Headlines

Bijzonder interessant in blackmetalland waren de eind jaren '90. Een band als Covenant -  later omgedoopt tot The Kovenant - maakte toen het mooie weer en terroriseerde menig stereoinstallatie, en dus ook de mijne, met zijn meesterlijke, melodische, symfonische blackmetalmuziek. Platen als In Times Before The Light (1997) en ook Nexus Polaris (1998) zijn gewoon cultalbums. Ergens in 1994 kwam, nog steeds van dezelfde band, The Storm Of Shadows-demo uit met op bas ene Kharon. En laat het net dit heerschap zijn die samen met Thomas Ødegaard, drummer/zanger van Nocturnal Breed, de band Ekrom uit de grond heeft gestampt. Edged Circle Productions, de platenboer van onder andere Yoth Iria en Asagraum, zag wel graten in deze muzikale samenwerking. Uten Nådigst Formildelse, want zo heet de debuutplaat, is dan ook het eerste wapenfeit.Lees verder ›

Solus Grief is nog een band waarin de heer Peregrinus zijn zielenroerselen kwijt kan, weliswaar daar onder de naam Praefuro. Ik bespreek vandaag echter werk van één van zijn zo vele andere bands met de naam Kvad. Kvad is een duo, bestaande uit Peregrinus en Pallisade, uit Noorwegen en heeft de opvolger van de EP Invocations en het eerste album Cold & Dark, As Life, gewoon So Old genoemd. Het is het Duitse Purity Through Fire label, een platenboer die onze redactie rijkelijk voorziet van een karrevracht aan releases in het meest extreme genre, dat de plaat uitbrengt. Dit op zich kan je niet gek noemen, dit label bracht ook al With A Last Exhale van Solus Grief uit. Een plaatje dat best wel te pruimen is en eerder een atmosferische insteek heeft.Lees verder ›

Even een uitleg vooraf. Normaal gesproken noteren wij bandnamen altijd in cursief lettertype en bandleden niet. Maar wat doen we hier dan als die twee gelijk zijn? Nou heel simpel: betreft het de persoon dan is het niet schuingedrukt en indien het de band betreft, dan is het wel in toren-van-Pisa-lettertype. Zo is Einar Solberg dus de frontman van Einar Solberg. Dan is dat ook weer helder. Verder kennen we de beste man natuurlijk beter en voornamelijk van zijn hoofdproject Leprous. Toch was er nog genoeg creativiteit over om ook nog een eigen project te lanceren.Lees verder ›

Had het Engelse Pupil Slicer twee jaar geleden ook maar enigszins kunnen vermoeden hoe innig de metalscene zijn album Mirrors (2021) zou omarmen? Het mathcoremonster kreeg volop lovende kritieken en het album werd gezien als één van de spannendste verrassingen van dat jaar. Tja, zie dan maar eens met een opvolger op de proppen te komen die net zo’n beestachtige indruk achterlaat? Het siert het drietal uit Londen dat hij niet voor de makkelijke weg gekozen heeft en simpelweg voor een enigszins gelijkgestemde kloon van het vorige album is gegaan, maar alles net even anders inkleurt.Lees verder ›

Hoeveel mensen zijn er wel niet die het niet houden bij het eten van drie hoofdmaaltijden, maar volop genieten van een snack? Gelet op het feit dat er hele industrieën handenvol geld mee verdienen en de schappen in de supermarkten ermee vol liggen, moet het gaan om enorm veel mensen. Dan is het toch vast ook geen probleem als een band eens met een tussendoortje op de proppen komt? Nee, in het geval van het Finse Omnium Gatherum geen crackers, koekjes of toffees waarop de naam van de band staat, maar Slasher: een EP.Lees verder ›

V.V., de persoon achter dit Cosmic Burial, een atmosferische, ambient blackmetalband uit Duitsland, hebben we recent nog weten passeren. V.V. is immers ook, opnieuw alleen, actief in onder andere Nachtig. Beide bands zijn getekend door het eveneens Duitse Purity Through Fire label dat dit jaar toch al wat heerlijke plaatjes uitbracht.Lees verder ›

Ah, de drie Russische vrienden van Thanatomass! Dit trio, dat eerder al wat smerig werk uitbracht onder de vorm van een EP met de titel Black Vitriol & Iron Fire, heeft via LVX MorgenStern, Living Temple Records en Nomad Snakepit Productions, een 45 minuten durende langspeler in elkaar gestoken. Een langspeler die wordt volgepropt met zeven vettig klinkende blackmetalnummers verpakt in een thrashy jasje. De EP was lekker maar net niet boeiend genoeg om te blijven hangen. Hopelijk hebben de heren ervoor gezorgd dat we nu 45 minuten aan onze boxen gekluisterd zullen blijven zitten. Misschien lukt dat nog wel want er zouden onder andere invloeden zijn van het ter ziele gegane cultgezelschap Sarcófago.Lees verder ›

Steffen Kummerer (Obscura) en consorten keren terug naar het subgenre van black metal dat zijn oorsprong in Noorwegen kent: melodische black metal! Met Thulcandra en het nieuwe album, getiteld Hail The Abyss. Alweer het vijfde album van de Duitsers en opnieuw onder handen genomen door niemand minder dan Dan Swanö. Hoe vertaalt dat zich naar de klank en kwaliteit? En is het nog steeds een hommage aan Dissection en Sacramentum?Lees verder ›

Final Festering. Inderdaad, de titel van Exoto’s vierde album slaat op het feit dat dit het afscheidswerk van dit orkest is. Vocalist Chris Meynen ondervind steeds meer de gevolgen van een verkeersongeluk waar hij in 2019 bij betrokken was, wat hem het oefenen en live spelen steeds lastiger maakt. Het comebackalbum van het in 2016 opnieuw gestarte gezelschap is dan ook gelijk het afscheid van de klassieke death/thrashmetalband met een historie die teruggaat tot 1989. Het is de derde keer dat Exoto de stekker eruit trekt, maar nu lijkt het voor de laatste keer: er staan nog enkele concerten op de planning met op 16 december de laatste in Westerlo.Lees verder ›

Fimbulvet gaat zijn twintigste levensjaar in en bracht eind april Portale ter wereld.  De band bestaat intussen enkel nog uit opperhoofd en mult-instrumentalist Stephan Gauger. Duitse pagan metal met hier en daar een stevige scheut heavy metal. Dit genre had ik al even de rug toegekeerd maar toen ik vernam dat niemand minder dan Marcus Stock (van onder andere Empyrium, The Vision Bleak en Sun Of The Sleepless) de schijf had geproduceerd, werd ik benieuwd. De vraag die ik me meteen stelde, was dan ook: is er op Portale wat Empyrium-magie te vinden? Lees verder ›

De dagen worden momenteel langer en warmer. En ondanks het feit dat een deathdoomalbum voor het gevoel beter past bij het donkere jaargetij, herfst of winter, blijven we jaarrond de behoefte houden om dramatische en melancholische muziek tot ons te nemen. Vraag mij niet waarom, het zal wel iets te maken hebben met het kanaliseren van emoties. Zonder hier al teveel een psychologische analyse op los te laten, horen we de klanken van muzikaal therapeut Ian Goetchius en zijn band Post Luctum aan. Met The Indifference of Time: I is de Amerikaan toe aan zijn tweede sessie(plaat). Het debuut met de pakkende titel Acceptance is niet door ons gevolgd. We gaan dus direct op voor een diepteonderzoek, zeker als we de titels aanschouwen van de nummers op dit album.Lees verder ›

Van hardcore blijf ik meestal af. Te schreeuwerig, niet heavy genoeg, te prekerig. Maar er zijn uitzonderingen. Nu is er zelfs een uitzondering bijgekomen uit eigen regio. Dit Förbittring is zowaar Belgisch, al vind ik vooralsnog bitter weinig info over deze band. Het betreft een volgens de promoregels “Dark ‘n…Lees verder ›

Het vorige album van deze vier Finnen van Ondfødt, Norden, kwam nog uit via het Belgische Immortal Frost Productions. De heren moeten gedacht hebben: "Verandering van spijs doet eten." en kozen er daarom voor over te stappen naar het Zweedse Black Lion Records om het vervolg, met als titel Det Österbottniska Mörkret, uit te brengen. Of dit een juiste keuze gebleken is, kunnen we natuurlijk pas zeggen bij het beluisteren van deze plaat, die maar liefst tien nummers bevat. Twee van de tien zijn wel korte instrumentaaltjes, maar toch. Het Norden album bevatte zoals ik in 2021 schreef (en ik citeer dus mezelf): "een Scandinavische mix van stijlen, voor hen die dit wel weten appreciëren en die vooral kicken op die oerdegelijke Finse basiselementen."Lees verder ›