Lamentari – Ex Umbra In Lucem

Geschreven door op 23-05-2024 om 18:50.

Lamentari is een zestal, afkomstig uit Kopenhagen (Denemarken) en werd vijf jaar geleden, in 2019, opgericht. De band heeft de naam uit het Latijn gehaald. Dit laat zich letterlijk vertalen tot klaagliederen, maar – als ik een collega Latijn mag geloven – betekent het zoveel als: een gepassioneerde uiting van verdriet en droefheid. Een eerste single (Dies Irea, 2020) liet niet lang op zich wachten, waarna twee weken later de EP Missa Pro Defunctis volgde. Nihilitatis volgde een jaar later; weliswaar gepresenteerd als EP was het niets meer dan één nummer, met een orkestrale versie ervan eraan gekoppeld. Een jaar later volgde de EP Clavis Aurea (2022).

Op al deze uitgaven was de muzikale richting van de band meteen duidelijk: symfonische black metal. De muzikale invloeden die de band noemt zijn niet alleen opvallend, maar ook intrigerend: Howard Shore en John Williams, componisten van filmmuziek, Yngwie Malmsteen (om zijn virtuositeit) en Dimmu Borgir (vanwege de atmosferische diepte van de muziek). Maar ook het Latijn mag niet ongenoemd blijven. Zoals hierboven al duidelijk mag zijn, is het een taal die door de band maar wat graag gebruikt wordt. In elk geval krijgen de titels van de nummers een Latijnse benaming; de teksten van hun nummers zijn in het Engels. En op hun eerste, volledige album Ex Umbra In Lucem (uit de schaduw naar het licht) is dat niet anders.

Ex Umbra In Lucem bevat zes composities (ik tel het intro Spiritus Noctis en het muzikale intermezzo Spiritus Diurnus even niet mee, al dienen ze zeker hun doel op het album) die weelderig en rijk zijn en die, door het aanbrengen van rijke orkestrale gedeeltes (Tragoedia In Domo Dei, Dolorum Memoria, Arcanum Ignis Animae) niet alleen veel sfeer, maar ook veel afwisseling bevatten. Een vol geluid is je deel, waarbij het zestal weet te voorkomen dat je overprikkeld raakt. Elke kiertje binnen een nummer wordt gedicht, elke seconde wordt benut.

Zo onthaalt het zestal je met Spiritus Noctis (geest van de nacht); een intro, waarop mystiek gezang je direct de sfeer van het album in geleidt, waarna begeleidende strijkers het geheel nog mysterieuzer, meeslepender en groots aanwakkeren. Als het nummer overgaat in Tanebrae (duisternis) blijven de geheimzinnige vocalen aanwezig, maar nemen drums en gitaren de taak van de strijkers over. De opener wordt nog even doorgetrokken, zwelt nog bombastischer aan, waarna de band duidelijk maakt waarom hij hier is: je onderdompelen in een rijke, licht betoverende wereld van bombast en muzikaal geweld. Het rijke, intense geluid wordt gedragen door black metal, die volledig in harmonie is met de opgezwollen orkestraties, fragiele strijkers en dramatische keyboards. Wat daarbij in het voordeel van Lamentari spreekt, is dat de combinatie van de donkerte en zwaarte van metal met de pracht van symfonische arrangementen zeer vloeiend klinkt. Arrangementen zijn nergens aangebracht als onbeduidende versiering, maar maken werkelijk deel uit van de compositie (bijvoorbeeld Appugno). Agressie en elegantie bestaan niet zozeer naast elkaar, maar gaan in elkaar op en versterken elkaar daarmee.

De filmische elementen en de invloeden van het eerdergenoemde Dimmu Borgir zijn op Ex Umbra In Lucem overduidelijk aanwezig; namen als Batushka, Carach Angren en Fleshgod Apocalypse komen zeker ook naar boven. Daarentegen is er van de vingervlugheid en virtuositeit van een gitaarheld als Malmsteen weinig tot niets terug te vinden. Op zich is er helemaal niets mis met het gitaarwerk op het album, maar als je zelf een naam als Malmsteen opwerpt als inspiratiebron, roept dat verwachtingen op naar neoklassieke, zinderende, afwisselende technische vaardigheid. En als ik dan toch in mijn Bromsnor-fase (Wie kent hem nog? Ja, jeugd; dat wordt googelen) zit: de vocalen hadden vast een stuk indrukwekkender uitgepakt als ze wat meer diepgang hadden bevat en grootser, meer verhalend hadden geklonken (zoals ze wel in Dolorum Memoria doen). Het is echter een obstakel dat zonder veel problemen te nemen is en dat niet maakt dat het album daardoor ongemakkelijk beluistert.

Tekstueel zoekt de band naar aangrijpende momenten, waarbij onderwerpen worden aangesneden die geheel in de lijn van de betekenis van de band liggen. Om hun eigen woorden over Dolorum Memoria maar te gebruiken: “It is a ballad that explores the intense emotions of loss and grief when someone dear passes away. It reflects on the lengths we go to in order to hold onto the pain of their absence.” (“Het is een ballade die de intense emoties van verlies en verdriet onderzoekt wanneer een dierbaar iemand overlijdt. Het weerspiegelt de moeite die we doen om de pijn van hun afwezigheid vast te houden.”)

Symfonische blackmetalbands komen we vaak genoeg tegen, waardoor het niet makkelijk is je te onderscheiden. Lamentari probeert dat te bereiken door in de structuren van hun nummers agressie en elegantie feilloos in elkaar op te laten gaan. De met veel bombast aangezette symfonische black metal op Ex Umbra In Lucem mag niet bijster origineel klinken, maar soms is het begrip originaliteit van minder belang. Toch? De liefhebbers van symfonische black metal, en hen die de eerdergenoemde bands een warm hart toedragen, zouden dit zeker even moeten beluisteren.

Score:

80/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Spiritus Noctis
  2. Tenebrae
  3. Tragoedia In Domo Dei
  4. Intra Muros Mentis
  5. Appugno
  6. Dolorum Memoria
  7. Spiritus Diurnus
  8. Arcanum Ignis Animae

Line-up:

  • Daniel Lønberg – Vocalen
  • Emil Holst Partsch – Gitaar
  • Michael Møller – Gitaar
  • Jamie de la Sencerie – Basgitaar
  • Max Uldahl – Keyboard, orkestraties
  • Thomas Mascagni – Drums

Link: