Kanashimi – 闇歌 Yamiuta

Geschreven door op 18-02-2023 om 18:08.

Aan het begin van 2023 komt er nogal wat plaatwerk uit via Talheim Records. Zo recenseerde ik eerder het laatste album van Happy Days en ook Winter Willow kwam voorbij met zijn debuutalbum. Het zijn bands die maar relatief weinig levenslicht zien en daardoor verstoken zijn van enige vreugde. Abominabel was het geenszins, echter ook niet zo verrassend als gehoopt. Kan het Japanse Kanashimi ons meer overtuigen? Met een mix van funeral doom en black metal is er in ieder geval voldoende hoop en aanleiding om het derde volwaardige album met de titel Yamiuta (Japans voor verdriet) onder de loep te nemen.

Met het openingsnummer 葬歌 (The Funeral Song), gaat het album vrij abrupt van start. Zonder enige opbouw worden we direct geconfronteerd met het rauwe stemgeluid van bezieler O. Misanthropy. Prettig daarbij is dat het stemgeluid in meerdere lagen is opgenomen. Op deze wijze lijkt het alsof er meerdere zangers betrokken zijn bij deze eenmansband. De achterliggende keyboardtoetsen versterken dit effect nog extra. Het tempo ligt laag, maar misschien nog net iets hoger dan bij de gemiddelde funeral doomband. Op de voorgrond zijn het juist pianotoetsen en gitaarwerk die de lijnen uitzetten. Een interessante en erg droevige songstructuur, zonder enige ruimte voor ook maar een glinstering aan daglicht. En ook het opvolgende さみだれ (Samidare) laat vrij trage funeral doom horen met begeleidend toetsenwerk. Het geheel doet iets minder beklijvend aan wat ons betreft in vergelijking met het eerste nummer. Zoals gebruikelijk bij dit genre zijn de nummers lang en vrij uitgesponnen. De variatie is echter te minimaal om te overtuigen.

 
Tijdens het derde nummer ゆらり ゆらり beginnen we de hoop wat te verliezen, want waar blijft die gemene rauwe krijs en gefabriceerde meerstemmigheid die we tijdens het openingsnummer zo prettig vonden? Daarnaast is het bruggedeelte met pianotoetsen net iets te lang uitgesponnen en weinig boeiend. Dan verwachten we daarna zeker een omslag qua sfeer, mede ook omdat de black referentie hier van toepassing zou moeten zijn. Die omslag of climax blijft echter uit. De droefenis blijft echter over de gehele linie intact. De aard van deze muziek is dan ook zeer bescheiden, niet verrassend dat dit vanuit Japan afkomstig is.

Het lange titelnummer 闇歌 Yamiuta haalt wel iets van de sfeer terug uit het openingsnummer, maar ook hier had O. Misanthropy met wat meer ijl gekrijs kunnen experimenteren. Het blijft erg op de vlakte, ondanks dat het gitaarwerk tijdens het middengedeelte best aardig is te noemen. Vooruit, we horen dan uiteindelijk dat de ban even wordt gebroken wanneer er een schreeuw hoorbaar is. Desondanks blijft het wat aan de magere kant en ontbreekt het Kanashimi aan de nodige afwisseling. Zelfs door funeral doom begrippen. Tijdens 辿り着く場所 horen we een wat meer hoopvolle sfeer doordringen. De zangpartijen blijven evengoed te eentonig, de muziek te dradig en daar kunnen de gesproken woorden ook niets meer aan veranderen.

Het nut van het bijna tweeëneenhalve minuut durende Lullaby ontgaat ons dan volkomen. Waarom nu dan eindigen in de Engelse taal en met een zuiver stemgeluid? Het voegt niets toe aan dit helaas vrij matige album. Slechts het eerste nummer is wat ons betreft de moeite waard om eens te beluisteren, de rest van het gebodene is middelmaat troef. We kunnen ons nog enigszins voorstellen dat dit als achtergrondmuziek kan dienen gedurende een bescheiden Japans feestje, maar zelfs dan nog loopt u het risico dat de gasten in slaap vallen.

Score:

50/100

Label:

Talheim Records, 2023

Tracklisting:

  1. 葬歌
  2. さみだれ
  3. ゆらり ゆらり
  4. 闇歌
  5. 辿り着く場所
  6. Lullaby

Line-up:

  • O. Misanthropy – Alles

Links: