Headlines

Het Finse Satanic Warmaster heeft nog net voor de jaarwissel, net voor het einde van 2022, de zesde langspeler gedropt alsof het een Satanische bom betrof. Aamongandr is de titel van het zoveelste werkstuk van de hand van de meester, de meester die zich Werwolf mag noemen. Het was de heer en medecollega Yves die in het gezegende jaar onzes Heren 2014, nog een bespreking gaf van het laatste volwaardige Satanic Warmaster album, Fimbulwinter.Lees verder ›

Al meer dan twintig jaar bewandelt het Franse Klone een eigen pad dat ergens midden tussen het nu-metalplein en de naastgelegen progweiden ligt. Met de vorige plaat Le Grand Voyage sloeg de band, geheel in lijn van de titel, daarbij wat nieuwe wegen in. Cinematografischer en beeldender moest het klinken. Die grootste ontdekkingsreis leverde met de meeslepende openingstrack Yonder misschien wel het beste nummer op dat Klone ooit vastlegde.Lees verder ›

Envie La Mort bleek de eerste kennismaking met het Franse duo, Erroiak en BC, die opereren onder de naam Léthifère. Als je gaat kijken naar de vertaling van de bandnaam betekent dit niks meer of minder dan iets of iemand die de dood kan veroorzaken. Kunnen de heren dat met hun black metal? Ik twijfelde daar wat aan toen ik luisterde naar de EP. De heren haalden naar eigen zeggen de mosterd en dus hun inspiratie bij bands als Dark Funral, Taake en Watain. In de meegeleverde biografie bij deze eerste volledige plaat, Imprécation, valt er van deze invloeden niks meer te lezen. Hebben de heren dan het geweer van schouder veranderd? Of hebben ze zich meer een eigen smoelwerk aangemeten?Lees verder ›

Het Franse Limbes komt met de debuutplaat Écluse. Of dat denk je. Want achter dit Limbes zit dezelfde man, Guillaume Galaup, als achter de atmosferische blackmetalband, Blurr Thrower die nog niet zo lang geleden Les Voûtes uitbracht via het eveneens Franse Les Acteurs De L'Ombre Productions. Wat is er aan de hand? Eigenlijk niks hoor, gewoon zelfde eten, zelfde recept, andere benaming. Voor zij die Blurr Thrower wel zagen zitten, geen paniek in de tent dus.Lees verder ›

Thrash en death zijn metalgenres die een gezamenlijk verleden kennen. Met name in de old-schoolscene liggen de twee genres dicht tegen elkaar aan. Het laat zich vaak ook lekker combineren, zo kennen we heel wat bands die thrash- en deathelementen met elkaar samenvoegen om zo de voorliefde voor beiden genres te laten horen. Street Tombs uit Amerika is ook zo'n band. Na een drietal demo's is het tijd om een eerste volwaardig album uit te brengen. De promo geeft natuurlijk alweer exact aan wat ons te wachten staat. Zo lezen we onder andere over het geluid van Street Tombs op Reclusive Decay; deathmetal invloeden uit het vroegere Sepultura- en Bolt Throwertijdperk en snelle D-Beat / straatpunk zoals Discharge en G.H.B. Nou het zal allemaal wel, laten we dat eens zelf gaan beoordelen.Lees verder ›

Dat het grindcoregenre bestaat uit bands die zichzelf in de meeste gevallen niet al te serieus nemen, hoef ik waarschijnlijk de meeste metalfans niet meer uit te leggen. De meeste nummers hebben een gemiddelde tijdspanne van om en nabij de twee minuten en soms duurt een nummer slechts een aantal seconden. Dat humoristische uitingen en teksten ook nog een belangrijk onderdeel zijn voor de meeste bands - en fans - is ook een gegeven. De gemiddelde grindcorefan loopt hossend met een wc-borstel door de moshpit. Er zijn bands, zoals het Tsjechische Gutalax met een ware cultstatus.Lees verder ›

Dit vijfkoppig Belgische deathmetalgezelschap uit Molenbeersel en omstreken bestaat uit leden die al wat rondgesnuffeld hebben in de lokale ondergrond. Valgard en Demolished om meer precies te zijn, zijn de eerdere bands van deze heren. Sinds 2013 hebben ze zich echter verenigd onder de naam Abacination. Deze release, The Awakening, is een EP geworden net als zijn voorganger trouwens, Fathoms Below. Zo rondstruinen in de lokale ondergrond leert je toch het één en ander. Het doet je beseffen dat er heel wat bands actief zijn die vaak onder de radar werken. Bands die niet actief opgepikt worden door promojongens, platenlabels of dergelijke. Een pluim voor die bands en een welgemeende support voor de bandleden die blijven verder werken.Lees verder ›

Engraved Spectral Aeons is een album geworden dat qua muzikale basis stoelt op een mix van thrash, death - en post-metalelementen. Op tekstuele basis is het een album geworden dat elementen uit de Joodse mystiek en de Griekse mythologie met elkaar vermengt. Voeg daar nog wat horror - en science fictionzaken aan toe en dan ben je er zo ongeveer. Alzo wordt het verhaal verteld van de demon, the Dybbuk. En wie is er verantwoordelijk voor al dat lekkers? Twee Amerikanen uit Pittsburgh met name Alvin J. Primack en Darick Joyce.Lees verder ›

Happy Days, een bandnaam met een tamelijk cynische insteek, afgeleid van de Amerikaanse jaren '70/'80 serie, waarin iedere speler een behoorlijk vreugdevol en extatisch leven leidden. Vocalist en oprichter A.Morbid koos de bandnaam met opzet, om zo bij de niet wetende luisteraar een nog groter gevoel van verbazing of onbehagen te creëren. In dit geval is er een evidente parallel met die andere depressieve blackmetalband Lifelover. In het digitaal archief kan ik enkel een recensie terugvinden van collega redacteur Bart. Het betrof het album Happiness Stops Here uit 2009. Een overduidelijke recensie, waarbij Bart niet onder stoelen of banken steekt dat deze schijf hem niet kan bekoren. Nu is dat in essentie ook niet wat we van een album uit dit genre mogen verwachten, maar enige kwaliteit op het gebied van de muziek zelf is wel gewenst. We willen natuurlijk wel het gevoel krijgen dat er ook een achterliggende reden is om deze muziek uit te brengen en te luisteren. Het leven moet zo nu en dan immers gewoon zwaar kut zijn.Lees verder ›

Met wie ben je opgegroeid? Wie heeft je muziekkeuzes beïnvloed? Op muzikaal vlak ben ik begin jaren negentig vooral opgegroeid met de Zweedse melodische death metal van In Flames en Dark Tranquillity. Maakte ik ook kennis met de melodische black metal van de Griekse vrienden van Rotting Christ en Septic Flesh (toen nog los van elkaar geschreven) en werd ik ook in de symfonische black metal gezogen van de Britten van Cradle Of Filth, van de Noren van Dimmu Borgir en Old Man's Child. Al die oude rotten maken op de dag van vandaag nog altijd hun geliefde muziek.Lees verder ›

Third Eye, de progressieve metalband uit Denemarken, is niet bepaald een productief gezelschap. In de twintig jaar sinds de oprichting van de band is Vengeance Fulfilled welgeteld het tweede album, na het uitstekende debuut Recipe For Disaster uit 2010. Sindsdien hebben enkele bezettingswisselingen plaatsgevonden, waarvan de vervanging van zanger Per Johansson door Tiago Masseti de meest opvallende is. De rauwe stem van Johansson vereiste wellicht een 'acquired taste' maar gaf de band wel een eigen karakter. De stem van Tiago Masseti, ook bekend van Daydream XI, zit veel meer in de hoek van krachtpatsers als Jorn Lande, Russell Allen en vooral Ronnie Romero.Lees verder ›

Novi Sad, Servië, dat is de regio van waaruit de jakhals oftewel Šakal op zoek gaat naar zijn volgende slachtoffers. Dit Šakal is een blackmetalband met een paganeske insteek. Het debuutalbum krijgt de titel Jav, Prav, Nav mee. Het is een verwijzing naar het boek van Veles als ik het goed heb. Jav is de materiële wereld waarin we leven. Nav is de immateriële wereld of land van de doden. Prav zou dan weer de wet van Svarog zijn die zowel Jav als Nav regelt. Zo verder ga ik er niet over doorbomen want dan wordt het me zelf wat te ingewikkeld. Nochtans vind ik dit altijd wel erg sterk, vertrekken vanuit je eigen cultuur-historische achtergrond.Lees verder ›

Wat is folk metal? Ik stem voor fluitjes. Als je geen fluitjes in je muziek hebt mag je het geen folk noemen. Het mag overdadig, het mag met mate. Het Zweedse Elfaerd gaat voor de categorie fluitjes in zeer beperkte mate. De Zweden uit Östersund maken folk metal, met symphonische elementen.Lees verder ›

Dit Franse ACOD is toch, voor mij persoonlijk dan, één van de ontdekkingen van de afgelopen jaren. Dit heerschap weet een beklijvende mix te maken van black- en death metal aangevuld met atmosferische elementen. De melodische leadlijnen zijn van een uitmuntende kwaliteit en dan zwijg ik nog over die heerlijk vettige vocalen die magistraal geplaatst worden op de riffs of de groezelig goede baslijnen. Dit ACOD bracht via de landgenoten van Les Acteurs De L'Ombre Productions vorig jaar, in 2022, hun vijfde langspeler uit, Fourth Reign Over Capacities And Beyond. Een plaat die keihard neerstreek in mijn jaarlijst en terecht. Nog niet eens zo lang na dit album zijn de Fransen daar weer. Ditmaal met een drie track EP, Cryptic Curse. De single The Mask Of Fate kregen we hiervan al te horen. Voor we van start gaan nog even vermelden dat deze EP net als de vorige plaat werd gemixt door Linus Corneliusson en werd gemasterd door Tony Lindgren van de Fascination Street Studios. En dan mag je helemaal niet klagen.Lees verder ›

Seer of the Void is een Griekse riffmachine die zijn publiek sinds 2019 overdondert met smerige stoner-doom. Ook op hun tweede album Mantra Monolith zetten zij met succes deze zware koers voort.Lees verder ›