Ik was ietwat verrast toen ik las dat Stormo getekend had bij Prosthetic Records. De vorige platen kwamen uit via Moment of Collapse, een label dat uitstekend past bij de bij vlagen chaotische, screamo die de Italianen van Stormo al een paar jaar presenteren. Toch is dit weer een stapje omhoog voor Stormo . Een en ander zal ook te maken hebben gehad met de tours die de band heeft ondernomen als voorprogramma van Converge, Full of Hell en La Dispute. Of deze labelwissel ook invloed heeft gehad op de muziek? Ten dele.
Nog steeds raast Stormo soms als een dolle tapir door hun nummers heen. Op het eerste oor lijkt het ook een enorme chaotische brij van hardcore/screamo met veel tempowisselingen, breaks en riffs. En dan is het een kunst om de muziek interessant te houden. Dat zit bij Stormo wel goed. Net als bijvoorbeeld stijl (en landgenoten) zoals La Quite en Raein weten deze Italianen hun nummers, tussen al dat geram door, vol te stoppen met interessant en melodieus gitaarwerk. Zo zijn er weer die archetypische (doch zo vette) crustriffs in het voortbeukende PV 77 en Sorte.
Verrassingen vind je in details zoals het met banjo opgesierde intro van Sorte. Endocannibalismo schuurt kort tegen de sludge aan terwijl Deserti hele korte, functionele rustmomenten heeft. Dit nummer heeft overigens een fijne Tragedy vibe vanwege de riffs en het wat zwaarmoedige karakter.
Stormo weet net wat beter dan stijlgenoten de opbouw te verzorgen en hierin ook de juiste keuzes te maken om het geheel interessant te houden. Endocannibalismo kent bijvoorbeeld een vette groove die het geheel wat meer naar midtempo sleurt. Maar het beste nummer vind ik persoonlijk Anabasi. Dit nummer heeft een hele goede opbouw waarin gespeeld wordt met dynamiek. Het houdt de aandacht net wat beter vast door iets gas terug te nemen waardoor de tegen crust/black schurende riffs net wat beter overkomen.
De zang is misschien een kwestie van smaak. Echt geschreeuwd wordt er niet, het is meer een soort hard praten en dat past uitstekend bij de muziek van Stormo. Veel geschreeuw zal ook alleen maar afleiden. Alle teksten zijn overigens in het Italiaans gezongen. Dat is enerzijds jammer, want zo gaat de boodschap van deze plaat voor een groot publiek verloren. Endocannibalismo is een concept ontdekt door fotografe Claudio Andujar, die een inheemse Braziliaanse stam volgde voor een project. Daarbij ontdekte zij dat overleden familieleden (deels) werden opgegeten door de rest van de stam, om zodoende de ziel vrij te laten. Interessant concept, zeker voor een muziekplaat.
Productioneel gezien vind ik dit het beste wat ik van Stormo heb gehoord. Vooral omdat de plaat een vrij cleane sound heeft wat nodig is bij deze muziek. Hun vorige platen hadden nog wel eens de neiging om te gruizig te klinken. Endocannibalismo heeft het juiste geluid meegekregen, alles is namelijk erg goed te horen. Zo is ook de bas wat naar voren gehaald, waardoor je kan horen dat er interessante dingen gebeuren op dit instrument.
Fijn plaatje, dit Endocannibalismo. Maar wel een plaat waar je voor in de stemming moet zijn en die je wat tijd moet geven. De band heeft hoorbaar energie en toewijding in deze plaat gestopt, nu is het aan de luisteraar dit allemaal te ontdekken. Zet je regelmatig Loma Prieta, Raein of Isaiah op en ben je nog niet bekend met Stormo? Dan raad ik je aan in de discografie van deze band te duiken en dan is Endocannibalismo een prima vertrekpunt.
Score:
78/100
Label:
Prosthetic Records, 2023
Tracklisting:
- Valichi, Oltre
- PV77
- Sorte
- Spire
- Anabasi
- Endocannibalismo
- Disequilibrio
- Deserti
- Vipere, Ombre
- Sopravivvenza e forme
Line-up:
- Luca Rocco – Zang
- Giacomo Rento – Gitaar
- Federico Trimeri – Basgitaar
- Stefano Rutolini – Drums
Links: