Headlines

Ergens in 2021 kreeg ik de debuut EP van dit Deens duo, Kold, met als titel Kold, in mijn ijskoude handen gestopt. Het bleek een erg interessant hebbeding te zijn uitgebracht door Vendetta Records. Vier nummers maar toch meer dan dertig minuten klappertandende blackmetal in zijn puurste vorm. Nu krijg je veertien minuten meer muziek op Intet Mere Er en mag je het daadwerkelijk een volwaardig album noemen, gek toch. In ieder geval is het zo dat de bandbezetting niet veranderd is. We kunnen ons dus opnieuw verlekkeren aan de muzikale hersenspinsels van de heren Nicklas Johansen en Mathias Skov Samsø Jepsen. Interessant om weten is dat de heren blijkbaar het schrijf- en opnameproces hebben weten stroomlijnen vanuit twee verschillende landsdelen. De omgeving geeft misschien een andere invloed, een ander gevoel. Wat wel jammer is, ik vind op het moment van schrijven van deze review niks terug om dit schrijfsel muzikaal en of visueel mee op te luisteren. Jammer toch. Nu, neem het van me aan, dit Kold moet je gewoon even beluisteren. De twee braaf ogende heren weten verdomd goed hoe je black metal dient te produceren.Lees verder ›

Tel je mee als je als blackmetalmuzikant geen eigen dungeonsynthproject hebt? Neen, dan tel je niet mee. Peter Gall van blackmetalband Orkrist redeneerde ook op deze wijze. Orkrist is overigens een band met een sterk fantasy element. Wat wil je ook, met een naam die verwijst naar het zwaard van Thorin Eikenschild uit de Lord of the Rings saga? Waar de naam Cromworx naar verwijst kan wellicht een mede-nerd mij vertellen, maar ik weet het niet. Cromworx doet zelf ook geen moeite om het uit te leggen.Lees verder ›

Er zijn er nog een paar van vorig jaar die ik alsnog een review ga geven. Deze Last bijvoorbeeld. De tweede Genet Records (punk en hardcore bij uitstek)uitgave van 2022 die blijven hangen is, maar desalniettemin dient geroosterd te worden op de schaal van honderd. Last heeft twee EP's gemaakt, deze is hun tweede. Je ziet net als ik ex-leden van Chimaera en Rancor in de line-up, je ziet net als ik dat ze zelf een plaatsje krijgen op Metal Archives. Daar is een reden voor. Het gaat hier namelijk niet om het zoveelste H8000-orkestje, hier zit een serieuze dosis metal in verscholen. Je zet ook niet zomaar een schedel en een slang die in zijn achterste bijt op de hoes natuurlijk.Lees verder ›

De bezielers achter het Amerikaanse Häxanu gaan schuil achter de initialen A.P. en L.C. A.P. staat voor Alex Poole en is geen onbekende in de blackmetalscene. We zouden hem kennen van Chaos Moon, Krieg, Skáphe, Ringarė en Guðveiki. En ook bij het reeds veel geprezen Entheogen doet de heer Poole een duit in het zakje. Op vocaal gebied wel te verstaan. Hier laat hij de vocalen over aan L.C. en neemt hij zelf de instrumenten in handen. L.C. ken ik dan weer niet, maar hij heeft onder de naam Lichmagick in 2019 een EP in elkaar geflanst. Tot zover de personele verhandelingen.Lees verder ›

Op 6 augustus 2019 overleed Bodyfarm-frontman Thomas Wouters op de ondenkbaar lage leeftijd van 31 jaar. Kort daarna kwam met Dreadlord nog zijn laatste studioplaat met de band uit. Die was goed en een waardig onderdeel van zijn nalatenschap. Nu, bijna vier jaar later, meldt de Bodyfarm zich in een nieuwe bezetting terug aan het releasefront met Ultimate Abomination. Daarop worden de vocalen verzorgd door Ralph de Boer (ook Dead Head). Hij trok gelijk de viersnarige plank uit handen van Alex Seegers. Die nam er twee snaren bij en de vacante plek op de drumkruk werd dan weer ingenomen door David Schermann.Lees verder ›

Het uit Polen afkomstige Give Up To Failure is een nog relatief onbekende band binnen het post-rock- en shoegazegenre. Niet direct een band die we zouden linken aan of met Zware Metalen. Evengoed trok uw redacteur van dienst deze schijf uit de Zware redactielijst, want zoals vaak eerder gezegd is het wel eens leuk om buiten de lijntjes te kleuren. Bovendien was ik wel te porren voor het eerder vrijgegeven Damages op YouTube.Lees verder ›

Zoals de naam al doet vermoeden, bezingen de Italianen van Starspawn of Cthulhu de verhalen van H.P. Lovecraft. In deze vertellingen leren we over oude, haast goddelijke buitenaardse wezens die op de mens neerkijken alsof het insecten zijn. Geen makkelijke materie om muziek over te maken. Starspawn of Cthulhu doet toch een poging.Lees verder ›

Op 22 januari 2023 is het jaar van het konijn begonnen volgens de Chinese jaartelling en dat blijkt goed nieuws te zijn. Het konijn staat namelijk voor geduld, geluk en vrede. Gelukkig genoeg doen ze in Amerika niet aan deze jaartelling en keert het jaar van het mes wederom terug, na in 2020 de wereld al op het scherpst van de snede bediend te hebben met het uiterst botte Internal Incarceration. Blijkbaar lagen er nog drie onafgemaakte nummers op de snijplank, want Year of the Knife doet het nog even dunnetjes over met deze EP Dust to Dust.Lees verder ›

Portugal en black metal, het is een combinatie die amper een handvol bekende namen in het wereldje oplevert. Moonspell kennen we allemaal wel en dat was eigenlijk maar heel weinig black metal. En vandaag de dag is er natuurlijk Gaerea dat flink in de belangstelling staat. Een zoektocht op diverse sites levert voor mij ook weinig 'oh ja- namen' op. Toch zijn er daar genoeg bands die goede muziek maken en voorbeelden daarvan horen we op deze split van Penitência en Vapulah, getiteld das Sombras Outrora Luz.Lees verder ›

Bow is een soloproject van Martijn Balsters die aan zijn debuutalbum de titel City Race heeft meegegeven. We treffen elf nummers aan met een totale speelduur van een krappe vijftig minuten.Lees verder ›

Als we zo de promo eens doorlezen van Floga Records over het nieuwste album van het Griekse Drakon Ho Megas dan moeten we wel heel erg blij zijn. De band laat zich onder andere vergelijken met de cult held Rotting Christ. Maar is het tweede volwaardige album van deze Grieken met de titel Coming Of The Antichrist dan één en al hosanna? Nou, ja niet letterlijk hosanna dan, maar u begrijpt wat we bedoelen. Eens beluisteren of deze grote draak een beetje blackmetalvuur kan spuwen.Lees verder ›

Aan het begin van 2023 komt er nogal wat plaatwerk uit via Talheim Records. Zo recenseerde ik eerder het laatste album van Happy Days en ook Winter Willow kwam voorbij met zijn debuutalbum. Het zijn bands die maar relatief weinig levenslicht zien en daardoor verstoken zijn van enige vreugde. Abominabel was het geenszins, echter ook niet zo verrassend als gehoopt. Kan het Japanse Kanashimi ons meer overtuigen? Met een mix van funeral doom en black metal is er in ieder geval voldoende hoop en aanleiding om het derde volwaardige album met de titel Yamiuta (Japans voor verdriet) onder de loep te nemen.Lees verder ›

Het Belgische Schizophrenia bracht vorig jaar het uitstekend ontvangen debuut album Recollections Of The Insane uit. Een jaar later vindt de band het tijd de muzikale helden te eren met een EP met daarop een zestal nummers. De gecoverde bands zijn erg dives waarbij Slayer nog het dichtst in de buurt van de thrash-roots van de vier heren komt.Lees verder ›

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik mij er volledig van bewust ben dat Funus op dit nieuwe album niet teruggrijpt naar de blackmetal van Adrift Alone. Mono is onvergelijkbaar wat dat betreft, we horen namelijk op deze plaat post-rock/shoegaze. Het lijkt een bewuste keuze te zijn van Ruben Vermeulen, de man achter Funus. Hoe mooi is het immers als een muzikant met verschillende stijlen een boodschap over kan brengen. Zo was Adrift Alone een conceptalbum over de vijf verschillende rouwstadia en het verdriet beschreven door psychologe Elisabeth Kübler-Ross.Lees verder ›

Het Amerikaanse Slog brengt met Divination zijn tweede album op twee jaar tijd. De band tapt uit het death-doom vaatje, met een paar geslaagde vertragingen, zonder de funeral tour op te gaan (wat het label ook moge beweren). Geen melancholie, woede of catharsis maar een uitgesproken gevoel van onbehagen ademt doorheen de hele plaat. Lees verder ›