Rolo Tomassi in de hoofdstad van Brabant

De Britse mathcoreband Rolo Tomassi is op 3 februari begonnen aan zijn minitour door Europa die duurt tot en met 15 februari. Tijdens deze tour staat er één optreden in Nederland geboekt en dat is vanavond 13 februari in Willem Twee, Den Bosch. Ondanks het feit dat we hier te maken hebben met een maandagavond, staat de knusse zaal nagenoeg vol. Dat gegeven was voor beide voorprogramma’s uiteraard ook een leuke constatering. Redacteur MaartenO was aanwezig om het nodige te noteren terwijl fotograaf Frido een flinke reis mocht afleggen om jullie ook van beeldmateriaal te voorzien.

Heriot mag als eerst aantreden en doet dat al voor best veel volk. Eerder schreef ik een review van de EP Profound Morality en tijdens dit optreden kan ik niet anders concluderen dat ik het nog steeds roerend eens ben met mijn eigen bevindingen destijds. Hoewel de band eerder al werd aangeprezen als één van de meest veelbelovende, nieuwe (moderne) metalcorebands en dat er echt wel genoeg potentie te bespeuren is, wil lang niet alles vlotten. Bij tijd en wijlen imponeert Heriot met snoeiharde riffs, een vette wisselwerking tussen de lage growls van bassist Jake Packer en krijszang van gitariste Debbie Gough in combinatie met geslaagde breakdowns, maar even vaak valt de machine stil zonder dat er opmerkelijke dingen gebeuren. De noisy elementen zijn een absolute meerwaarde in het geluid, maar ook in de livesetting is de juiste dosering nog niet optimaal gevonden waardoor de vaart uit het optreden raakt en de aandacht soms wat wegebt. Benieuwd wat het nieuwe werk in combinatie met meer (tour)ervaring gaat brengen!

Daarna mag Holy Fawn het publiek opwarmen voordat de headliner start, hoewel opwarmen niet nodig is in de zaal. Het kwartet tapt uit een ander vaatje dan zijn voorganger, maar ook hier horen we een band die gelaagd en sfeervol te werk gaat. Het is de eerste keer dat de heren in de Nederland optreden en dat terwijl Holy Fawn in eigen land een flinke fanbasis opgebouwd heeft. De relaxte shoegaze rock dobbert rond in rustig vaarwater waarbij het slechts op sporadische momenten in een wat wildere stroom terecht komt. Hoewel de intensiteit en oprechtheid van de fellere passages erg goed overkomen, is het merendeel van muziek voor mij te langdradig en eentonig. Het merendeel van de aanwezigen kan de muziek weliswaar prima waarderen. Ondanks het technisch oponthoud van een gebroken snaar komt het gezelschap sympathiek en goed voor de dag. Kijkend naar de muzikale bagage die headliner Rolo Tomassi meedraagt, was het logischer geweest om Holy Fawn -ondanks de status- als eerst te programmeren, om zodoende langzaam richting de hevigere muziek toe te leven.

Toch sluit de intro Almost Always, opener van de nieuwste plaat Where Myth Becomes Memory, prima aan bij de eerder te horen muziek. De laatste keer dat Rolo Tomassi in Nederland te bewonderen was, was in Dynamo, Eindhoven in 2019. Het nieuwe werk is natuurlijk een prima reden om ons weer eens te bezoeken en getuigen de volle zaal, is dat een goed idee geweest. Hoe fragiel en breekbaar die intro ook klinkt, zodra Rituals -ook van de nieuwe telg- van start gaat is iedere aanwezige weer wakker. De zeer gave, venijnige vocalen van zangeres Eva Korman blijken het geheime wapen te zijn deze avond, want haar cleane zang komt gedurende het optreden helaas niet op alle momenten even sterk over. Bovendien valt het geluid ook enkele keren wat weg, vermoedelijk door de snelle omschakeling tussen beide uiterste zangpartijen. Toetsenist en vocalist James Spence staat opgesteld in een donkere hoek en door de hoeveelheid rook en minimale belichting op het podium zien we hem pas tijdens het eclectische, goed uitgevoerde To Resist Forgetting. Hoe minimaal afgesteld de verlichting richting het podium staat, zo hinderlijk is die af en toe op ons gericht in de zaal waardoor het regelmatig knijpen met de ogen is.

De balletachtige danspasjes van de frontdame zorgen tussendoor voor een kunstig, mooi en passend schouwspel in combinatie met een goed gebalanceerde setlist en de veranderende beelden op het scherm achter het podium, dat veelal de kleuren van het artwork van Where Myth Becomes Memory bevat. Het scherm is overigens slim vrij gelaten door een goed drummende Al Pott richting de zijkant te plaatsen met zijn opstelling. Toch is het vooral genieten tijdens Cloaked, Mutual Ruin en het heftige Prescience waarmee de nadruk op de meeste recente plaat ligt. Gelukkig, want dat is al lang geen garantie meer tijdens een promotietour van albums tegenwoordig. Rolo Tomassi zorgt tussen het geweld door ook voor gepaste rustmomenten en levert daarmee het beste van beide werelden af op deze avond. Nadat de band even van het podium verdwijnt, keert men terug om nog één nummer te spelen: Drip. De knetterharde song krijgt een geweldige uitvoering mee en mag oprecht tot het hoogtepunt van deze avond gerekend worden. Hoewel de zaal al een stuk leger is vanwege het tijdstip, neemt het vijftal een welverdiend applaus in ontvangst.