Blestemat – Poisonous Metal

Geschreven door op 14-07-2024 om 21:18.

We leven in een tijd waarin er een heleboel overgeproduceerde meuk op de wereld wordt losgelaten, met bijhorende categorisering, subgenres en allerlei definities. Blestemat pakt het anders aan, black metal is namelijk helemaal geen genre, maar een oerkracht die is ontstaan, een uiting als zijnde het verzet – ofwel de ware oppositie – jegens alle dogmatische principes in heel het universum. Er is daarbij geen ruimte voor discussie, aldus oprichter Carl (Blodtår, Morcaint), het werk is enkel en alleen maar hier om te overweldigen en om lijnrecht tegenover het alledaagse te staan.

Daarbij is de EP Poisonous Metal in het bijzonder een eerbetoon aan bands als Malign, Watain en Ofermod, al wil Blestemat met dit werk ook een inspiratiebron voor de jongere generatie zijn. Het is mij niet geheel duidelijk geworden wie er naast Carl de individuen zijn achter deze Zweedse band, maar dat doet er eigenlijk ook helemaal niet toe.

Nou, ik zal er deze keer dan ook maar kort over zijn, zonder het al te gecompliceerd te maken, misschien zelfs wel om enige discussie voor te zijn. Stelt u zich eens voor! Nee hoor, in alle ernst, Blestemat laat een stuk orthodoxe black horen van de oude stempel, met toch wel redelijk wat definitie en details. Godallejezus, toen ik voor de eerste maal deze tweeëntwintig minuten opzette, vreesde ik bij de opener nog voor een ondoorgrondelijke luisterervaring door de schelle en piepende gitaartoon. Niets is echter minder waar, want Curses’ Salvation laat van die typische, scherpzinnige en beukende, rudimentaire black horen. Naast een heerlijke geweldsgolf is er net na het midden veel ruimte voor sfeer binnen de vrij organische mix. Die sfeer trekt de band deels door tijdens Blestemata, zonder er al te rap vandoor te gaan. Oerkracht citeerde ik eerder in mijn eerste alinea? Jazeker verdomme, OERkracht, want het is absurd krachtig wat Blestemat vervolgens laat horen. Snelle, doffe blasts, rustig lopende dissonante riffs en een monsterlijke vocaal – die in de mix net wat naar achter is geschoven – penetreren uw gehoorgangen. De zes minuten eindigen uiteindelijk kort in een mistroostig stuk akoestisch getokkel.

Rebellious Webbed Wings klinkt nog een pak chaotischer, hoofdzakelijk door de drums en sterk resonerende gitaren. Nadien is het dan aan het halve minuut durende intermezzo Scorching Remedy dat naadloos overgaat in het beestachtig snelle Glowing Earth. Er komen heel wat oude duistere krachten vrij wanneer dit nummer door uw luidsprekers schalt, de blastbeats duikelen haast over elkaar heen, alsof het geheel met een tube bizonkit aan elkaar vast is gekleefd. Het relatief korte nummer eindigt met een fijne blackthrashpassage. Met I Am His Light keert de band dan terug naar de tragere, orthodoxe en dissonante black. Toch breekt het geweld weer los wanneer de drummer hiervoor een eerste aanzet geeft, de opvolgende gitaarriffs doen erg Watain-esk aan. Het geheel klinkt continu spannend en niet geheel onbelangrijk gevaarlijk en kwaadaardig.

Black die eer doet aan de essentie van waaruit de muziek zelf is ontstaan. Wat een dikke EP is Poisonous Metal, die gewoon nog in stijl – dus op tape – verkrijgbaar is.

 

Label:

Silent Future Recordings, 2024

Tracklisting:

  1. Curses’ Salvation
  2. Blestemata
  3. Rebellious Webbed Wings
  4. Scorching Remedy (Interlude)
  5. Glowing Earth
  6. I Am His Light

Line-up:

  • Carl – ?

Links: