Headlines

Toen ik van de bandnaam Hammerfilosofi hoorde dacht ik in eerste instantie direct aan Gorgoroth's album Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer. Zou het debuutalbum The Desolate One dezelfde muzikale richting hebben? Het antwoord daarop is ja en nee. Misschien is het voor deze recensie niet al te relevant, want we hoeven niet altijd direct een vergelijk te maken. Maar toch even, toeval of niet, de industriële invloeden die we kennen van Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer horen we ook min of meer terug op deze blackmetalplaat. Ondanks het chaotische karakter klinkt het hier te bespreken album wel iets bedachtzamer, maar evengoed bijzonder onheilspellend.Lees verder ›

Veel blasfemischer dan de Amerikaanse blackmetalband Profanatica gaat u het waarschijnlijk zelden aantreffen. Een blik op de albumhoes en de bijbehorende titels lijken mij daarvoor voldoende indicatief. Wat zegt u van Wipe the Fucking Face of Jesus, Cunts of Jerusalem en Meeting of a Whore (ja die ene van de onbevlekte ontvangenis uit het wereldberoemde boek)?Lees verder ›

Het vorige album, Broken Leaf, van de Belgische death/doommetalformatie My Lament dateert al weer van 2009. Het is dus wachten geweest tot nu, als we de EP Sorrow uit 2015 even niet meetellen, op het vervolg dat de titel The Season Came Undone heeft meegekregen. Het is niet langer Solitude Productions maar het Spaanse Ardua Music die deze plaat uitbrengt. Kwaliteit boven kwantiteit moet dit viertal waarschijnlijk gedacht hebben en ik kan hen geen ongelijk geven.Lees verder ›

Tech slam… Deze term is in het leven geroepen door het Amerikaanse Wormhole. Gitaristen - en broers - Sanil Kumar en Sanjay Kumar (ook Equipoise, Greylotus en Inferi) bedachten de naam tijdens de vele uren dat ze zich stortten op de computergames Doom en Metroid en de filmreeks rondom Alien (sciencefiction horror). Games en films die allemaal te maken met het beschermen van het sterrenstelsel tegen allerhande kwaadaardige krachten en wezens. Het is mij daarmee nog steeds niet duidelijk hoe de term tech slam daarmee op tafel kwam, maar dat doet er ook echt toe?Lees verder ›

Een nieuw band ontdekken die je compleet omverblaast brengt een bijzonder gevoel teweeg bij een muziekliefhebber. Een ieder die dit leest zal dat ongetwijfeld herkennen. Het Frans/Ierse Molybaron was zo'n ontdekking voor mij in 2021. Collega Maud schreef een treffende review van The Mutiny en die plaat is twee jaar later nog steeds actueel in mijn afspeellijst. Met argusogen keek ik dan ook uit naar opvolger Something Ominous. Nadat ik de bijzonder sympathieke bandleden een hand schudde en men overtuigend live aan het werk zag op Headbangers Parade, wist ik zeker dat dit een blijvertje zou zijn. De mix van folk, groove- en progressieve metal/rock bevat nog veel meer subtiele genreflirts en die onbevangenheid krijgt ook een voortzetting op deze nieuwe.Lees verder ›

Melan Selas is een duo uit Griekenland. Zephyrean Hymns is de opvolger van de EP  Melan Selas uit 2016 en de twee volwaardige platen ῬΕΟΝ (2018) en ΦΑΟΣ (2019). De twee bandleden, D.K. en Astraea van dit Melan Selas, laten weten dat hun nieuwste album een muzikale weergave is van een soort queeste, een soort van lange reis door de tijd en ruimte en je zou moeten helpen om op zoek te gaan naar iets groters, iets overkoepelends. Het zal me benieuwen wat dat dan zou kunnen zijn. Misschien hebben deze Griekse vrienden iets voor ogen, iets in gedachten en wordt het ons allemaal wel duidelijk eens we deze plaat beluisterd hebben.Lees verder ›

Het Finse Shade Empire leverde op 15 september hun zesde volwaardige langspeler af, die Sunholy als titel heeft meegekregen. Voor zanger Henry Hämäläinen is het echter zijn eerste contributie voor Shade Empire, wat studio opnames betreft, sinds hij in 2017 Juha Harju opvolgde. Het lijkt wel of Shade Empire met hun muziek een overzicht wil geven van alle metalgenres die in Finland door de grote namen worden uitgevoerd.Lees verder ›

We doen het gewoon. Een review van het metalalbum van Helmut Lotti. Geboren zanger, maar toch vooral bekend van zijn albums waarmee hij bewerkingen van klassieke muziek naar de oren van huisvrouwen bracht. Zijn Helmut Lotti Goes Classic (funiculi funiculaaaaaah!) uit 1995 verkocht ongekende hoeveelheden exemplaren. In België bijvoorbeeld meer dan zeshonderdduizend stuks: goed voor twaalf (!) keer platinum. Er kwam nog een serie albums met klassieke muziek bij, maar ook platen met een Nederlands, Italiaans, Russisch en Latijns-Amerikaans thema, en zo nog wat meer.Lees verder ›

Het uit Fullerton (Californië, VS) afkomstige Night Verses begon oorspronkelijk als een viertal en bracht in die samenstelling in 2012 de EP Out Of The Sky uit, waarna twee jaar later Lift Your Existence volgde. Lovende kritieken vielen het progressieve, experimentele math-rock kwartet ten deel, waarna ze in 2016 terugkeerden met Into The Vanishing Light. Dit album bleek meteen het laatste met zanger Douglas Robinson. In plaats van op zoek te gaan naar een nieuwe zanger besloot het drietal verder te gaan als instrumentaal trio.Lees verder ›

De kleurendoos was op bij Baroness. Dan maar een nieuw begin, dacht de band, maar wel met een keer dezelfde line-up. Of die beslissing gebeiteld is in steen, is een vraag voor de toekomst, maar het heeft wel zijn voordelen voor een band als Baroness. Het is immers doorheen de jaren een gigantische vis geworden, maar toch ontbrak er wat mij betreft steeds iets. De gelaagdheid was gedurfd, het spectrum onbepaald en op die manier kreeg je een band die letterlijk en figuurlijk alle kleuren van de regenboog toonde. Hoe zit dat op STONE?Lees verder ›

Longhena (2014) was voorbestemd om het laatste album van Gridlink te zijn. Een dijk van een album, dat de liefhebbers desondanks toch met een wat wrange nasmaak achterliet, omdat het - zoals vooraf was aangekondigd - de zwanenzang van de band zou zijn. ‘Een fenomenale afsluiter’, noemde oud-collega Mike het in zijn recensie. Maar wat blijkt nu? Dat fenomenaal kan probleemloos blijven staan, afsluiter is echter niet meer op zijn plek.Lees verder ›

Carathis is volgens menig schrijven een eenmansproject rond Erech Leleth. Nochtans vind ik terug dat Palisade deze brave man, op drum dan wel te verstaan, wat uit de brand helpt. Deze laatste heer kennen we dan weer van zijn samenwerking met onder andere Raonoke die dan weer de man achter ondermeer Geist Of Ouachita is. Kan je nog volgen? Misschien niet want we zijn intussen behoorlijk ver vergleden in de ondergrond van de Amerikaanse maar vooral Oostenrijkse blackmetalscene. De heer Erech Leleth, die wat omzwervingen in Europa heeft gedaan en intussen in Oostenrijk is neergestreken, is initieel dan weer op zijn eentje verantwoordelijk voor de muziek in bands als Narzissus, Grandeur en Ancient Mastery. Nu, dit is wel afdoende randinformatie omtrent Carathis, nietwaar? Lees verder ›

'Guess who's back? Meeeeeeee, motherfucker'. Danko Jones trapt de deur op glorieuze wijze in bij zijn entree op Electric Sounds. Gooi daar nog enkele 'Kiss my ass'-en overheen gesprenkeld en u weet meteen op welk niveau we hier opereren. Dit Canadees hardrocktrio met punkondertonen zou legendarisch moeten zijn met nummers als First Date, Lovercall, Cadillac en Full of Regret en heeft dus ook geen uitgebreide intro nodig. Voeg daarbij het 'larger than life'-persona van de heer Danko zelf, de mango kid, king of magazines, sugar daddy number one en je bent op de goeie weg. Album nummer twaalf - I'm Alive and On Fire telt mee - breit weer nieuw hoofdstuk aan de nummercatalogus over knappe vrouwen, rock-'n'-roll en zoetigheid.Lees verder ›

Psygnosis is een Franse, atmosferische extreme metal band, gestart door Rémi Vanhove. In 2009 bracht hij zijn instrumentale solo-EP Phrases uit, waarna hij zich omringde met een drietal andere muzikanten om zo een band te vormen. Een zanger maakte vanaf toen deel uit van de bezetting en het viertal uit Mâcon bracht enkele albums uit (onder andere Anti-Sublime uit 2012 en Human Be uit 2014). Na de release van laatstgenoemd album, verliet vocalist Yohan Oscar de band en ging het roer drastisch om bij Psygnosis; het was voor de band gedaan met de vocalen. De tot dan toe als sessiemuzikant beschouwde cellist Raphaël Verguin sloot zich aan en Psygnosis richtte zich voortaan volledig op instrumentale muziek. Het leverde in 2017 het fraaie Neptune op …Lees verder ›