Op 6 augustus 2019 overleed Bodyfarm-frontman Thomas Wouters op de ondenkbaar jonge leeftijd van 31 jaar. Kort daarna kwam met Dreadlord nog zijn laatste studioplaat met de band uit. Die was goed en een waardig onderdeel van zijn nalatenschap. Nu, bijna vier jaar later, meldt de Bodyfarm zich in een nieuwe bezetting terug aan het releasefront met Ultimate Abomination. Daarop worden de vocalen verzorgd door Ralph de Boer (ook Dead Head). Hij trok gelijk de viersnarige plank uit handen van Alex Seegers. Die nam er twee snaren bij en de vacante plek op de drumkruk werd dan weer ingenomen door David Schermann.
Met al die wijzigingen waakte medeoprichter/gitarist Bram Hillhorst er samen met veteraan Seegers voor dat het bandgeluid goeddeels intact bleef. Dat geeft gelukkig al een aardig idee wat te verwachten. Degenen die minder bekend zijn met het werk van de Amersfoortse band, vertellen we nog dat dat geluid stevig geworteld is in de death metal van de oude school. Geen ruimte dus voor Bodyfarm om zich te verschuilen in onmogelijk complexe ritmes en atonale inventiviteit. Nee, twee zaken moeten sowieso goed zitten: brutaliteit en vooral … hooks! Van die zanglijnen, melodieën en solo’s die een venijnig haakje in je hersenschors slaan om ervoor te zorgen dat je de plaat keer na keer oplegt. Nu, die haakjes zijn er op Ultimate Abomination te over! Net als bij vlagen onweerstaanbare grooves trouwens. Zet daarbij de maniakale vocale presentatie van de heer De Boer en de conclusie kan in alinea twee van deze recensie al geschreven worden: met Ultimate Abomination zit Bodyfarm goed! De fan van de band hoeft vermoedelijk niet meer te weten dan dat. Die heeft een trip naar de platenboer, of een digitale reis naar de onlineleverancier, voor de boeg. Voor de anderen, duiken we nog wat dieper in de plaat.
Geen uitstelgedrag, geen lang intro, Torment trapt direct de hele voorgevel eruit met een paar felle drumslagen en een scherpe duikbomsolo, om daarna stevig door te stappen in die vertrouwde deathmetalstijl van eind jaren ’80 van de vorige eeuw. Wel in een eigentijdse productie trouwens. Die laat niettemin genoeg scherpe randjes om de charme van weleer vol te omarmen. Zanger Ralph (voor zover ik weet geen familie van Zanger Rinus) klinkt alsof hij tegen een totale mentale instorting aanzit. Probeer maar eens niet te luisteren naar zoveel wanhoop en woede! Het past ook prima bij het thema van de plaat: het gewelddadige en verwoestende dat ligt in de donkere diepten van de menselijke geest en het menselijke gedrag. De titel Symbolical Warfare zegt wat dat betreft genoeg. Muzikaal mag de song er ook zijn. Thrashy galopperende kataklopritmes worden opgevolgd door diep donderende passages waarin de bas zich goed laat horen. Gierende solo’s en meer melodieus leadwerk wisselen elkaar af als vormden Kerry King/Rick Rozz en Marty Friedman de gitaartandem. Goed, het niveau van die laatste is natuurlijk buiten bereik, maar het geeft een beeld.
In The Wicked Red zakt het tempo. De ruimte die daardoor ontstaat wordt ingevulde door de gestoorde, half uitgekotste keelklanken van Ralph die waanzin een eigen geluid geven. Na een mooi kabbelende brug liggen zwaar hakkende gitaren onder doelloos rondzingende snarenlijnen, die nog net aan de grond genageld worden door zwaar hamerende drums. De vastberadenheid waarmee dat gebeurt, zorgt voor een voorlopig hoogtepunt op de plaat. Het bijtende Blasting Tyranny niet te na gesproken, is The Swamp een volgend hoogtepunt. Zowel de titel als een van de eerste zinnen “Crawling on your knees” passen het Where The Slime Live-tempo van de track. Het wordt gespeeld met een koppigheid die doet denken dat Bodyfarm helemaal niet van plan is door de knieën te gaan. Voor wie dan ook. De slepende riff is meesterlijk terwijl de accenten die drummer Schermann (die dan weer geen familie is van Herman de … ) op zijn bekkens legt, laten nog maar eens horen dat de band binnen de kaders van de old school death stiekem heel goed over zijn muziek nadenkt.
Nog een één luistertip noemen? Wel, eigenlijk zijn alle nummers het beluisteren meer dan waard – zo dringt bij de derde keer luisteren het felle Carving Repentance zich ineens op als favoriet en denken we in Empire Of Iniquity een fraai knikje naar Death te horen – maar vooruit dan maar. Met de arm hoog achter de rug getrokken kiezen we dan voor de smakelijke gitaarsolo’s in Soul Damnation, een nummer waarin Ralph naar het einde toe trouwens weer eens lekker uit zijn stekker gaat.
Bodyfarm laat in de slipstream van recente releases van – we noemen er maar een paar – Graceless en Necrotesque nog maar eens zien dat de Nederlandse deathmetalscene er ook na het vertrek van het meesterlijke Thanatos nog prima voor staat. Ultimate Abomination is een lekker afwisselende en aansprekende deathmetalplaat geworden, die diverse invalshoeken raakt en allemaal even overtuigend. Terecht dan ook dat de band voor een dikke Europese tour staat. Gaat dat zien en vooral horen!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
Met al die wijzigingen waakte medeoprichter/gitarist Bram Hillhorst er samen met veteraan Seegers voor dat het bandgeluid goeddeels intact bleef. Dat geeft gelukkig al een aardig idee wat te verwachten. Degenen die minder bekend zijn met het werk van de Amersfoortse band, vertellen we nog dat dat geluid stevig geworteld is in de death metal van de oude school. Geen ruimte dus voor Bodyfarm om zich te verschuilen in onmogelijk complexe ritmes en atonale inventiviteit. Nee, twee zaken moeten sowieso goed zitten: brutaliteit en vooral … hooks! Van die zanglijnen, melodieën en solo’s die een venijnig haakje in je hersenschors slaan om ervoor te zorgen dat je de plaat keer na keer oplegt. Nu, die haakjes zijn er op Ultimate Abomination te over! Net als bij vlagen onweerstaanbare grooves trouwens. Zet daarbij de maniakale vocale presentatie van de heer De Boer en de conclusie kan in alinea twee van deze recensie al geschreven worden: met Ultimate Abomination zit Bodyfarm goed! De fan van de band hoeft vermoedelijk niet meer te weten dan dat. Die heeft een trip naar de platenboer, of een digitale reis naar de onlineleverancier, voor de boeg. Voor de anderen, duiken we nog wat dieper in de plaat.