Eens geen keer geen muziekrecensie, maar een review over een boek dat over muziek gaat: Extreme Music: From Silence to Noise and Everything In Between, geschreven door Michael Tau.
De Noord-Amerikaanse uitgever Feral House geeft al vijfentwintig jaar non-fictieboeken uit over muziek, films, ‘true crime’ en culturele trends. Vaak gerelateerd aan de zelfkant van de maatschappij en als dat niet het geval is, zoeken ze graag de niche op. Lords of Chaos, Blood Fire Death en Black Metal: A Coloring Book zullen wel een belletje doen rinkelen.
De achterflap van het boek begint al met de goede vraag of al het geluid ook muziek is. Is stilte muziek? Is een bord met rottend eten, eenmaal gecatalogiseerd, ingepakt, gedistribueerd en verkocht, muziek?
Extreme Music: From Silence to Noise and Everything In Between beschrijft het hele spectrum van extreme muziek. Van stilte tot oorverdovende noise en alles daartussenin: elk genre, subgenre en sub-subgenre komt in dit 350 pagina’s tellende boek aan bod.
De Van Dale geeft als antwoord op de betekenis van het woord extreem: “uiterst, buitengewoon”. Een zeer brede betekenis. Tau geeft daarom ook geen antwoord op de vraag wat extreme muziek is: een definitie zal je er dus niet vinden. Wel nodigt hij de lezer uit om aan de hand van veel, heel veel voorbeelden, deze zelf invulling te geven.
Tau heeft het boek ingedeeld in ‘extreme’ categorieën, zodat het niet alleen bij de muziek alleen blijft. Het begint met ‘extreme’ scenes (groepen), gevolgd door ‘extreme’ lengtes, verpakkingen, formaten, esthetiek en eindigt met extremiteiten in de digitale wereld. Echte diepgang zal je niet vinden. Wat je wel vindt zijn veel voorbeelden, interviews, ontstaansgeschiedenissen en profielen van makers.
Deze indeling maakt het boek prettig leesbaar. Als het genre ‘harsh noise wall’ (noise van één vervormde toon die een uur kan duren) je geen reet kan schelen, kan je dat onderwerp overslaan en doorbladeren naar de paragraaf over Bull of Heaven. Deze conceptuele band heeft minimaal vijfhonderd releases uitgebracht, waaronder Like a Wall in Which an Insect Lives and Gnaws (release 210). Dit ‘nummer’ heeft een bescheiden duur van 3.000.000 minuten lang: om en nabij 5,7 jaar! De indeling van het boek geeft je als lezer meteen het gemak naar een onderwerp te bladeren dat voor jou interessant is.
Uiteraard is er aandacht voor extremiteiten in de metalen muziek. Zo heeft ‘goregrind’ een eigen paragraaf. Interessante vragen worden gesteld over het ‘typische’ artwork van alle gore- en porngrind bands. Toen Reek of Putrefaction van Carcass in 1988 uitkwam werd de hoes als schokkend ervaren. Maar hoe schokkend zijn hoezen met afgehakte ledematen, poep en onthoofdingen nog na dertig jaar en het tienduizendste goregrindalbum?
Dit ‘Carcass-effect’ overkwam Fotograaf Sue Fox een jaar eerder. Zij fotografeerde, voor haar in 1997 verschenen boek Post Mortem, meer dan duizend lijken in een mortuarium. Toen ze deze foto’s uit hun medische context haalde en exposeerde kreeg ze stormen van kritiek over zich heen.
Een leuke paragraaf is non-vinyl. Die beschrijft platen die niet van vinyl zijn gemaakt. Zo heeft Project Dark een plaat uitgebracht waar de groeven zijn gegraveerd in een stuk hout en heeft Shout out Loud er eentje uitbracht gemaakt van ijs. Beiden zijn niet aan te bevelen om op je draaitafel te leggen.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de honderden. Extreme Music is een zeer compleet naslagwerk geworden waarin zelfs de meest doorgewinterde fans van extreme muziek nog nieuwe dingen kunnen ontdekken. Wat mij wel opviel is dat in het boek extreme muziek iets van recentere tijden lijkt. Ik kan me als kind nog strips herinneren van Astérix en Obelisk waarin de bard Assurancetourix, later Kakofonix, het vaak moest verduren vanwege zijn extreme stem…
Uitgever: Feral House
480 pagina’s
Engels
Links: