Laat ik beginnen met te zeggen dat ik mij er volledig van bewust ben dat Funus op dit nieuwe album niet teruggrijpt naar de blackmetal van Adrift Alone. Mono is onvergelijkbaar wat dat betreft, we horen namelijk op deze plaat post-rock/shoegaze. Het lijkt een bewuste keuze te zijn van Ruben Vermeulen, de man achter Funus. Hoe mooi is het immers als een muzikant met verschillende stijlen een boodschap over kan brengen. Zo was Adrift Alone een conceptalbum over de vijf verschillende rouwstadia en het verdriet beschreven door psychologe Elisabeth Kübler-Ross.
Mono heeft als thema introspectie en is daardoor als we de teksten tot ons nemen meer beschouwend van aard. De vocalen zijn zuiver en diepliggend verweven in de muziek. Muziek die nog wel een flinke laag gitaren in zich heeft, maar daarnaast ook als ondergrond soundscapes, effecten en een behoorlijke emotionele geladenheid. Die signatuur horen we eigenlijk direct al, wanneer het album opent met Gloom and Dusk. Het geluid van zeemeeuwen, een akoestische gitaar en de werkelijk wonderschone etherische samenzang van Ruben en gastvocaliste Sabina Knol maken vrijwel direct een diepe indruk. De kracht zit hem vooral in het feit dat de vocalen in dit nummer geheel opgaan in de muziek. Evengoed zijn deze goed te onderscheiden gedurende de eerste zes minuten.
De akoestische opbouw tijdens het tweede nummer Would You doet inderdaad heel shoegaze aan. Er zit een fikse lading effect op de vocalen. Het geheel is erg dromerig, voorzien van allerlei effecten zoals het geluid van regen en gedonder. We horen veel sfeer met name geïnspireerd door de jaren tachtig. Althans dat denken we dan toch. Uiteindelijk sterft het geluid langzaam maar zeker weg om zo ruimte te maken voor het volgende nummer. Met Soul Faced breekt het album een beetje open, het gitaarwerk is wat splinterig, akoestisch en dan weer versterkt. Evengoed is de sfeer te omschrijven als heel mooi en zacht. Er zit heel veel lucht en ademruimte in het nummer verweven door bewust wat momenten “te laten vallen”. Op die manier horen we heel exact wat er zich afspeelt, omdat alle instrumenten optimaal van elkaar te onderscheiden zijn. Met enige fantasie zouden we er nog wat doomelementen vanuit Adrift Alone in kunnen horen, naast het veelvuldig gebruik van de akoestische gitaar dan. Maar verder houden de vergelijkingen ook wel echt op.
Embracings Relived brengt ons de nacht. Dat valt al van meet af aan te horen aan de sfeer tijdens de opening van dit nummer. Hiervoor hoeven we de eerste regel tekst nog niet eens te lezen “Awake at Night”. Het heeft een erg geruststellend, haast troostend karakter, met name hier ook weer door de adembenemende samenzang. De afsluitende strofe tekst draagt hier in onze beleving nog eens extra aan bij:
“So when searching through
your darkness
You’ll find your light”
Orb of Inner Voices is een nummer dat in eerste instantie echt wordt gedragen door de mooie dromerige vocalen. Tot het moment waarop er wel erg fijn elektrisch gitaarwerk te horen is. Niet complex, maar wel hypnotiserend en beklijvend vullen deze elementen elkaar haast perfect aan. Tijdens het opvolgende Never Heard krijgen we spontaan enkele melodieën van An Autumn For Crippled Children als auditieve flashback. Dat is absoluut een compliment! Al volgt Funus toch zeker wel een eigen uitgesponnen muzikale lijn.
De afsluiter On Unknown Wings is het langst durende nummer van Mono. Stilistisch gezien verschilt het een klein beetje ten opzichte van de andere pareltjes. Op instrumentaal gebied doet het geheel iets voller aan, terwijl het stemgebruik dan weer niet anders is. Er is een mooie balans gevonden tussen de iets ruigere gitaarpartijen en de wat rustigere momenten. De sfeer is iets prikkelender en uitdagender. Enigszins verrassend is het feit dat het nummer met een ware apotheose eindigt. Schitterend!
Op basis van de het gebodene in de vorm van Mono stellen we vast dat Funus geen metalalbum heeft uitgebracht. En al helemaal geen blackmetalabum. Het is een luisterplaat, een die schitterend is uitgevoerd, met wel degelijk groeipotentie heeft naarmate het aantal luisterbeurten toeneemt. Een stijlbreuk met het voorgaande, ook al niet bepaald misselijke, werk. Funus weet te excelleren door hele mooie nummers te schrijven in een stijl die gelukkig nergens opgewekt aanvoelt. Slechts een kleine glinstering van hoop maakt zo af en toe ruimte om het leed wat te verzachten.
Voel jij je klote? Kun je wegdromen op shoegaze en neerslachtige fijnbesnaarde muziek? Voorzien van een stemgeluid wat ademt? Teksten die nopen tot een vorm van zelfmedelijden waar je lekker in kunt zwelgen? Luister dan naar Mono van Funus. Net als uw redacteur van dienst. Zeer, zeer, zeer aanbevelingswaardig!
Score:
88/100
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- Gloom and Dusk
- Would You
- Soul Faced
- Embracings Relived
- Orb of Inner Voices
- Never Heard
- On Unknown Wings
Line-up:
- Ruben Vermeulen – Alles
Links: