In het land ten Oosten van onze landsgrenzen is het powermetalgenre geboren. Inmiddels lijkt er een nieuwe generatie op te staan en deze nieuwkomers zijn samen opgetrokken om hun olijke insteek op het genre te laten zien. Verslaggever Ruben Baar en fotografe Esther ’t Lam trotseerden een storm om jullie verslag te brengen van de folkpowerhelden Feuerschwanz, de sci-fi troupe Orden Ogan en de monstermash Dominum vanuit poppodium Effenaar in Eindhoven.
Het theater begint vanavond direct met de eerste band. Dominum is sinds vorig jaar aan een stevige opmars bezig en hebben al hun eieren in het monsterrockmandje gelegd. Iets wat Lordi al twintig jaar doet, en hoewel ik dat aardig kan waarderen heb je die band nooit echt relevant kunnen noemen. Toch is dit de niche die Dominum voor zichzelf heeft uitgekozen en dat doen ze vol overgave.
Het introbandje laat al goed doorschemeren wat je te wachten staat; The Time Warp uit de cultfilm Rocky Horror Picture Show geeft prima aan met wat voor overdreven kolder we hier te maken hebben. De muzikanten, gehuld in zombiemaskers, die overigens een stuk minder loshangende delen bevattenn dan de laatste keer dat we ze zagen op Graspop Metal Meeting, nemen hun plaats in op het podium voordat frontman Felix Piccu, of ‘Dr. Death’ zoals hij zichzelf noemt, het podium op hinkt. Zijn personage ondersteunt zich met een wandelstok, maar die is hij zodra het eerste nummer begint alweer vergeten.
Op de valreep van 2023 kwam de debuutplaat van deze band, Hey Living People, uit en Immortalis Dominum was daarop de eerste track. Een rockanthem dat het aanwezige publiek direct uitnodigt om mee te doen. En daar wordt gehoor aan gegeven. Hoewel de balkons van de Effenaar dicht blijven vanavond staat het op deze doordeweekse avond al aardig vol voor de openingsband. Best logisch, want als je hier naartoe bent gekomen, dan houd je van powermetal, en dan vind je deze aanstekelijke ongein ook leuk.
De mensen hier hebben dus geen instructie nodig voor het gebruikelijke gooien van vuisten, maar Dr. Death vindt het toch nodig om ons een spoedcursus te geven voor het nummer Danger Danger. De warming-up voor vandaag is compleet met Half Alive, waar we onze zwaaibeweging mogen oefenen. Toch een zwakker nummer van die eerste plaat, zeker als het titelnummer vandaag niet eens voorbijkomt.
Dat wordt goed gemaakt met Frankenstein, misschien wel de grootste inspiratie van het thema rond deze band. De zombies die niet bij naam genoemd worden krijgen hier dan ook een spotlicht. Het zijn bepaald geen amateurs onder dat latex: de zware bas komt van Korbinian Benedict uit Ad Infintum, wiens kenmerkende volle baard duidelijk onder het monstermasker uitsteekt.
Dat deze mannen van een lolletje houden moge duidelijk zijn, maar Dr. Death kan het niet laten om bijna uit zijn personage te stappen om een Nederlands virale meme aan te halen. Die van die kneus die graag de kermisaankondigingen wil doen. Dus moeten wij ook maar ‘ok, let’s go’ roepen. Gelukkig zijn we allemaal kneuzen die dat ook grappig vinden. Als dank krijgen we een primeur: het nummer The Dead Don’t Die wordt voor het eerst live gespeeld. Dit is een nieuwe single van het gelijknamige album dat wederom in de laatste week van het jaar wordt uitgebracht. Ik schat in dat dat weinig gaat uitmaken voor de jaarlijstjes. Dit nummer is een samenwerking met de hoofdact van vanavond, maar we zien ze nog niet terug op het podium. Het is volledig geschreven op de melodie van het Engelse kinderliedje Hush, Little Baby en dat leunen op andere nummers is een terugkerend fenomeen van Dominum. Op het eerste album waren drie van de dertien nummers al covers, en inmiddels hebben ze naast het herschreven kinderliedje ook een versie van Rock You Like A Hurricane van The Scorpions opgenomen. En daar zijn ze dusdanig trots op dat als je de socials van deze band bekijkt, dit het nummer is dat telkens terugkomt. Dat zouden ze toch eens moeten heroverwegen, want het enige wat deze versie transformatief maakt zijn de zombies die in canon ‘Here I Am’ grommen op de backing vocals, en dat is hier niet te horen. Ik had liever gezien dat ze het andere singletje van de nieuwe plaat, One Of Us, speelden, dan lieten ze tenminste echt iets nieuws zien.
Geen setlist compleet zonder een ballad, dus We All Taste The Same staat er ook in vanavond, maar zo kun je natuurlijk niet eindigen als zelfrespecterende monsterrockband. Patient Zero wordt er nog snel achteraan gespeeld en dan is het toch echt klaar met Dr. Death en zijn wansmakelijke creaties. Dit is wel een band met kwaliteiten en wat het leuk maakt is juist dat ze de gimmick serieus nemen. Ik ben benieuwd hoe lang ze het vol gaan houden, want met het moordende tempo van een album per jaar kan de boel al snel doodvallen.
Een goed voorbeeld van een band die alles niet zo serieus neemt is de tweede band van vanavond, Orden Ogan. Deze mannen wou ik al een tijdje live zien, maar dat kwam er telkens niet van. Nu zijn de heren weer eens met een clubshow in Nederland en ook nog eens in leuk gezelschap, dus reden genoeg om naar Eindhoven af te reizen.
Hoewel hun albums sinds 2015 steeds een beetje beter worden, vraag ik me af of die groei ook te zien is in de live-vertoning. Frontman en bandoprichter Sebastian Levermann heeft zichzelf in een komisch grote jas met absurd grote schouders gestoken, die hij ondanks de grootte niet om zijn bierpens heen kan sluiten. De man heeft er duidelijk plezier in om op het podium te staan. Maar waar Dominum de aankleding bloedserieus neemt, staat Levermann vanavond vooral flauwe grappen te maken.
Orden Ogan heeft een eigen zombie mascotte die bij het eerste nummer F.E.V.E.R. de doedelzak bespeelt, maar verder vooral naar de zijlijn geduwd wordt. Als je de moeite neemt om iemand in een kostuum te hijsen, dan moet je hem ook wat te doen geven in je presentatie; hier lijkt verder geen gedachte achter te zitten.
In juli van dit jaar kwam de meest recente plaat The Order Of Fear uit en die gooide redelijk hoge ogen bij mij. Maar na de uitvoering van Conquest moet ik daar toch wat op terug komen. Het loopt gewoon niet lekker met de band. Hoewel de muziek technisch sterk is, wil de flow er niet in komen. Dat heeft vooral te maken met Levermann, die zijn publieksinteractie net iets te grappig vindt. Zo wil hij dat we allemaal ‘goedenavond Orden Ogan’ zeggen, alsof we naar een poppenkast met Jan Klaasen zitten te kijken. Geen mens die daar op zit te wachten natuurlijk, zelfs niet in dit powermetal publiek dat nota bene in carnavalland is uitgelopen voor deze ongein.
Come With Me To The Other Side biedt wat welkome afleiding van de geforceerde publieksinteractie, maar het volgende participatiepuntje staat alweer op de planning. Voor Moon Fire wordt het publiek opgedeeld in twee groepen waar de ene helft ‘moon’ en de andere helft ‘fire’ moet roepen. ‘Fire’ schreeuwen hoort natuurlijk bij het genre, maar ik bevind me in het ‘moon’ vak, dus ik sta te loeien als een hyperventilerende stier. Wel leuk nummer verder, staat ook op die nieuwe plaat.
Na al deze ergernissen begint het dan toch eindelijk leuk te worden. Met Heart Of The Android komt de boel echt een keer los, zonder dat het publiek gevraagd wordt iets te doen. Titeltrack van The Order Of Fear, wat de vertaling is van de bandnaam, vraagt wel weer voor wat meeschreeuwen, maar bij dit prima nummer gaat dat vrijwel automatisch. Al probeert Levermann ons wel ‘the order of beer’ te laten zingen. We negeren de mascotte maar even, die doelloos met een sikkel staat te zwaaien. Met Gunman zit er eindelijk een goede lijn in de setlist, knaller na knaller zonder dom gelul tussendoor. Catchy nummers die makkelijk mee te zingen zijn en toch een krachtige dreun meegeven. Hier kan ik wel in meegaan. Let The Fire Rain zet de trend nog even door, maar dan zitten we onverwacht toch alweer aan het eind van de set. De band eindigt met The Things We Believe In. Ook zonder poespas; simpelweg een lekker nummer uitspelen.
Zo kan het ook gewoon, dit hele genre is alleen leuk als je er vol voor gaat. Zodra je zelf dom gaat doen valt het doek en is alles kneuzig. Denk Alestorm die eerder vol overgave de piratenstik omarmde, en nu met badeenden op het podium staat. Toch trekt dat een bepaald publiek aan dat de zelfreflectie niet heeft om dit in te zien en juist die tenenkrommende cringe leuk vindt. En laat de volgende band nou het perfecte lokaas zijn voor die fanschare.
De Duitse powerfolk troupe Feuerschwanz is ooit opgericht omdat ze vonden dat de folkrockscene zichzelf te serieus nam. Nu zijn ze, ondanks hun grappig bedoelde naam, zelf een serieuze naam geworden in het powermetalgenre. Dit jaar hebben ze nog het album Warriors uitgebracht en dat heeft geen recht om zo leuk te zijn. Yves is het misschien niet met me eens, maar deze band kietelt mij op een manier die ik zeer aangenaam vind. Die plaat gaat serieus hoog in mijn jaarlijst eindigen.
Voor er ook maar een noot is gespeeld gaat er al een strandbal door het publiek. Toch weer zo’n grapjurk die het nodig vindt de almaar groeiende afvalberg uit te breiden. Gelukkig blijft het daarbij, want de band zelf brengt al genoeg prikkels met zich mee.
Nadat de Ozzy Osbourne playlist klaar is bestijgen de uitgedoste bandleden het podium en begint SGFRD Dragonslayer. Een muur van vlammen doet na twee uur in het donker staan pijn aan de ogen, maar kondigt wel aan dat er de rest van de avond niet meer kalm aan gedaan wordt. Het zangduo bestaande uit ‘de hopman’ en ‘Hodi’ stelt elkaar volledig in karakter aan de zaal voor. Beiden in vol harnas en schijnbaar onaangedaan door de verzengende hitte van de vuurzuilen. De twee wisselen de leadvocalen met elkaar af. Hodi mag eerst naar voren, terwijl de hopman de doedelzak erbij pakt. Memento Mori en Death On The Dragonship volgen elkaar in rap tempo op, geen tijd om stil te staan.
Het powerfolk ensemble straalt een aanstekelijke energie uit die het publiek opzweept en de vele vuurballen commanderen de aandacht. Naast zingen zien we de frontmannen ook meerdere instrumenten bespelen; de luit, doedelzak en fluit worden allemaal ter hand genomen door de heren, wat ze duidelijk laten zien bij Metfest. Zonder er om te vragen schreeuwen we luidkeels mee met Bastard Von Asgard, terwijl de vuurballen weer vuurzuilen worden.
Hun cover van Valhalla Calling gaat er ook prima in, al zorgt de achtergronddanseres wel voor de nodige afleiding. Met een grijns van oor tot oor heeft ze voor elk nummer een ander dansje ingestudeerd, als ze niet met een vlammenwerper rondloopt. We hadden natuurlijk nog niet genoeg vuur op het podium. Voor Ultima Nocte doet ze zelfs wat pasjes als vuurdanseres.
Dit is allemaal te veel powergeweld achter elkaar. Je zou bijna vergeten dat deze band een folkachtergrond heeft. De zaal wordt uitgenodigd ruimte te creëren voor het podium, hier moet gedanst worden, de Schubsetanz wel te verstaan. De duwdans in het Nederlands, en meer dan dat wordt het ook niet. De enthousiastelingen staan vrolijk te droogneuken terwijl het nummer speelt. Een aandoenlijk gezicht, want wat zijn de figuren die zichtbaar snakten naar wat fysiek contact blij om er tussen te staan.
Voor de rest van het publiek, dat duidelijk wat beweging nodig heeft, volgt Wardwarf. De zaal mag springen en wie niet meedoet wordt door enthousiaste omstanders wel omhooggetrokken. Deze energie krijg je niet bij deathmetalshows vol kalende bierpokkels die met rust gelaten willen worden. Voor Berserkermode moeten de gasflessen leeg, de pyro gaat alle richtingen op en de knetterfonteintjes gaan voor de vorm ook nog eens aan. Zelfs de ballad Valkyren kun je niet langzaam noemen, dat voelt alleen maar zo omdat de gasvoorraden bijgevuld moeten woorden en de telefoonlampjes omhooggaan. Deze setlist is tot nu toe fantastisch samengesteld.
Er volgt een geluidsfragment van The Lord Of The Rings,dat het nummer Uruk-Hai inluidt. Geheel toepasselijk wordt er weer een rockzombie uit de coulissen getrokken om mee te trommelen op het nummer. Het Tolkien-epos komt wel vaker voorbij in de teksten, eerder al in Wardwarf, en nu weer. Maar net als je denkt dat je hier naar een serieuze band aan het kijken bent, begint de drumsolo waar weinig drummen meer bij aan te pas komt. Het is vooral een loop van de stokoude meme remix They’re Taking The Hobbits To Isengard. Maar daar houdt de onzin niet mee op, want de band kan het niet laten om hun versie van Dragostea Din Tei (oftewel, het numa-numa nummer) te spelen. Ze zetten er zelfs felgekleurde zonnebrillen bij op. Waarom nou? Net zo lekker bezig. Kennelijk willen ze koste wat kost vasthouden aan het jolige imago; je kan eigenlijk ook niet anders met zo’n naam. Maar mijn hemel, wat een manier om de sfeer om zeep te helpen.
Om nog maar eens terug te grijpen naar die folkroots is het laatste nummer voor de toegift Die Hörner Hoch. Wat het publiek opvat als shirt-uit-en-zwaaien. De Duitsers snappen het ook niet, maar laten het maar gebeuren. Het duurt verrassend lang voordat ze dat beeld hebben verwerkt om weer het podium op te komen.
De cover van Warriors Of The World United wacht ons nog. De open deur hier is natuurlijk Dr. Death en Levermann het podium weer op te trekken om mee te zingen. En vervolgens het nummer The Unholy Grail te spelen, dat ze samen met Feuerschwanz hebben opgenomen voor het laatste album. Maar dat spektakel blijft helaas uit. Na de cover gaan we terug naar het Lord Of The Rings thema en speelt de band Rohirrim. Met als afsluiter Das Elfte Gebot.
Wel weer een sterk einde dus, maar ze hebben toch een paar steken laten vallen. Wat zou deze band vet kunnen zijn als ze de onzin lieten varen. Dan moet ik toch naar Hodi’s andere band dArtagnan wijzen, die dit jaar ook een verdienstelijke plaat heeft uitgebracht. Vanavond dus drie bands die in potentie de nieuwe generatie Duitse powermetal grootheden kunnen worden, maar liever aan gimmicks vasthouden en hun eigen lol maken.
Setlist:
Dominum
- Immortalis Dominum
- Danger Danger
- Half Alive
- Frankenstein
- The Dead Don’t Die
- Rock You Like A Hurricane
- We All Taste The Same
- Patient Zero
Orden Ogan
- F.E.V.E.R.
- Conquest
- Come With Me To The other Side
- Moon Fire
- Heart Of The Android
- The Order Of Fear
- Gunman
- Let The Fire Rain
- The Things We Believe In
Feuerschwanz
- SGFRD Dragonslayer (Engelse Versie)
- Memento Mori
- Death On The Dragonship
- Metfest
- Bastard Von Asgard
- Valhalla Calling
- Ultima Nocte
- Schubsetanz
- Wardwarf
- Berzerkermode
- Valkyren
- Highlander (Engelse Versie)
- Uruk-Hai
- Dragostea Din Tei
- Die Hörner Hoch
- Warriors Of The World United
- Rohirrim
- Das Elfte Gebot
Datum en locatie
27 november 2024, Effenaar, Eindhoven
Foto's:
Esther ‘t Lam Photography (Instagram, Facebook)
Link: