Vanavond doet een bonte selectie bands Tilburg aan. De hoofdact, Cradle of Filth heeft een op het eerste oog nogal gevarieerd gevolg aan bands meegenomen. Toch zijn er wel raakvlakken te noteren tussen bijvoorbeeld Mental Cruelty en Cradle of Filth. Wat Butcher Babies betreft… laten we het er maar op houden dat zij een modern publiek trekken. Zo is er vanavond een balans te horen tussen moderne metal en de wat meer nostalgische black van de hoofdact. Hoe dat uitpakt? Friso Veltkamp vertelt het en Mellow schiet de foto’s.
Ik heb dit jaar meerder shows op zondag bezocht, en elke keer was het verrassend druk. Vanavond is dat niet anders. Het blijft tof om te zien dat het metalfans niet uitmaakt wat voor weer, dag of periode het is. Wat vanavond ook wel tof is, is dat er opvallend veel vrouwen zijn. Is het vanwege Butcher Babies of is Dani een vrouwenmageneet? In ieder geval; het fleurt de boel wat op, soms letterlijk, want tussen al de zwarte kledij spot ik een vrouw in een roze bloemetjesjurk. Helaas mis ik Black Satellite, maar Hella is er op tijd bij voor de foto’s.
Een deathcore band op tour met een blackmetalband. Is dat gek? Niet in het geval van Mental Cruelty. Hun muziek is namelijk doorspekt met blackmetalinvloeden en riffs. Op de laatste plaat Zwiellicht wist de band enkele zeer interessante composities te creëren, waarbij regelmatig de sfeerzetting van black metal in de muziek doorklinkt.
Het is vanavond de laatste dag van de tour, maar dat is niet te merken aan zanger Lukas. Die gaat er vanaf de eerste seconde he-le-maal voor. Bovendien lijkt hij nog een missie voor zichzelf te hebben gesteld: de persoon die het vaakst tijdens het optreden Tilburg roept. Hij lijkt echt een quotum te moeten halen, die hij dan ook ruimschoots haalt en overtreft. Letterlijk elke zin bevat wel de naam van de stad waar de band speelt.
De band weet dus waar hij speelt en het publiek weet wie er op het podium staat. Mental Cruelty heeft een flinke backdrop meegenomen, maar omdat hoofdact Cradle of Filth een zo mogelijk nog grotere erachter heeft hangen, oogt het bijna klungelig. Dat geldt ook voor het geluid in het begin. Wat een brij. Dit lijkt er toch niet op? Het lijkt alsof alle invloeden in een beslagkom zijn geknikkerd, door elkaar zijn gemixt, gecomprimeerd op een tape gezet en afgespeeld worden via Ali Express oordopjes. Gelukkig zijn er nog de breakdowns die de boel wel enigszins herkenbaar houden, en de zang van Lukas die vrij hard in de mix staat. Zo hoor je overigens wel dat hij, ondanks de laatste dag van de tour, in een topvorm verkeert.
Het publiek reageert in eerste instantie wat onwennig op de breakdowns, alsof het niet goed weet wat ermee te doen. Maar daar is volksmenner Lukas voor. Hij neemt het publiek de hele show bij de hand, enthousiasmeert en spoort aan. Zo wordt er bij het als tweede gespeelde Obsessis a Daemonio al gehoor gegeven om te gaan springen. Bij King Ov Fire is dan inmiddels iedereen mee en is goddank het geluid wat beter afgesteld. Zo horen we de vette gitaarlijnen goed doorkomen, gecombineerd met het midtempo gebeuk. Want dat kan Mental Cruelty wel: beuken. En dat gebeurt soms lomp, soms ook met sfeervolle blackmetalstukken. Of we klaar zijn voor Black Metal? Vraagt Lukas. Zeker zijn we dat! Het resulteert vervolgens in een simultaan headbangmoment dat enige kippenvel opwekt bij King of Fire.
De band laat zien er nog altijd zin in te hebben en speelt met een groot enthousiasme. Zelfs op de laatste dag verdient dat wel enig respect. Als afsluiter heeft de band zoals altijd het epische tweeluik Zwiellicht en Symphony Of A Dying Star. Om de sfeer nog wat te versterken, vraagt de band iedereen zijn zaklamp aan te laten zetten en mee te bewegen. Een wat vreemd gebaar om dit bij een deathcoreband te zien, maar het publiek heeft er maling aan en doet mee. Het tweeluik wordt met verve gespeeld, alhoewel de solo’s niet helemaal lekker klinken. Dat mag verder geen naam hebben; Mental Cruelty levert weer.
Dan is het tijd voor Butcher Babies, afkomstig uit Los Angeles. Dat zie je en dat hoor je. Alles aan deze band lijkt gemaakt en de muziek is volledig gericht op een snel effectbejag. Van de ingestudeerde rondjes draaiende bewegingen van de gitarist tot het gehuppel van frontvrouw Heidi, het is allemaal een poppenkast. Dat gevoel wordt overigens versterkt als bij het derde nummer een leger clowns een confettikanon afschiet op het publiek en daarna wat ongemakkelijk staan mee te dansen bij het nummer. Ook dat nog.
Heidi roept dat ze graag een feest wil. Nou ja, dat geef ik haar na, ze kan het publiek wel opzwepen en heeft ook een zekere charme over zich heen waardoor mensen die hiervoor openstaan wel met haar meegaan. Die mensen zullen ongetwijfeld genieten van de vele bombarie, en muziek die ergens tussen nu-metal en djenty metalcore ligt. Maar daarmee zeg ik eigenlijk te weinig. Want muzikaal is het een allegaartje. Van alternatieve Deftones-achtige riffs, deathcore-erupties tot aan marcherende ritmes. Het is s allemaal net zo toegankelijk als een willekeurige pornowebsite, aldus een vriend.
De band gaat inmiddels al even mee en heeft een aantal platen uitgebracht. Het is ook niet de eerste keer dat ze door Cradle of Filth op sleeptouw worden genomen. De band is geen one hit wonder en kan dus wel wat, en Heidi is vandaag ook best goed bij stem. Al springend en huppelend weet ze de juiste noten te raken, het vertaald zich alleen niet echt in memorabele momenten.
De band heeft overigens een primeur voor ons in de vorm van een nieuw nummer. Dit nummer gaat nog meer de poppy kant op. Dit is natuurlijk een moderne band die vooral ongecompliceerde feestmuziek wil maken en daar slaagt dit viertal ook wel in, maar jeetje, wat een kutmuziek vind ik dit zeg. Tenenkrommende ellende. Het wordt ook allemaal gebracht met een hoop theater en drama. Dat wordt nog versterkt door Heidi’s persoonlijke anekdote over haar worsteling met depressie en dat wij haar geholpen hebben enzo, om een paar minuten later het publiek in te duiken en uitbundig te roepen dat iedereen moet vechten om te feesten. Ik denk dat veel mensen hebben genoten van dit optreden en van zangeres Heidi, maar ik was daar absoluut niet een van.
Cradle of Filth heeft het podium alvast fraai aangekleed. Aan de zijkanten van het podium kijken twee enorme skeletten op het publiek neer. Het drumstel is door een soort Victoriaans hekwerk omsloten, en staat op een verhoging waar ook een hele batterij aan toetsen en synths staan. De backdrop is gigantisch.
Het is afwachten wat het internationale gezelschap vanavond gaat brengen, de band kan immers teren op een imposant oeuvre. De avond begint in ieder geval met de klanken van The Fate Of The World On Our Shoulders van de laatste plaat Existence is Futile, Eén voor één begroeten de bandleden het publiek, terwijl Dani in een of ander vreemd gewaad opkomt, dat blijkbaar niet helemaal goed voelt en gelijk wordt afgedaan. Als iedereen goed staat wordt er afgetrapt met het eerste echte nummer Existential Terror. Het is voor de geluidstechnici nog even zoeken naar het juiste geluid, het lijkt erop dat er een gitaar mist, Dani klinkt vrij hard maar de drums klinken wel gelijk vol en vet. Dat is natuurlijk wel zo handig bij Cradle of Filth.
Er is aandacht besteed aan de podiumperformance vanavond. Dani laat zich regelmatig terugzakken naar de verhoging tussen de drummer en toetseniste, waardoor de gitaristen hun moment kunnen pakken. Die benutten dat ook door synchroon op de riffs te headbangen. Toetseniste Marie Federhoff verdient overigens een pluim: haar loepzuivere zanglijnen komen perfect naar voren en voegen een extra dimensie toe. Het is zelfs zo goed dat ik begon te twijfelen of het van band af kwam (wat niet zo is). Ook een bijzondere vermelding gaat naar gitarist Marek Ashok Smerda, die vooral opvalt met zijn plechtige podiumprestatie. Na elk nummer neemt hij op gebiedende wijze het applaus in ontvangst. Het ziet er afgemeten en fascinerend uit, als een klus die geklaard moet worden, niet omdat de band dat wil, maar omdat het publiek dat nodig heeft.
Dani smurft door de nummers heen met zijn gepiep en geknor, maar dat is inmiddels wel een handelsmerk geworden. Ik moet zeggen: voor een laatste dag van de tour klinkt hij nog verrassend goed, al helpt de flinke reverb die op de microfoon zit daar ook bij. Toch levert hij prima werk. Dat het af en toe wat gammel aandoet is vergeven, helemaal omdat er een paar hele vette nummers voorbijkomen vandaag. Een van mijn persoonlijke favorieten, Saffron’s Curse komt al vroeg voorbij. Dit nummer leent zich natuurlijk heel goed voor een live setting met zijn venijnige riffs, die vanavond ook volop wordt meegeschreeuwd door het publiek. Het is een hoogtepunt vroeg in de set.
Er zullen er meer volgen, zoals de uitvoering van het van Cryptomania afkomstige Heartbreak and Seance. De band kan natuurlijk putten uit een enorm oeuvre en van veel platen wordt wel iets gespeeld (Thornography uitgezonderd). Zo komt van Dusk and her Embrace het nummer Malice Through The Looking Glass voorbij. Die plaat is inmiddels alweer bijna dertig jaar oud. qua stijl wijkt dat lichtelijk af van wat Cradle of Filth tegenwoordig doet. De nieuwere nummers zijn wat compacter, maar het oude werk gaat vanavond hand in hand met het nieuwe werk. Zo worden van het nog oudere Prinicple Of Evil Made Flesh onder ander The Forest Whispers My Name en Summer Dying Fast gespeeld, maar de band presenteert ook een hagelnieuw nummer: Malignant Perfection, dat vooral gekenmerkt wordt door een enorm aanstekelijke synthesizermelodie. Het wordt allemaal met overtuigende goedkeuring door het publiek ontvangen.
Wel jammer dat de band Crawling King Chaos links laat liggen, ik had die vette riff in dat nummer wel live willen horen. Maar goed, de band kan niet iedereen tevreden stellen, Al wordt daartoe wel een poging gedaan door Cruelty Bought Thee Orchids te spelen. Een nummer dat door sommige aanwezigen letterlijk woord voor woord wordt meegebruld. Iets dat ik bijna nog fascinerender vind dan naar een Dani te kijken die beweegt alsof hij ter plekke wordt geëlektrocuteerd.
Dan zijn we al bijna bij het einde van de show en hebben we er bijna anderhalf uur op zitten. In die tijd heeft Dani sporadisch het woord gericht tot het publiek. Hij bedenkt zich ter plaatse dat het vandaag zondag is en doopt de avond ook om tot Sunday School. Voor het applaus dat andere bands krijgen geeft hij een 4/10. Veel andere grappen en grollen zijn er vandaag niet, of het moet het wat onbeholpen dansen met een skelet zijn. Er worden ook nog wat rozen uitgedeeld, altijd handig als je na de show nog een tinder-date hebt.
Uiteindelijk draait het natuurlijk vooral om de muziek, en die is gewoon goed vandaag. De band speelt uiteindelijk ook nog het publieksfavoriet Her Ghost In The Fog, om kort daarna af te sluiten. Daarmee markeert dit niet alleen het einde van de show voor het publiek, maar ook het einde van de tour voor de band. Ik denk dat iedereen met een geslaagd gevoel terug kan kijken. Op naar de volgende tour!
Datum en locatie
8 december 2024, 013, Tilburg
Foto's:
Link: