New York staat bekend om zijn diverse aanbod en de veelbeduidende rol die het heeft gespeeld, en nog steeds speelt, in de muziek. Het is onder andere de bakermat van stijlen als bebop, boogaloo, disco, hip hop, new wave en New York hardcore. Het is ook de plaats waar artiesten en bands als 5o Cent, Agnostic Front, Alicia Keys, Anthrax, Billie Joel, Blondie, Foreigner, Kiss, Living Colour, Public Enemy, Ramones, Sick Of It All en Talking Heads vandaan komen. Nu is het natuurlijk onmogelijk om de volledige muziekgeschiedenis van The Big Apple in slechts enkele zinnen te vangen, maar deze paar krabbels geven een snelle, korte, eerste indruk. Zelf associeer ik New York met bands als Artificial Brain, Imperial Triumphant en Pyrrhon; bands die ver buiten de geijkte lijntjes van de death en black metal kleuren.
Een nieuwe naam die aan dit lijstje toegevoegd kan worden is Asystole. De band mag dan nieuw zijn, maar bestaat uit leden die al allemaal in andere bands hun kunsten vertonen, dan wel vertoond hebben. Gitarist Pat Hawkins plukt ook aan de snaren in Aberrated, Needlepusher en Thætas, Kyle Linderman speelde in het ter ziele gegane Subterfuge en doet live het baswerk in Disgorgement, drummer James Applegate neemt in Replicant en Windfaerer plaats achter de drumkit en zanger John Dunn IV kan je ook horen in Abominism en Dark Waters End.
Asystole speelt technische death metal, een beetje in lijn met die van de eerder genoemde stadsgenoten. De zeven nummers op het debuut Siren To Blight worden gedragen door furieuze, loodzware vocalen, ongebruikelijke, avontuurlijke riffs, tomeloze agressie en een onverzadigbare hang naar techniek. Angstaanjagende melodieën en een zwartgeblakerde zweem voegen nog meer diepgang toe aan de onherbergzame grilligheid. Met het aanbrengen van progressieve structuren, dissonante harmonieën en het toepassen van ongebruikelijkere ideeën kan het muzikale spectrum van het viertal gekenmerkt worden als eigenzinnige, dissonante death metal. Er is ruimte voor een progressief randje hier en daar, maar het zijn vooral muzikale rauwheid, een diepgeworteld verlangen naar ondoordringbaarheid en zwaarwichtige densiteit die de boventoon voeren. Het leidt tot pareltjes als het inventieve Song of Subservient Bliss, het vlijmscherpe Privatio Malus en het onverbiddelijke Spirit Mother.
Het gevaar van dit soort verwrongen dissonante death metal is dat het nogal eens een klinische en gevoelloze indruk achter wil laten. Asystole weet dat te voorkomen doordat het er, ondanks de atypische inkleuring, in geslaagd is de muziek op Siren To Blight te doordringen van zowel een onheilspellend gevoel als een meedogenloze sfeer.
Het album heeft een totale speelduur van net geen half uur en bevat zeven nummers. Het middelste van die zeven (Respite) is een instrumentaal, voornamelijk akoestisch intermezzo van nog geen minuut. Het zorgt ervoor dat je, net op tijd, even naar adem kunt happen en je niet door het ongebreidelde geweld volledig overweldigd en verzwolgen wordt. Met dat in gedachte is de ietwat korte speeltijd de band ook vergeven, al was het ook zeker niet vervelend geweest als deze avontuurlijke, muzikale reis nog wat intense minuten langer geduurd zou hebben.
Als je een liefhebber bent van atypische extreme metal en/of van furieuze dissonantie, dan is Siren To Blight een album wat minimaal een luisterbeurt waard is. Niet gek opkijken als je vervolgens verknocht raakt aan de verwrongen dissonantie. Wat een aangename kennismaking met Asystole.
Score:
84/100
Label:
I, Voidhanger Records, 2023
Tracklisting:
- Blanketed in Flies
- Song of Subservient Bliss
- Hollow Penance
- Respite
- Sophist Paralysis
- Privatio Malus
- Spirit Mother
Line-up:
- Pat Hawkins – Gitaar
- Kyle Linderman – Basgitaar
- James Applegate – Drums
- John Dunn IV – Vocalen
Links: