black/deathmetalformatie Black Lava te stappen. Soul Furnace, de eerst volwaardige plaat komt uit via Season Of Mist. Op zich niet onlogisch, ook de laatste plaat van Ne Obliviscaris, Urn, kwam via dit label uit.Lees verder ›

Constellatia is afkomstig uit Zuid-Afrika. Een land dat velen van ons vooral zullen kennen van bobotie, braai, Johannesburg, Kaapstad, Kaap de Goede Hoop, Kruger National Park, Nelson Mandela, Robbeneiland, de Tafelberg, Desmond Tutu… En vanaf nu dus ook Constellatia. Ken je deze post-metalband nog niet? Heb je het vorige album The Language of Limbs gemist? Dan zou dit nieuwe album zomaar een aangename kennismaking kunnen zijn.Lees verder ›

Oké, even een disclaimer vooraf. Ik heb eigenlijk helemaal niks met symfonische metal. In het specifiek heb ik nog minder met symfonische metal met vrouwelijke (opera)zang. Bands als Nightwish, After Forever en dus ook Epica gaan normaliter volledig langs me heen. Het zal vast mijn muzikale bekrompenheid zijn, maar ik houd nou eenmaal van brullende dames en heren die het slijm onderuit de longen tegen de microfoon aanblaffen onder het genot van striemende drums en gitaren. En toch zijn we hier.Lees verder ›

Het Spaanse Bonecarver, verrezen uit de as van de band Cannibal Grandpa, komt na dik een jaar met de opvolger van zijn ijzersterke debuut Evil. Evenals het debuutalbum wordt de tweede poging tot algehele vernietiging van de wereld en omstreken uitgebracht via het gerenommeerde Unique Leader Records en het zal de naam Carnage Funeral dragen.Lees verder ›

Sommige bands klinken gelijk lichtvoetig. Het Canadese Eaten by Sharks is zo'n band. Misschien omdat het doet denken aan Sharky Sharky (kinderrock), of misschien is een haai gewoon niet het juiste dier voor technische death metal. Tenzij je Eaten by Sharks heet en je een album genaamd Eradiction uitbrengt. Het album duurt slechts 27 minuten.Lees verder ›

Ergens in april 2022 kreeg ik een single/EP doorgestuurd van de Zweedse band Hild. Twee gloeiend hete thrash/blackmetalnummers stonden op dit werkje verzameld. Het bleek niemand minder dan de heer Broddesson (ex-Marduk) te zijn die alles in elkaar had gestoken. Het centrale thema in zijn muziek, de Valkyries uit de Noorse mythologie, is ook nu weer de voedingsbodem. Elk nummer op deze eerste volwaardige plaat ValFreiya beschrijven het reilen en zeilen van één van deze Valkyries. Als ik even de tracklist doorlees kom ik al twee nummers tegen die ik ken van de EP Brink Of Extinction. De andere tien zijn nieuw voor me, nochtans verschenen er hiervan nog eens vier op de EP's, The Great Unrest en Obliterating Silence. Op zich geen slechte oefening om alles dan op één album te plaatsen.Lees verder ›

Het Gelderse Diggeth viert volgend jaar zijn vierde lustrum, heeft al verscheidene albums uitgebracht en op het podium gestaan met bands als Black Label Society, Exodus, Megadeth, Karma To Burn en Disturbed. Toch is Zero Hour In Doomtown mijn kennismaking met deze band. En om met de deur in huis te vallen: het is een bijzonder aangename kennismaking!Lees verder ›