Headlines

We leven in een tijd waarin er een heleboel overgeproduceerde meuk op de wereld wordt losgelaten, met bijhorende categorisering, subgenres en allerlei definities. Blestemat pakt het anders aan, black metal is namelijk helemaal geen genre, maar een oerkracht die is ontstaan, een uiting als zijnde het verzet - ofwel de ware oppositie - jegens alle dogmatische principes in heel het universum. Er is daarbij geen ruimte voor discussie, aldus oprichter Carl (Blodtår, Morcaint), het werk is enkel en alleen maar hier om te overweldigen en om lijnrecht tegenover het alledaagse te staan.Lees verder ›

Aldrlok, de dood van een tijdperk, of zoals de Engelstalige mens zegt 'the end of an era'. Het is de titel van het zesde album van Árstíðir Lífsins. We moeten eens teruggrijpen naar de voorgaande muziekstukken die hier op Zware Metalen zijn gerecenseerd. Ik noem Vápna lækjar eldr (2012), Fragments – A Mythological Excavation (de split met Helrunar uit 2013), Aldafǫðr ok munka dróttinn (2014), Heljarkviða (de EP uit 2017), Saga á tveim tungum I: Vápn ok viðr (2019) en tot slot Saga á tveim tungum II: Eigi fjǫll né firðir (2020). Uit al deze recensies distilleer ik voornamelijk een tweetal kenmerken, namelijk 'episch' en 'lang uitgesponnen'. Árstíðir Lífsins is dus typisch zo'n blackmetalband met folk, die verhaalt over oude sagen en gebeurtenissenLees verder ›

Seth, de Franse blackmetalband bij uitstek (althans in mijn ogen), komt met La France Des Maudits en dat is dan al wel weer plaat nummer zeven. De vorige plaat kreeg de titel La Morsure Du Christ mee en bleek voor mij net als veel eerder werk van dit selecte clubje opnieuw een schot in de roos. Sinds de band bij Season Of Mist op stal zit, lijkt de ster aan het firmament nog meer te zijn gaan schitteren.Lees verder ›

Martin Méndez groeide op in de wijk Piedras Blancas, in Montevideo, Uruguay en als eerbetoon aan zijn jeugd vernoemde hij zijn nieuwe band naar zijn geografische wortels. De bassist van het grote Opeth richtte White Stones vlak voor het COVID-tijdperk (dat klinkt als een eeuwigheid geleden…) op. Na het aardige Kuarahy en het door mij volledig gemiste Dancing into Oblivion zijn de heren bij deze alweer toe aan hun derde album.Lees verder ›

Zoals ik al in eerdere recensies heb aangegeven, ben ik onder de indruk wat iemand als Kunal Choksi weet te bewerkstelligen door vanuit India een internationaal georiënteerd metallabel te draaien. Daarbij heeft hij in mijn ogen een zeer goed oog voor kwaliteit, want veel van zijn bands zijn goed tot heel goed aangeschreven. Hij is ook niet vies om verschillende stijlen op plaat uit te brengen, van dissonante waanzinnige technische death metal tot sludge en doom metal tot black. You name it.Lees verder ›

Het bloedt stroomt waar het niet gaan kan. Die uitdrukking hoor je wel eens van mensen die willen aantonen of duidelijk maken dat bepaalde individuen wel erg op elkaar lijken. Wat vaak niet moeilijk is want dan blijken ze gewoon familie te zijn. Kråbøl - een bandnaam voor een blackmetalformatie uit Noorwegen - is eigenlijk ook gewoon de achternaam van een bewuste familie. En één ieder die wat oplet en die de blackmetalwereld wat kent, weet dat achter Kråbøl niet alleen bands als Misotheist of Enevelde zitten maar ook Tulus, Khold, Sarke en nog heel veel meer. Het is niet allemaal dezelfde Kråbøl maar een hele familie.Lees verder ›

Deze EP Tronearvingens Doed herbergt zo maar liefst twee nummers en is een release die de brug slaat tussen het vorig jaar verschenen Forfedrenes Taarer-album en de nieuwe plaat die er ook nog zou moeten aankomen vermoedelijk ook via Edged Circle Productions althans daar ga ik van uit. Dit Noorse viertal dat normaal resideert in en rond de regio Karmøy is opnieuw langsgeweest bij de heer Andreas Fosse Salby voor opname, mixing en mastering en dook ook nog maar eens eventjes in de rijkelijk gevulde collectie van niemand minder dan Edvard Munch om één van zijn kunstwerken de voorkant van de EP te laten opluisteren. Goed genoeg geluld, laten we eens kijken hoeveel smeerpijperij er kan verstopt worden in twee nummers.Lees verder ›

Goh, als je al meer dan dertig jaar naar metal en meer in het bijzonder black metal luistert, dan kan je enkel met een paar maten, een paar noten zeggen welke band er zijn nieuwste deuntje speelt. Voor het Hongaarse blackmetalgezelschap Sear Bliss die nu met zijn negende langspeler komt, is dit zeker ook zo. Je hebt de karakteristiek robuuste stem en bassound van de heer Nagy, maar je hebt ook de tromboneklanken van de heer Pál. Ik ben al een fan van deze heren sinds hun conceptie ergens in 1993 toen hun eerste plaat, Phantoms, ook met artwork van Kris Verwimp net als nu, via het II Moons label uitkwam.Lees verder ›

Darkest Red, waar ken ik die titel toch van. Ah; metalcoreband The Agony Scene bracht ook ooit een album op de markt met die titel. We zitten gelijk in de juiste hoek als we het daar toch over hebben, want van eigen (Nederlandse) bodem brengt het gezelschap Loyalty Ends Here met de EP Darkest Red zijn debuut uit in hetzelfde genre. De Noord-Hollanders wonnen vorig jaar de welbekende Metal Battle en vieren dat dit jaar met de release van een eerste werkje.Lees verder ›

Als je helemaal aan de grond zit, je zit op de rand en je wenst er toch over te gaan en alzo in een onmetelijke diepte te duiken, besef dan goed dat de kans dat je hiervan terugkomt afhankelijk van de situatie als bijzonder klein kan beschouwd worden. Besef dan ook dat je niet meer of nauwelijks in staat zal zijn platen te beluisteren bijvoorbeeld. En dat is toch helemaal niet datgene wat je zou willen? Neem nu plaat nummer elf van het Italiaanse Forgotten Tomb, getiteld Nightfloating. De albumtitel die deze vier heren gegenereerd hebben doet me wat denken aan een nummer van REM, een schande ik weet het, Nightswimming, het zal vast de bedoeling niet geweest zijn van dit blackmetalgezelschap.Lees verder ›

Crime Records is een klein Noors label dat naar eigen zeggen de liefde voor de muziek boven de harde cash van de muziekindustrie verkiest. Tijdens deze nobele queeste neemt het als een moederkloek een schare bands onder haar vleugels. Het nest van Crime Records bevat kuikentjes van allerlei pluimage: death metal, power metal, thrash metal, doom metal, groove metal, heavy metal, hard rock en, jawel, ook een symfonische blackmetalband: Profane Burial. Dit drietal is (niet verwonderlijk) ook afkomstig uit Noorwegen. De bekendste naam binnen hun gelederen is die van Bjørn Dugstad Rønnow, die sinds 2018 de drums verzorgt bij Borknagar en bij Profane Burial dezelfde functie uitoefent. De band bestaat al sinds 2013, maar bracht tot nog toe slechts één album uit: The Rosewater Park Legend verscheen in 2018.Lees verder ›

Uit Australië komt dit Black Lava. Eigenaardig toch? Zou je niet verwachten of zijn daar ook vulkanen? Het is mij niet bekend. In ieder geval is het me wel duidelijk dat om op furieuze wijze een gloeiend hete brij uit te kotsen je geen vulkaan moet zijn op fysieke wijze, dat kan ook gewoon spreekwoordelijk. Black Lava is de death/blackmetalband van niemand minder dan Dan Presland (ex-Ne Obliviscaris, Vipassi, A Million Dead Birds Laughing) die samen met Hadal Maw-gitarist Ben Boyle en Rob Watkins op zang, lekker heeft lopen klussen in de studio van Presland zelf. The Savage Winds of Wisdom is dan ook zo de opvolger geworden van het in 2022 verschenen Soul Furnace-album.Lees verder ›

Malconfort, is dat misschien een verwijzing naar het niet comfortabel voelen bij de muzikale uitingen van deze uit Engeland afkomstige band? Mooi zo, want iedere dag dezelfde boterham met pindakaas eten gaat op den duur ook vervelen, toch? Varieer eens met hagelslag, of iets minder zoets zoals kaas, ham of leverpastei. Volgens het label Transcending Obscurity Records moeten we deze band echt eens een kans geven. Ditmaal niet vanwege extreem heftige of agressieve uitspattingen, maar omwille van innovatieve motieven en muziek die meer een eigen 'toekomstig' geluid laat horen. De bandnaam is overigens afkomstig van een Deathspell Omega-nummer (album Paracletus), het is maar dat u het weet.Lees verder ›

Gelukkig! Ik ben niet de enige bij Zware Metalen bij wie de muzikale (wan)smaak weleens door de ondergrens zakt. De nieuwe van de partygrindcoreband Serrabulho is namelijk uit en direct was ik benieuwd of er al een review te vinden was op onze site. En jawel hoor, hier vindt u namelijk een schrijfsel over Porntugal. Neen: dat is geen typo, maar het niveau van de band en zijn muziek. Op Piss & Love geen koerswijzigingen, maar louter een golden shower die voldoet aan de verwachting.Lees verder ›

In welk land start er nu een bevroren fabriek? Vermoedelijk in een land hier heel ver vandaan. Het klinkt als een soort van apocalyptisch sprookje en dat apocalyptische thema, aangevuld met nog een paar eigenaardige overpeinzingen, zijn de centrale thema's waarrond dit Canadese Artach hun EP heeft gebouwd met als titel Sgrios. Deze korte EP met maar vier nummers moet als een brug aanzien worden naar het volgende album, dat ergens deze herfst het fonkelende levenslicht zou moeten gaan zien.Lees verder ›