Headlines

De post-hardcoreband Casey werd in 2014 opgericht in Wales. Oorspronkelijk onder de naam Well Wisher, maar dat werd niet veel later al aangepast naar de huidige naam. Eind 2022 kwamen de heren weer tot mekaar, aangezien er na het uitbrengen van twee volwaardige albums in 2019 werd besloten om te stoppen. Met How To Disappear viert men dus zijn rentree. De plaat wordt uitgebracht via het Londense Hassle Records, dat eveneens het thuishonk is van andere beloftevolle namen zoals Ithaca, Brutus en Stake.Lees verder ›

Grant The Sun heeft duidelijk heel wat troeven om op te vallen in de menigte. Om te beginnen is het best zachte geluid, naar metalen standaard, verfrissend en wordt een stevig onderwerk steeds omhoog getrokken door een meeslepende melodie. In Machina en Death Is Real zitten heel vette gitaarriffs en drumpassages. De cleane zang is niet overtuigend en op het randje van vervelend, maar de screams daarentegen voegen wel iets toe. Het jazzy Mariana, waarbij de zang is vervangen door een synthachtige saxofoon en een wanky gitaar, had voor mij achterwege mogen blijven. De post-rockige outro, waarbij akkoorden op monotone wijze en in een simpel ritme worden herhaald, vind ik dan ook een iets te makkelijk einde voor mijn interessespier.Lees verder ›

Het vorige album, Svmma Cvm Nox Arcana, van dit in oorsprong Cubaanse duo Narbeleth, dat nu opereert vanuit de Spaanse regio Galicië, kon ik maar matig smaken. Hopelijk is dit A Pale Crown, album nummer zes alweer voor deze band, beter behap- en wegslikbaar. Dit tweetal speelt propere black metal. Dat wil gewoon zeggen: vuile black metal omhult door een een nette productiejas. Althans, dat bleek bij de vorige release toch zo te zijn: een plaat die werd onder handen genomen door Ole Hartvigsen (Kampfar, Emancer).Lees verder ›

Zover ik heb kunnen nagaan, passeerde Iron Front hier op Zware Metalen nog niet eerder. In 2022 verscheen het debuut van de Amerikanen met de welriekende titel Left Out to Rot. Van 2016 tot 2019 was de band al onder de naam Dire Wolves actief, echter veranderde de line-up en koos de band een andere naam, namelijk Iron Front. Brutale death metal spelen, dat is wat het kwintet ook doet op dit tweede volwaardige album dat als titel Hooked heeft meegekregen. De songtitels en de albumhoes laten in ieder geval niets aan de verbeelding over.Lees verder ›

Lancashire, Engeland en Noord-Wales: daar liggen de grondvesten, fundamenten, wortels of hoe je het ook wil noemen van de blackmetalband Andracca. Dit quartet versierde met hun tweede plaat, To Bare The Weight of Death, een mooie deal bij het gerenommeerde Vendetta Records, een platenboer die altijd kwaliteitsvolle black metal weet te vinden en uit te brengen. Denk dan aan Woe, Beenkerver, Abkehr, Glemsel, Ildskær, Naxen, Scitalis, Vukari, Yith en nog zo vele anderen. Het blijft toch een boeiende bezigheid, dat volgen van releases uit blackmetalland, en zo rollen we alweer een nieuw jaar in. Want deze plaat staat op de releaselijst van 2024.Lees verder ›

Het Italiaanse Scarlet Records zoekt het deze maal eens binnen de eigen landgrenzen. Drown In Sulphur heten deze gasten, afkomstig uit Milaan. Het kost mij even wat moeite om te achterhalen of dit het eerste, tweede of derde werk van de band in kwestie is. Maar de eigen website van de Italianen laat twee andere schijven ter verkoop zien. Ik ga er dus maar voor het gemak vanuit dat Dark Secrets of the Soul het derde album is. Het is tevens de eerste passage op de burelen van Zware Metalen.Lees verder ›

Afgaande op de omschrijving in onze Zware Lijst heb ik eens besloten mij te laten verrassen. 90's Hardcore in al zijn vormen en varianten is namelijk mijn ding en met deze drievoudige split sla ik direct gelijk drie Japanse vliegen in één klap. Alle bands zijn mij volledig onbekend en leuke is dan dat het dus alle kanten op kam. Het Duitse label Bound By Modern Age is verantwoordelijk voor distributie en productie van deze split met de naam To Get Closer To The Ideal. Dit label heeft al sinds 2012 duidelijk voor ogen welke muziek er op de markt moet worden gebracht. Afgaande op de vorige releases heb ik wel daarom wel enige verwachtingen. Hoog tijd om eens zien wat voor vegan vlees er in deze muzikale kuip zit.Lees verder ›

Ho hee wacht even. Wat de fuck is er met Silent Planet gebeurd? Na de eerste nummers moet ik even kijken of ik wel de juiste promo heb gekregen. Dat lijkt allemaal wel te kloppen, toch vertrouw ik het niet helemaal. Is dit dezelfde band die in 2018 indruk op mij maakte met de uitstekende progressieve metalcoreplaat Where The End Began? Ik heb de vorige plaat, Iridescent, weliswaar gemist, maar de band klinkt in ieder geval anders dan in de begindagen.Lees verder ›

Een Israëlische band die zich richt op thema's als broederlijkheid, geloof en politiek. Dan krijg je vandaag uiteraard een vloedgolf aan commentaar over je heen. Orphaned Land werd/wordt wat door het slijk gehaald met de oorlog in Gaza en het is logisch dat er wat luisteraars uit onder andere Arabische landen afhaken omwille van de keuzes van de band. Op zich halen ze nog steeds hun waarden uit het verleden aan: broederlijkheid met het Palestijnse volk (maar niet met Hamas) en het feit dat het geloof moet oproepen tot die broederlijkheid. 'All Is One' blijft hun officiële standpunt dus.Lees verder ›

Ik lust niet wat jij lust en vice versa. Dat is iets wat ik wel eens tegen mijn moeder zei aan de avonddis wanneer er iets weinig defineerbaars op mijn bord belandde. Toch opeten bleef dan toch steevast het devies. Och ja, ik ben er uiteindelijk niet aan overleden dus giftig zal dat spul niet geweest zijn. Waarom deze intro? Goh, gewoon iets waar jij graag naar luistert moet per definitie voor d'ander (stipuleerde Hans Teeuwen ooit) ook niet zo zijn. Ik merk op dat collega Henri de vorige plaat van dit Australische duo Sylvan Awe met name het album Transcend niet zo heel lekker vond. Van mijn kant moet ik opwerpen dat die blackmetalplaat nog wel eens vaker de revue passeert op mijn draaitafel en me dus aardig kon/kan bekoren. Een 65/100 is natuurlijk niet slecht in de ogen van een student, maar in de oren van een muzikant heb je toch liever wat hogere punten.Lees verder ›

Het is duidelijk dat Sonic Mojo niet de wilde energie uitstraalt van het live album uit 1977 maar dat zal ook de bedoeling niet zijn van de Foghat-leden. Nee, met dit album levert de band een uitstekend bluesalbum af, wars van alle tendensen en nieuwe (al dan niet harde) muziekstijlen. Aanrader voor de liefhebber!Lees verder ›

Het Franse Mourning Dawn vermengt zijn doom graag met wat black. Of zijn black graag met wat doom, het is maar net vanaf welke kant u het bekijkt. Ik zou er na de eerste luisterbeurten vooral de laatste typering aan toebedelen. Maar eigenlijk boeit het allemaal niet zoveel, wanneer u muziek in de midtempo en tragere regionen kunt waarderen. Voeg er nog wat dark metal aan toe en u krijgt een aardig idee van het geluid wat de Fransen te bieden hebben gedurende The Foam of Despair.Lees verder ›

2023 mag dan voorbij zijn, maar dat wil niet zeggen dat alle goede albums van het afgelopen jaar hun welverdiende plekje op Zware Metalen gekregen hebben. Één van de albums die wat mij betreft nog echt ontbrak, is A Dark Euphony: het tweede album van de Nederlandse symfonisch-alternatieve band Blackbriar.Lees verder ›

Wanneer je als muzikant tijdelijk of helemaal stopt met muziek maken, dan gaat de roeping vroeg of laat toch weer aan je knagen. Iedereen die een instrument bespeelt, zal dat gevoel herkennen en dit beamen. Eind 2021 besloot gitarist en zanger Michiel Jorissen dat de gitaar lang genoeg voor sier aan de muur had gehangen. Zodoende begon hij, puur voor de lol, weer wat te musiceren. Al snel zat de flow er goed in en stonden er vier uiteenlopende songs op papier. En wat is dan de volgende stap? Juist: het podium op en gaan met die fucking banaan! Nu - halverwege januari 2024- is daar de eerste EP van het Antwerpse Dusk One.Lees verder ›

Terwijl het jaar 2023 zijn slokakkoord speelde, pakte Skiltron nog even zijn oorlogsdoedelzak uit de kast om ten strijde te trekken. De heren zijn inmiddels gehard in de strijd, want met Bruadarach presenteren zij hun zesde langspeler. Skiltron is overigens een Argentijnse band die in Finland woont maar Keltische power metal maakt. Het hart van de doedelzak klopt dus niet alleen in Schotland.Lees verder ›

Hoe mooi is het om mijn recensiejaar 2024 te beginnen met een album waar ik het grootste gedeelte van 2023 naar heb uitgekeken, namelijk de nieuwe Splitknuckle. Afkomstig uit het Engelse Essex is daar dan eindelijk de opvolger van het in 2016 verschenen debuutalbum Ignorance Breeds. In de tussentijd is de luisteraar nog wel verwend met twee EP's waarvan Innocence Bleeds uit 2018 nog altijd een vijftrapsraket van ongekend harde klasse is. Ik kan echter niet snel genoeg krijgen van de hyperactieve doch catchy beatdown van deze vrolijke Engelsen dus nieuwe moshmelodieën zijn altijd welkom.Lees verder ›