Predatory Void – Seven Keys To The Discomfort Of Being

Geschreven door op 30-04-2023 om 22:39.

Hoewel (of misschien juist omdat) de naam van de uitvoerende band in strijd is met de “no void”-regel van de heren van Osmium, bespreek ik hier toch maar even Seven Keys To The Discomfort Of Being. Waarom? Omdat het gewoon een sterke plaat is. Geen cliffhangers hier, die uitkomst staat alvast vast.

Eerst maar eens de administratie bijwerken. Predatory Void is de band die Amenra– en Oathbreaker-gitarist Lennart Bossu optuigde om de duistere en zware ideeën die hij tijdens de pandemie thuis had uitgewerkt en opgenomen lichaam te geven. We bevinden ons dan ook in de Kathedraal van Ra, maar dan wel in de donkergotische grafkelders ervan. In die koude omgeving treffen we ook Lina R. (Crossbringer) op zang, Amenra-bassist Tim De Gieter op de dikke snaren, Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler) met een gitaar in zijn handen en Vincent Verstrepen (Carnation) op de drums. En dat er een deathmetaldrummer aan boord is, is niet per ongeluk, kan ik alvast verklappen.

Want in aanleg klinkt hier de van Amenra gekende verloren gelopen wanhoop in de riffs van Bossu, maar anders dan bij die band komt er hier af en toe verlossing. Alsof je Inception-gewijs wakker schrikt uit een droom zonder hoop om erachter te komen dat je in een andere, hogere droomlaag terecht bent gekomen. Een laag die misschien nog wel helser en zeker ijziger is, maar wel een waarin je zelf iets kunt doen: strijden in een voortrazend gevecht om vervolgens leeg en uitgeput toch weer ondergedompeld te worden in die diepere warme donkerte waar geen streepje licht nog komt. Bossu zelf verwoordt het overigens iets anders: “I kind of consider Predatory Void Oathbreaker’s more obnoxious and delinquent sibling who will not hesitate to punch you in the face if needed.”

De eerste stomp vol op je kanis – waarbij ik twijfel of het wel juist is om het zo lomp te verwoorden als ik doe,  Church Of Ra heeft toch altijd een zekere gratie over zich en dat is nu niet anders –  komt binnen de minuut. Na een licht etherisch intro en een ultrakorte thrashpassage springt zangeres Lina plots voor je neus om vanaf tien centimeter afstand haar schurende, helse screams in je gezicht te schreeuwen. Het sein voor Verstrepen om zijn drums op hoge snelheid ketelend te geselen. De keuze tussen vechten en vluchten wordt nog prangender door de loodzware grunts die Tim De Gieter toevoegt. Een woedend “The destination: no end in sight!” wordt gevolgd door die inmiddels hoognodige break met de meer gekende warme gitaren waarin Lina bijna fluisterend wat troost probeert te brengen: “So insecure”. Het was maar schijn. Het zalven kwam dit keer voor het straffen want over een loodzware riff laat de zangeres ziedend weer de ellende van de wereld op je los, terwijl wordt opgebouwd naar een steeds indrukwekkender black/sludgefestijn. De woede, wanhoop en (vooral) de wisselwerking daartussen maken dit Grovel een van de meer imponerende tracks die ik dit jaar al hoorde.

Tweede nummer *Struggling steekt opmerkelijk meer sfeervol ineen maar houdt met traag aangeslagen gitaren en desolate klaagzang (jazeker, de titel dekt de muzikale lading) het niveau gemakkelijk vast, zeker wanneer naar het einde toe opnieuw zonder remmen een ongekende toorn op een gekmakende wereld wordt losgelaten. Verdiend zullen we maar zeggen. In Endless Return To The Kingdom Of Sleep worden sfeer en razernij aan elkaar gekoppeld door langzame gitaren die haast als toetsen klinken over snelle blackmetaldrums. Ook hier echter weer die afwisseling want na drieënhalve minuut loopt de machine steeds langzamer alsof zij door roest en vuil tussen de tandwielen niet meer verder kan. Het is een mooi effect en een prima opmaat voor de woeste versnelling die toch weer volgt, dit keer gekoppeld aan de melodieuze klaagzang.

Seeds Of Frustration lijkt zelfs volledig om die ietwat (met opzet?) onpersoonlijke klaagzang gebouwd te zijn. Dat en het relatieve gebrek aan afwisseling maakt dat het nummer wat aanvoelt als een intermezzo naar de tweede helft van de plaat. En die tweede helft gaat weer overtuigend van start met de atonale, ongemakkelijke gitaren en schrijnende screams van The Well Within, dat ook nog eens een sterk (black)thrashend middenstuk kent. Shedding Weathered Skin en Funarary Vision zetten de visie van Bossu voor deze band nog eens verder in de donkere etalage. Fraai zijn daarbij de loodzware doompassage in eerstgenoemde en de meer dan statige opbouw, de hoge zang en het bijna atonale gitaarwerk in de bijna tien minuten durende afsluiter.

Seven Keys To The Discomfort Of Being doet wat de titel belooft. Het debuut van Predatory Void verontrust en troost en toont zowel de schoonheid als het lelijke van de wereld. Vooral in de eerste drie nummers is de plaat ongenaakbaar als muzikaal schilderij van woede en wanhoop. Sterk!

Score:

85/100

Label:

Century Media, 2023

Tracklisting:

  1. Grovel
  2. *(Struggling..)
  3. Endless Return To The Kingdom Of Sleep
  4. Seeds Of Frustration
  5. The Well Within
  6. Shedding Weathered Skin
  7. Funerary Vision

Line-up:

  • Lina R. – Vocalen
  • Lennart Bossu – Gitaar
  • Tim De Gieter – Basgitaar
  • Thijs De Cloedt – Gitaar
  • Vincent Verstrepen – Drums

Links: