Deze recensie is aan de late kant, maar dat trage past de muziek op The Skull 3 eigenlijk wel. We krijgen – de bandnaam indachtig – namelijk een deftige dosis doom. Doom die een indrukwekkend verhaal te vertellen (of zo u wilt een indrukwekkende vocalist te eren) heeft. In augustus 2021 overleed Eric Wagner, voor in totaal bijna 25 jaar de iconische stem van Trouble en daarna van The Skull. Met laatstgenoemde band bracht hij twee albums uit, het laatste melancholische meesterwerkje in 2018, (helaas) profetisch getiteld The Endless Road Turns Dark.
Even terug naar 1990. In die tijd was het leren kennen van “nieuwe” bands niet zo gemakkelijk als een druk op het naar rechts wijzende driehoekje op je scherm. Je was aangewezen op hardrockbladen, voorprogramma’s en cassettes van welwillende vrienden. En op dat sporadische radioprogramma dat de hoofden deed bewegen. Cue (in dit geval) VARA’s Vuurwerk! Als nieuwbakken thrashfan was ik maar wat blij met de live-opnamen van Death Angel, Sacred Reich en Sepultura van Dynamo Open Air 1990 die Henk Westbroek in zijn dinsdagavonduurtje uitzond. Vreemde eend daartussen: Trouble, de favoriete doomformatie van Dynamo-organisator André Verhuysen (als ik mij niet vergis). Geen rappe riffs, maar van melancholie druipende gitaarlijnen naar grote hoogten gestuwd door de verschroeiende, van emotie beladen, melodieuze, maar licht gerafelde stem van Eric Wagner. Soms word je het hardst geraakt wanneer je het het minst verwacht en nog steeds komen releases als het zelfgetitelde album en One For The Road (Come on listen to the wind my friend!) hier met regelmaat uit de kast. Vooral om eens flink weg te mijmeren om daarna de drukte van de wereld weer stevig aan te kunnen.
En weer naar 2021. Na het overlijden van Wagner werd op zijn computer een bestand aangetroffen met de naam “New Skull Record”. Het bevatte teksten voor wat de derde plaat van The Skull had moeten worden. Leden van die band Ron Holzner (basgitaar) en Lothar Keller (gitaar) namen de handschoen op om het materiaal verder vorm te geven. Het resultaat is nu uitgebracht als Skull 3 maar onder de naam Legions Of Doom. In het persbericht wordt gesproken over een verdere verschuiving naar “supergroup territory”, dus we gaan er maar vanuit dat de reden de bandnaam The Skull niet te gebruiken vooral is gelegen in het feit dat de vocalen op de plaat niet alleen worden verzorgd door huidig The Skull-zanger Karl Agell (ook zanger op het verslavende Blind van Corrosion Of Conformity) maar ook door Scott Reagers (Saint Vitus). Oh, en voor een laatste maal door Eric Wagner zelf. En de invulling door de vocalisten zal – voor iemand die juist door de vocalen van Wagner het doomgenre in is gelokt als ware het een fluit voor ratten – niet onbelangrijk blijken.
Met deze voorgeschiedenis en albumtitel zal het niet verbazen dat de muziek op het debuut van Legions Of Doom (de bandleden geven aan dat zij deze band nu voorrang gaan geven) in de lijn ligt van die van The Skull. Mooie, langzame gitaaraanslagen met af en toe een versnelling vol groove vormen het stevige gefundeerde canvas waarop de zangers hun vocale penseelstreken kunnen zetten. Dat doen Scott en (vooral) Karl met verve, maar de mate van meeslependheid van Wagner wordt daarbij niet altijd gehaald. Om dat te horen hoeven we alleen maar te luisteren naar Heaven, de herwerkte versie van een akoestisch nummer van Eric’s eerste soloplaat uit 2015. Nog eenmaal sleept Wagner, wiens stem al niet helemaal meer de kracht van de jeugd heeft, je mee in zijn wereld vol vergankelijkheid, verdriet en troost. Kip-pen-vel in het kwadraat.
Between Darkness And Dawn is met de opener en het eerder genoemde Heaven een van de meest sprekende nummers van de plaat. De song opent met de warme, drukkende bastonen die je bij een titel als deze verwacht terwijl de hoog opgelegde vocalen om al de juiste redenen direct de haren omhoog doen rijzen: Long ago when I was young … Man, wat vliet de tijd die je hebt ongrijpbaar door de vingers! Dat punt wordt – hard als zelden eerder – gemaakt wanneer Wagner ons toezingt vanuit het hiernamaals: Here I am, where I said I would be, Standing in a place I think you should see. Nou, ik wacht nog even bij voorkeur, maar het klinkt er mooi en vredig. Het contrast met de afsluitende kolos is – ook muzikaal – groot, want hier begeleiden zware riffs en zang met een randje je op een lange wandeling door de hel.
Het verhaal achter Skull 3 is indrukwekkend. Het album zelf op momenten zeker ook. Het is een sterke doomplaat, een mooi eerbetoon aan een van de beste zangers in het genre, en boven alles een waardig en statig afscheid (en zoals dat dan gaat tegelijk een nieuw begin).
Score:
80/100
Label:
Tee Pee Records, 2024
Tracklisting:
- Beyond The Shadow Of Doubt
- All Good Things
- Lost Soul
- A Voice Of Reason
- Between Darkness And Dawn
- Insecticide
- Heaven
- Hallo By All Means
Line-up:
- Ron Holzner – Basgitaar
- Harry Vasquez – Drums
- Lothar Keller – Gitaar
- Scott Little – Gitaar
- Karl Agell – Vocalen
- Scott Reagers – Vocalen
Links: