Dat corona zijn stempel heeft gedrukt op de muziekwereld, is niet nieuw. Over alle afgelaste shows en uitgestelde releases is al genoeg gezegd, dus daar hoeven we het niet meer over te hebben. Wel is het interessant om te zien hoe bands uit de pandemie zijn gekomen. Sommige bands gebruikten hun tijd om geduldig een nieuwe plaat te schrijven, bij anderen kwam niets uit de vingers, mede ook omdat er uitzichtloosheid was over wanneer zo’n plaat live ondersteund kon worden.
Wat je tegenwoordig ook steeds meer ziet is de reflectie van een band op de afgelopen jaren. Zo ook Hiroe, een vijftal uit Philadelphia. Gitarist en hoofdcomponist van de band, Eric Kusanagi, voelde een totale leegte gedurende de pandemie. Een gebrek aan handvaten hoe met deze pandemie om te gaan had een grote invloed op hem. Als reactie daarop schreef hij (en zijn bandleden) de EP Wrought. Dat gezien mag worden als een ode aan zelf(her)ontdekking, menselijke veerkracht, maar ook hoop en optimisme. Dat lees je overigens niet terug in de teksten, want Hiroe is een instrumentale postrockband.
Je hoort het wel terug in de muziek. Zeker bij een nummer als Everything’s Fine, dat een filmisch, weemoedig beeld schetst van onze maatschappij die op het punt staat terug te keren naar de vorm zoals we die kennen, maar niet vergeten is wat er allemaal is gebeurd. Het is een meeslepend en prachtig nummer geworden, wat mede komt door het bijzondere gepingel dat het outro begeleid. Een nummer met kop en staart. Dat is Black Mountain ook…
Vergelijkingen met andere bands kun je zoeken bij Caspian, PG.Lost en If These Tree Could Talk. Allemaal bands waarbij het meer gaat om het creëren van sfeer en muzikale landschappen, dan toewerken naar een climax. Nu is het overigens niet zo dat Hiroe enorm lange nummers heeft. Drie van de vijf liggen rond de zes minuten. Doom Moon is het langste nummer van de plaat en kent ook de meest heavy stukken. Je zou ook niet anders verwachten bij zo’n titel natuurlijk. Tegelijkertijd is het ook gelijk het beste nummer van de plaat. Ze pakken in dit nummer uit met repeterende riffs waar van alles omheen gebeurt. In dit nummer hoor je ook goed waarom de band drie gitaristen heeft.
Hiroe heeft werk gemaakt van deze plaat en heeft voor de productie ook een indrukwekkend trio verzameld: Mario Quintero (Spotlights) tekende voor de productie terwijl de mix en mastering respectievelijk door Matt Bayles (Russian Circles, Caspian, Pelican) en Will Yip (Caspian, Circa Survive) werd gedaan. Mannen die weten hoe een plaat als deze moet klinken en dat hoor je. Wat een ongelooflijk goed geproduceerde plaat is dit! Alle instrumenten zijn niet alleen keurig te onderscheiden, maar hebben ook een ongelooflijk mooi geluid meegekregen, wat volledig in balans met elkaar is. En dat is best knap met drie gitaristen in een band. Ook het drum- en basgeluid verdienen een pluim. Geen dof tromgeluid of te hard ronkende bas, het is allemaal keurig in evenwicht. Dit betekent wel dat de rauwe randjes er wat afgeschuurd zijn, maar dat is totaal niet erg, omdat het niet zou passen bij de melancholieke muziek van Hiroe.
Het album, bestaand uit vij nummers, is al een tijd geleden uitgebracht via Pelagic Records, waarmee de heren en dame ook een label hebben gevonden waar zij zich ongetwijfeld mee als een vis in het water voelen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar als een pandemie deze muziek losmaakt bij Hiroe, dan wil ik er nog wel een.
Label:
Pelagic Records, 2022
Tracklisting:
- Irusu
- The Approach
- Everything is Fine
- Black Mountain
- Doom Moon
Line-up:
- Eric Kusanagi – Gitaar
- T.J. Schilling – Gitaar
- Jef Dent – Gitaar
- Jill Paslier – Basgitaar
- Mike Norris – Drums
Links: