Headlines

Pil & Bue is een tweetal waarvan de Noor Peter Karlssen je misschien wel bekend voor kan komen. Hij zong namelijk op fenomenale wijze de plaat Trips in van Long Distance Calling. Het bleef bij een éénmalige samenwerking, maar Peter is wel altijd doorgegaan met muziek maken. Zowel solo als met zijn band Pil & Bue die hij samen met drummer Gøran Johansen heeft opgericht. Met Special Agents komt het tweetal met hun vierde werkstuk. Het is een vervolg op het uit 2021 afkomstige The World Is A Rabbit Hole. Die plaat heb ik persoonlijk de laatste jaren helemaal grijsgedraaid. Een fraai werkstuk waarbij energieke uptempo rock/metal nummers van een fantastische omlijsting werden voorzien door het zangwerk van Peter. Doordat die plaat maar 35 minuten duurde werd alles ook interessant gehouden.Lees verder ›

Ruim één jaar geleden zouden archeologen gestuit zijn op de restanten van één van de twee schepen waarmee Sir John Franklin in 1845 op pad ging om de Noordelijke Doorgang te vinden. Een route naar Noord-Amerika die sneller zou zijn dan rondvaren via de Atlantische en de Stille Oceaan. Dit zou één van de meest interessante expedities ooit zijn geweest, één van die expedities die tot de verbeelding sprak en nog altijd spreekt. Vermoedelijk is deze historische informatie de achtergrond die dit Duitse quartet, Antrisch, er toe heeft aangespoord om hun tweede plaat hierop te baseren. De gebruikte thematiek voor de eerste Expeditie, zoals de heren hun EP noemen, is op een ander verhaal gebaseerd. De heren blijven trouw aan hun concept, namelijk beschrijven wat voor dieptepunten de mensheid heeft meegemaakt om de hoogste punten van de wereld (letterlijk en figuurlijk dan) te laten zien, als je begrijpt wat ik bedoel.Lees verder ›

Nee, natuurlijk zijn we de laatst nieuwe van Fleddy Melculy niet vergeten! De review liet even op zich wachten, maar uiteraard krijgt ook plaat nummer vier van de Belgische crossoverformatie een review op onze site. Wat ooit als grap begon -de start van deze band- mogen we inmiddels zien als een waardige aanvulling op de metalscene in onze Benelux. Wie het gezelschap al eens live zag weet bovendien dat de muziek niet alleen op plaat, maar ook op het podium uiterst vermakelijk is. Met een goed gebalanceerde mix van humor en verschillende muziekstijlen, is d'n Fleddy een graag geziene gast bij menig poppodium. Toch kan men niet eeuwig teren op oude muziek en daarom dan ook dit Antichlist als opvolger van het in 2020 verschenen Sabbath Fleddy Sabbath.Lees verder ›

Tweeduizendtweeëntwintig staat er op deze release. Hij is inderdaad in december verschenen. Daar gaan we ons niets van aantrekken, want hij is echt interessant. Ploughshare is afkomstig uit Australië, is anoniem actief en bestaat wellicht uit drie onverlaten. Dit is album nummer twee, maar er zijn verder ook twee EP's verschenen van deze band. Black en death metal staat er bij de beschrijving, maar dat klopt niet helemaal.Lees verder ›

Bands moeten we niet spastisch in een genrehok willen duwen. Er zijn van die bands die zich lastig laten categoriseren. En ook na meerdere luisterbeurten is het niet duidelijk wat het nu precies is. En dat is helemaal prima. Neem nu bijvoorbeeld het hier te recenseren Extinction Rituals van Nadir. Een Noorse band en volgens onze zware lijst zou het genre blackened hardcore moeten of kunnen zijn. Dat komen we ook weer tegen wanneer we de promo doornemen. Op het befaamde metal archives staat er enkel black metal, wat we ook min of meer zouden verwachten, want daar associeer je nu eenmaal snel een band uit Oslo mee.Lees verder ›

Atronos, Totenwache, Eisenkult allemaal Duitse bands die black metal in zijn puurste vorm genegen zijn. Liefst ook voorzien van heel wat snelheid, ijzige melodielijnen en snerpende, schurende haatvocalen. Mavorim kan je daar aan toevoegen. Baptist speelt immers ook in Eisenkult en Atronos terwijl Valfor de vellen masseert inderdaad bij Eisenkult maar ook bij Totenwache. Heerlijk toch die inmengingen. Zo creëer je een eigen cultuur, een eigen cirkel en kan je nog sterker je ideeën uitdragen. Dat moet het Purity Through Fire label ook gedacht hebben want zij brengen Ab Amitia Pulsae, release nummer zestien en full album nummer vier, uit. Ik hou wel van deze cultuur, deze kring van Duitse bands. Luister maar eens naar het meest recente Eisenkult album, Vulgäre, Deutsche Hassmusik of het Der Schwarze Hort plaatje van Totenwache. Heerlijk, vochtige, tochtige op Finse leest geschroeide melodische black metal met heel wat gif, venijn en andere janboel.Lees verder ›

Ignea is een Oekraïense band die het zichzelf niet al te moeilijk maakt. Ondanks dat we geneigd zijn om al snel bij progressiviteit te denken dat het om complexe muziek gaat, hoeft dat niet per definitie het geval te zijn. Dat bewijst ook dit gezelschap met zijn derde album Dreams Of Lands Unseen. En natuurlijk kan de promo er van allerlei voorgeschreven etiketten op plakken, zoals "highly-anticipated" en "multifaceted voyage", de luisteraar mag uiteraard zelf bepalen of het wat van waarde is of niet. Een lelijk ding, blijft immers een lelijk ding. Daar kan een promo geen verandering in aanbrengen.Lees verder ›

Hekserij verboden? Nee toch, mag ik hopen. We leven immers in het jaar 2023. Toch noemt een entiteit uit Chili zijn debuut Verbotene Hexerei. Het is geen uitzondering dat dit Chileense heerschap deels de Duitse taal kiest voor zijn eenmansband Todverhexen. Op het eerste gezicht wellicht wat raar, maar voor de blackmetalscene is het de normaalste zaak van de wereld dat zelfs een band uit het Zuid-Amerikaanse land voor sommige nummers in de Duitse taal kiest. Het past bij de hardheid van het genre, de sfeer en volgens sommige onder ons bij een stukje arrogantie. De zogenaamde "hatred against all" attitude volgens de promo. Nu worden we regelmatig behoorlijk verrast door bands uit Chili, ik noem maar eens de blackmetalband Xalpen met het hier gerecenseerde The Curse Of Kwányep. Kan dit Todverhexen daar bij aansluiten op kwalitatief niveau?Lees verder ›

Unhallowed, of toch tenminste de bandnaam, staat en klinkt als een huis. Nochtans weten we niet welke individuen achter deze melodische blackmetalband schuil gaan. Of dat doet de platenboer, Folter Records, ons toch graag geloven. Met een knipoog naar de jaren '90 blackmetalbands die we allemaal op onze tien vingers en meer kunnen tellen vertelt deze band, op zijn debuutalbum Awaken The Black Flame, het verhaal van een persoonlijk verlangen naar spirituele kennis die verder reikt dan de huidige kosmische realiteit. Nou moe, dat heb ik weer even mooi verwoord in mijn intussen 900ste schrijfsel voor onze geliefde webstek! Aan welke bands moet je denken wil je Unhallowed een kans geven? Denk aan Naglfar, Dissection, oude Gorgoroth met hier en daar geutjes Gehenna.Lees verder ›

Wederom treffen we een internationaal collectief. Met reeds één EP op zak is het nu tijd voor een debuutalbum. Dit Orphans Of Dusk speelt gothic/doommetal met thema's als gothic, dood, romantiek en magie. De vocalist treffen we ook aan in de funeraldoommetalband Mesmur. De andere heren zijn mij (nog) onbekend.Lees verder ›

Wintarnaht betekent in het Oud Hooggermaans niet meer of minder dan winternacht. Klinkt niet onlogisch. De band rond Grimwald gebruikt deze erg oude taal, ontsproten ergens rond 650 voor de geboorte van onze vriend Christus, om zijn boodschap tekstueel en muzikaal kracht bij te zetten. Anþjaz is slechts de vijfde langspeler van de band terwijl die al actief is sinds 1997. Grimwald kennen we ook van Dauþhuz dat in 2019 Monvmentvm uitbracht via Naturmacht Productions en met zijn mijnwerkersblackmetal een niet al te grote indruk naliet.Lees verder ›

Het Stockholmsyndroom is een psychische aandoening waarbij je ineens empathie hebt voor je verkrachter of kidnapper. Het menselijke brein zit soms wonderlijk in elkaar. Wat ook wonderlijk in elkaar zit is Trench Dogs met het album Stockholmiana (zie hoe soepel ik deze brug maak). U las 'Stockholmania', dat deed ik ook.  Trench Dogs is een rock 'n rollband en biedt zijn tweede album aan.Lees verder ›

Hoewel (of misschien juist omdat) de naam van de uitvoerende band in strijd is met de “no void”-regel van de heren van Osmium, bespreek ik hier toch maar even Seven Keys To The Discomfort Of Being. Waarom? Omdat het gewoon een sterke plaat is. Geen cliffhangers hier, die uitkomst staat alvast vast.Lees verder ›