Headlines

Klinken namen van bands als Ænigmatum, The Chasm, Chthe'ilist en Stargazer jou als muziek in de oren? Verbeten extreme death metal met een aanpak die je gerust als ongebruikelijk, progressief of avant-gardistisch kunt omschrijven? Dan zal de naam VoidCeremony je vast ook wat zeggen. Niet? Het Amerikaanse viertal kent dezelfde muzikale overeenkomsten en extravagantie als eerder genoemde bands. Het viertal uit Californië heeft tot nu drie EP’s uitgebracht en in 2020 verscheen er een volledig album Entropic Reflections Continuum: Dimensional Unravel.Lees verder ›

Waarom zou een band eerst talloze demo's en EP's de wereld in moeten slingeren vooraf aan een eerste volwaardig debuut? Brimstone Gate is opgericht aan de vooravond van de coronapandemie. Het is niet duidelijk waar de bandnaam vandaan komt, maar het doet mij al snel denken aan het geweldige gelijknamige nummer van Naglfar (Diabolical 1998). Als de muziek ook maar enigszins daarop lijkt.....Volgens de promo was de gedachte om eer te betonen aan de Noorse, Zweedse en Engelse scene uit de jaren '90. Death- en black metal met enkele moderne invloeden, zonder dat de band zich daarbij laat limiteren.Lees verder ›

Ik was ietwat verrast toen ik las dat Stormo getekend had bij Prosthetic Records. De vorige platen kwamen uit via Moment of Collapse, een label dat uitstekend past bij de bij vlagen chaotische, screamo die de Italianen van Stormo al een paar jaar presenteren. Toch is dit weer een stapje omhoog voor Stormo . Een en ander zal ook te maken hebben gehad met de tours die de band heeft ondernomen als voorprogramma van Converge, Full of Hell en La Dispute. Of deze labelwissel ook invloed heeft gehad op de muziek? Ten dele.Lees verder ›

Het Britse Arrogant Destruktor bestaat ruim tien jaar, bracht twee demo's, een compilatie en een split (met het Nederlandse Wrang) uit en qua volledige albums staat de teller nu op drie. Toch is dit kwartet niet eerder aan bod gekomen op onze site en ook voor mij is het een eerste kennismaking. Met de nodige bravoure, die we wel vaker uit het Verenigd Koninkrijk zien, wordt Written In Blood From The Blade aangeprezen: dit is het beste album van de band, het blaast alles omver, de band heeft veel progressie gemaakt in de afgelopen jaren en meer van die taal. Nou begrijp ik dat je als label je bands goed in de markt neer wil zetten, maar ik kan me niet indenken dat deze taal ook wat aan inflatie onderhevig is en je als label ook wel kunt bedenken dat iemand die dit leest op zijn eigen mening af zal gaan, zeker in een tijd waarin je met een paar klikken op je telefoon een band kunt vinden en beluisteren.Lees verder ›

Dit is de tweede plaat van Ewiges Eis Records die ik dit jaar mag reviewen. Opnieuw een éénmansblackmetalband die net werd opgericht (in 2022), zij het in Zweden. Puur op basis van de titels op dit album zou je denken dat het een oude Immortal worship betreft, het valt echter anders uit. Deze debuutplaat kwam eind 2022 in eigen beheer uit, nu dus via Ewiges Eis.Lees verder ›

Negentieneenentachtig. Toen begon het voor Black Hawk uit Duitsland. In 2005 werd het pas echt serieus en verscheen de debuutplaat Twentyfive (de leeftijd van de band op dat moment). Ondertussen zijn daar nog eens achttien jaren bijgekomen. Echt fris is het dus niet. Reken dus maar op traditionele heavy metal met een lading Saxon NWOHM, hymnes en een aantal uptempo uitzonderingen die de nekspieren in beweging moeten zetten.Lees verder ›

Asystole speelt technische death metal, een beetje in lijn met die van de eerder genoemde stadsgenoten. De zeven nummers op het debuut Siren To Blight worden gedragen door furieuze, loodzware vocalen, ongebruikelijke, avontuurlijke riffs, tomeloze agressie en een onverzadigbare hang naar techniek. Angstaanjagende melodieën en een zwartgeblakerde zweem voegen nog meer diepgang toe aan de onherbergzame grilligheid.Lees verder ›

Nog een paard uit de stal van het Duitse Schattenpfade label is dit Duitse duo Ahnenkult, een band die met Wanderer zijn tweede langspeler uitbrengt. Ook de black metal van de heren Lupus, die verantwoordelijk is voor de muziek en de uitvoering, en Khamûl, die op zijn beurt verantwoordelijk kan gesteld worden voor de vocale partijen, kan gecatalogeerd worden als eerder atmosferische black metal met een melancholische inslag, net als labelgenoten Stilleklang. Ook Wanderer, kwam al eind vorig jaar uit maar wordt me nu, geheel terecht trouwens, aangeboden ter kritische review. Voor mij persoonlijk valt meteen op dat de heren voor de ritmesectie, en meer in het bijzonder voor de drum, vermoedelijk beroep doen op een drumcomputer.Lees verder ›

Laat ik één ding vooraf zeggen: ik ben fan van Seven Spires. Ik ben zelfs een heel groot fan! De term 'mega’ is misschien zelfs wel van toepassing. Dus, tenzij er grove fouten of valse noten op dit eerste live album van dit progressieve, symfonische darkmetal (wel heel duister maar niet zwart genoeg voor black) kwartet uit de Verenigde Staten staan, verwacht van mij niks minder dan een jubelverhaal! De objectiviteit ligt voor deze recensie even bloedend en gekneveld ergens in een hoekje. Lees verder ›

Dit Spaanse vijftal A Dark Reborn, staat getekend door het eveneens Spaanse Art Gates Records. De platenboer die nog niet zo lang geleden de debuutplaat uitbracht van het Belgische nether. Deze EP, The Flight, is het vervolg op de meest recente plaat, die vorig jaar verscheen, The Light. De heren en dame, die laatste heeft de microfoon in de hand, maken melodische death metal met grunt- en screamvocalen, cleane partijen en gevoelige gitaarlijnen. In mijn oren klinkt dit als een mix van Lacuna Coil en bijvoorbeeld het Nederlandse For I Am King of consoorten.Lees verder ›

De Polen van Wolfpath brengen met Wolfpath hun eerste EP via ADG records uit. Dit duo bestaande uit multi-instrumentalist Void en Marcello ook gekend van zijn drumwerk in Acherontas, Inferno en Besatt blijkt geïnspireerd te zijn door de tweede golf van black metal en zou klinken als een mix van Watain, Misþyrming en Blaze of Perdition. Dat mag je gerust bijzonder noemen. Het geheel van zes nummers werd opgenomen door niemand minder dan Filip "Heinrich" Hałucha in zijn Heinrich House studio alwaar Behemoth, Entropia en Vesania ook al passeerden.Lees verder ›

De vaderlandse scene promoten is voor Zware Metalen een doel op zich. Bands van eigen bodem weten ons inmiddels steeds vaker te vinden. Zo ook dit relatief jonge Ghazghkull, dat in essentie helemaal niet zo jong meer is. De bandleden hebben namelijk een gezamenlijk verleden in de melodische doomdeathmetalband Eria d'Or. In die tijd werd ook al de band opgericht waar het nu om gaat. Tussentijds, door allerlei omstandigheden verloren de bandleden elkaar uit het oog en is de band ook even gestopt. Toch is er aan het voortbestaan van de band geen einde gekomen en zo bestaat het dat hij in 2022 weer aan de slag is gegaan. Het verlangen om metal te maken blijft nog steeds groot, aldus drummer Rutger van Krieken. Geen romantische dramatische toestanden zoals tijden de Eria d'Or periode het geval was, maar stevige riffs, blastbeats, screams, grunts en zelfs een eenhoorn. Het zal mij benieuwen of we alles kunnen herkennen op deze eerste EP Too Many Bones die in eigen beheer is uitgebracht.Lees verder ›

Een compilatiealbum is een prettige manier om kennis te maken met een band die meestal al een hele discografie op zijn naam heeft staan. Zo krijgt de luisteraar enigszins vat op het verleden van een band, zonder dat je alle albums moet doorspitten. Dit Urarv bracht in 2016 zijn eerste demo uit en produceerde slechts één volwaardig album (Aurum) en nadien nog een EP, Argentum. Bijzonder is dan ook de keuze om nu al met een compilatie op de proppen te komen. Ware het niet dat er hier sprake is van een bijzondere uitgave. Substratum was namelijk al in de pen voor het uitbrengen van de eerder genoemde uitgaves. Middels diverse bewerkingen in 2020-2021 van de nummers komt het album nu uit als een extra traktatie voor onze zieke geesten. Intussen richt de band zich op het schrijven van een (volwaardig) nieuw album.Lees verder ›

In het licht van deze recensie over het tweede album van de Finse band Moon Oracle nam ik eerst even kennis van de recensie van voorganger Muse of the Nightside. Uiteraard pas nadat ik zelf deze nieuwste schijf aan enkele luisterbeurten had onderworpen. Als redacteur van dienst wil ik zo onbevooroordeeld mijn werk blijven doen. Collega redacteur Dypfrys had wat moeite met de productie ondanks het feit dat de debuutplaat best aardige blackdoommetal liet horen.Lees verder ›