King Satan – The Devil’s Evangelion

Geschreven door op 11-12-2024 om 21:30.

King Satan had slechts een schamele twee jaar nodig om een nieuw duivelsgebroed te produceren. Het is The Devil’s Evangelion geworden. Wat King Satan betreft bevat dit evangelie een veelvoud aan simpele industrial met grommende grunts.

We kennen King Satan nog van Occult Spiritual Anarchy en King Fucking Satan. Of misschien van I Want You To Worship Satan waar mijn collega Bart geen danspasjes wist te bedenken om het album naar een ultiem hoogtepunt te dansen. De geschiedenis van de band geeft een beeld van een inconsistente band. Een band die nooit verder komt dan clichés. Soms maakt King Satan een hitje maar het leeuwendeel is saai. The Devil’s Evangelion voldoet helaas weer met vlag en wimpel aan die omschrijving.

Het album begint nog hoopvol met het dansbare New Aeons Gospel. Een morph keyboard geeft de melodie aan. De keyboards flikkeren als een defect stoplicht in je oor. De track begint met roffels, tremolo picking en korte staccato tonen. Geleidelijk ontwikkelt de track zich tot een legato ontknoping. De track heeft een geraffineerde productie waar details helder terugkomen. Het is mede daardoor een ge(s)laagde track. Abyss of the Soul lost veel te vroeg de spanningsboog in. Vervolgens komt een zangeres een parodie op Powerwolf’s Army of the Night voordragen. Het lijkt wel alsof ze in een te hoog register zingt, waardoor het nogal scherp boven de muziek uitsteekt. Na twee keer het te snelle refrein te hebben uitgebuit gaan we naar een solo die snelheid opbouwt. Het drumwerk bestaat vooral uit een bodem van dubbele bassdrums, wat met het wat saaie stokwerk weinig interesse opwekt. De irritatie loopt op. Chaos Forever Now is eendimensionaal door de eentonige (letterlijk) keyboards. Ook hier verschiet King Satan gelijk aan het begin zijn kruit al. Het leidt tot een vreselijk saaie luisterervaring. Al na tien seconden weet je hoe de track zich gaat ontwikkelen. Het sterkste zijn dan ook de bruggen die in elke track terugkomen, en die elke keer weer een verrassend karakter hebben. Alleen is het jammer dat je die brug verwacht, omdat het een standaard recept is.

Once Upon A Shadow begint gelijk met het thema. Het valt nog mee dat dit thema in het refrein inderdaad best catchy is. Gedragen door de vele vocale lijnen met een simpele tekst “I want to hate you”  hebben we het hoogtepunt van het album te pakken. Het ritmische dubbele basswerk van de drummer geeft diepgang aan de track waar King Satan altijd moeite heeft gehad met diepgang aanbrengen. Toch kan ik weinig met het onnavolgbare drumwerk. Het is links dubbele bassdrums, en rechts ineens een thrash beat. Doe even rustig met z’n allen. Na een dikke twee minuten ben je dat eentonige keyboard ook weer zat. Het is allemaal zo gratuit, simpel en eendimensionaal dat het gewoon snel saai wordt.

Destroy The World begint met een pianoriedel van het thema, waarna een gitaar met een wat te ruig geluid het ritme overpakt. Het intro moet de toon zetten op een soort theatrale wijze, maar het komt wat kinderachtig en kitsch over. Op de achtergrond wordt nog die wat hoge schelle vrouwenzang toegevoegd. De poging is een ballad. Het resultaat is ongelijmd. De doffe gitaarsound past totaal niet bij het schelle stemgeluid, de krakerige grunts, de hypersonische piano en de zware kickdrums. Wat is dit voor pizza met ananas? Holy fuck, ik kan dit niet afluisteren, wat een kakofonie. En misschien flauw, maar ‘destroy everything’ uitspreken als ‘destroy everyting’  geeft het nog meer een komisch en knullig karakter. Wat een misser zeg. Op het einde van de track moet alles nog culmineren in een soort theatrale apotheose, wat mislukt. Als de vocalen en de keyboards niet constant dezelfde melodie en hetzelfde ritme zouden volgen, zou het de muziek veel interessanter maken.

De titeltrack pakt weer terug op het standaardrecept. Een thema, een coupletje met vooral drums en vocalen, een ritmeverandering op de drums om het geheel meer te laten lopen, en dan een pre-refrein. Ditmaal mag de zangeres weer aantreden. Haar stemgeluid valt nu beter in de track. De opbouw duurt erg lang, maar doordat de opbouw meer in de vocalen dan in de oersimpele melodie zit blijft er nog wat spanning in zitten. Ik blijf na meer dan vier minuten achter met een vraagteken boven mijn hoofd. Het voelt alsof de track nog niet tot een hoogtepunt is gekomen. Het refrein lijkt een Sinterklaasliedje waar geen agressie inzit door de te vrolijke keyboards. Dan kan King Aleister Satan nog zo kwaad schreeuwen, het blijft klinken alsof elk moment de stoomboot kan aankomen.

King Satan. Je proeft het, je slikt het door en het is verteerd. The Devil’s Evangelion is geforceerd druk, eendimensionaal, vrolijk, ongepast op zijn slechtste momenten. Op zijn beste momenten is het album catchy en woest. King Satan is op zijn best wanneer het zijn chaotische energie kan omzetten in een gefocuste track die je in je gezicht schopt. De zanglijnen spelen hier een belangrijke rol: zodra de vocalist minder dronken klanken uitbraakt, maar een echte tekst aan je wil vertellen komt hij ineens gefocust over. Once Upon a Shadow met zijn ‘I want to hate you’ is daarvan het beste voorbeeld. Het is jammer om te zien dat veel tracks voorspelbaar en daardoor saai zijn. Ook heb ik de productie gekraakt, die vooral bij de ballad tot een triest dieptepunt komt vanwege de onaangename combinatie van klanken. Het is niet alleen maar kommer en kwel: Once Upon a Shadow en New Aeons Gospel zijn luistertips.

Score:

60/100

Label:

Noble Demon Records, 2024

Tracklisting:

  1. New Aeon Gospel
  2. Abyss of the Souls
  3. Chaos Forever Now
  4. Once Upon A Shadow
  5. A Death Before Death
  6. The Carnivalesque of Dark and Light
  7. Destroy the World
  8. The Devils and Saints
  9. Satanas Rex Mundi
  10. The Devil’s Evangelion
  11. Epilogue (The Phoenix Song)

Line-up:

  • King Aleister Satan – Vocalen, programmering
  • Hekate Boss – Keyboards, vocals
  • EF-13 – Gitaar
  • Jerry Rock’n’roll – Basgitaar
  • Pete Hellraiser – Drums, programmering

Links: