Headlines

Finland is een land met slechts om en bij vijf en een half miljoen inwoners. Het is het land van de duizend meren en het heeft superlange, echte winters. Het is daarom niet zo gek dat er best veel goede black- en deathmetalbands uit het land komen. Zulke duistere kille omstandigheden geeft een goede voedingsbodem om tot allerlei verdorven composities te komen. De technische death metal variant is daarom misschien niet zo rijkelijk terug te vinden in het hoge Noorden: technische death associeer ik toch niet met hel en verdoemenis en aanverwante zwartgallige thema's. Hoewel er met Demilich en De Lirium’s Order wel degelijk goede bands zijn. En dan hebben we hier het tweede album van de heren van Omnivortex. Dit is de opvolger van het in 2020 uitgebrachte Diagrams of Consciousness en dat vond ik een geweldige plaat. Technische death metal op het hoogste niveau.Lees verder ›

Bij fans van Electric Callboy zal de naam Conquer Divide ongetwijfeld een belletje doen rinkelen. Deze volledig vrouwelijke hardrockband verscheen vorig jaar namelijk bij mij op de radar dankzij samenwerking Fuckboi, een nummer van Electric Callboys meest recente album Tekkno. Conquer Divide is echter geen nieuwe band: in 2015 bracht men namelijk al een eerste, zelfbenoemd album uit. Sindsdien is het echter, op enkele singletjes na, al een flinke tijd opvallend stil geweest. Nu, acht jaar later, is daar eindelijk het langverwachte tweede album: Slow Burn.Lees verder ›

Aeons Of Ashes een progressieve melodische death/blackmetalband uit Oostenrijk komt met een werkstuk verdeeld in 21 vertellingen. Ze noemen het album The Wasteland Chronicles. Het is de muzikale reis door hun eigen, zelf gemaakte post-apocalyptische hinterland: wasteland2570. Je kan dit ook gewoon online bezoeken, je eigen karakter maken en meespelen met de heren en dame en dit op een wijze die je het beste ligt. Door video's te posten, blogs te schrijven of echt mee te duiken in een 'rolplaying game'. Maar liefst 21 nummers brachten ze samen, goed voor ruim 56 minuten muziek. Alzo word je middels The Wasteland Chronicles in het denkbeeldige wasteland2570 gezogen.Lees verder ›

Waar ik me regelmatig over verbaas,  is hoeveel muzikanten er rondlopen binnen de metalscene. De in het algemeen toch wel ontoegankelijke muzieksoort trekt maar een klein percentage liefhebbers aan als we naar de totale bevolking kijken. En toch is de lawine aan releases van allerlei bands gewoon niet bij te houden. Laat staan als je meerdere genres weet te appreciëren. Dan is het helemaal geen doen. Tussen al die liefhebbers die een band zijn gestart is er uiteraard een enorm verschil in kwaliteit. Natuurlijk vind je meer dan genoeg bagger, maar onze geliefde metalscene heeft ook een aantal waanzinnig getalenteerde muzikanten voortgebracht.Lees verder ›

Lunar Tombfields, een Frans duo, kwam al eerder met atmosferisch blackmetalwerk getiteld The Eternal Harvest. Het kon me maar tot een zekere hoogte boeien. Het tweetal heeft met An Arrow To The Sun alvast een opvolger klaar. Merk ik meteen op dat het artwork er weer erg puik uitziet. Ook ditmaal is het Franse platenlabel Les Acteurs De L'Ombre Productions de platenboer van dienst die samen met de bandleden zijn pijlen richt op de zon. Nochtans lijkt het me niet verstandig de zon van ons af te pakken... Waar op het vorige album nog vier nummers te horen waren, voegt Lunar Tombfields er nu gewoon twee nummers bij. Ik ben benieuwd, want één van de elementen waar ik op het vorige album bij afknapte waren de iets te lange nummers die te weinig spannend, te weinig boeiend in elkaar staken.Lees verder ›

Er zijn van die gasten met een neusje voor het schrijven van interessante nummers. Van die kerels die iets extra's laten rondkolken in de aderen naast het bloed voorziet in de aanlevering van zuurstof en basale nutriënten. En neen, dan bedoel ik niet per definitie iets kunstmatigs of geestverruimends, hoewel dit bij sommige lieden ongetwijfeld ook voor een verrassend artistieke uitspatting kan zorgen. Ik doel meer op de variant die van nature aanwezig is, een ongekend stamina om in razende blackmetalcomposities de aandacht ten volste op te eisen. Het kan haast niet anders dat Ardraos, bezieler van Sühnopfer, over een dergelijk stamina beschikt. Hij die in de door collega Joris beschreven recensie van de derde plaat Hic Regnant Borbonii Manes nog een vlegel werd genoemd, is nu terug voor het hier te bespreken Nous sommes d'Hier.Lees verder ›

De laatste unieke- en vooruitstrevende plaat van het Amerikaanse Code Orange werd niet besproken op deze site. Een doodzonde. Wel deed ik iets later 'verslag' van de online albumrelease show van Underneath. Een stream om een album te promoten? Jazeker: COVID-19 gooide roet in het eten, weet u nog? Het gezelschap kwam destijds met een origineel idee in een nog originelere setting. Teruglezend op die verslaglegging bedenk ik me wat een bijzonder tijd dat eigenlijk was. Enfin, het meer hardcore-georiënteerde Forever kreeg hier dan wel weer een review en hoewel het zestal in eigen land een behoorlijke naam is, is er aan deze kant van de oceaan nog genoeg te winnen aan naamsbekendheid. Nu is het tijd voor The Above dat verschijnt via het nieuw onderkomen Blue Grape Music. Dat betekent ook weer een nieuwe insteek van de muziek.Lees verder ›

Wastelands was de EP die nog niet zo lang geleden ons moest warm maken voor deze nieuwe plaat van de Duitsers van Heretoir, een plaat met als titel Nightsphere. De plaat telt vijf nummers, nummers waar één ieder van de bandleden aan meegewerkt hebben en dat hoor je. Daarnaast hebben de heren ook de hulp ingeroepen van een paar gelijkgestemden, zoals dat wel eens vaker gebeurt. Er werden in de nieuwe nummers wat ambient escapades geïntegreerd, komende vanuit een project dat zich Hidehidehide pleegt te noemen. Daarnaast mogen we ook Tim Yatras van Austere verwelkomen op Twilight Of The Machines, terwijl Nikita Kamprad, Der Weg Einer Freiheit-boegbeeld, op Glacierheart - Nightsphere Part II zijn stembanden doet trillen.Lees verder ›

Soms sta je ervan versteld hoe lang een band al bouwt aan de weg. Nytt Land viel enkele jaren geleden in de smaak bij Napalm Records, waardoor de band een platencontract kreeg en Ritual in 2021 voor meer naambekendheid zorgde. De band bestaat echter al zo'n tien jaar en is behoorlijk productief. Ik tel een tiental releases, waaronder zeven langspelers. Toch bleef de band behoorlijk onder de radar, maar mogelijk kon de band wat meereizen op het succes van Heilung.Lees verder ›

Oorterreur is wat mij betreft een woord wat opgenomen zou moeten worden in de Dikke Van Dale. Uiteraard met meerdere interpretaties, want waar dit voor de één een negatieve aanduiding zal zijn van een auditieve manifestatie, is het voor de ander een aanduiding voor kwalitatief interessante herrie. En wij van Zware Metalen houden nu eenmaal van kwalitatief hoogwaardige herrie. Uiteraard heeft dat ook zo zijn grenzen, die dan ook weer geheel afhankelijk zijn van de luisteraar in kwestie.Lees verder ›

Je zou kunnen stellen dat ik niet zo een grote fan ben van covers. De originele versie van de songs is vaak ook gewoon de beste. De Zwitsers van Impure Wilhelmina plagen me daarom graag een beetje. De vier heren uit Geneve hebben een nieuwe EP klaar met daarop een aantal covers en een aantal nummers die tot op heden nog niet zijn verschenen. De vorige volwaardige plaat van deze band, Antidote, bleek een magistraal werkstuk te zijn. Vandaar dus dat ik wat in dubio zat om al of niet deze EP toch vast te nemen, te beluisteren en er een stukje over te schrijven.Lees verder ›

On Thorns I Lay is terug. De Griekse Grootmeesters van de melodische doom/death metal hebben een opvolger klaarliggen van Threnos uit 2020. Ook nu komt de plaat uit via Season Of Mist. De vorige maakte indruk vooral dan in het begin met nummers als The Song Of Sirens en Ouranio Deos. Vervolgens zakte de helleboel als een slechte broodpudding in elkaar, althans dat was mijn bescheiden mening. Jammer, want deze band, die al meedraait sinds 1995 en tien volwaardige platen op zijn conto heeft staan, kan je moeilijk een clubje beginnelingen noemen. Ik was dan ook blij te lezen dat er toch weer nieuw werk klaar ligt.Lees verder ›

Oalevluuk is het nieuwe wapen in de strijd! Een wapen dat wordt gesmeed door niemand minder dan Salacious Gods! Het proces van creatie tot opname van dit almachtige wapen startte reeds in 2008 maar liep door uiteenlopende redenen mis. Tot ergens in 2020 bandbrein Iezelzweard het heft terug in handen nam. Hij zette wat nieuwe en oude leden  in zijn smidse en stookte het vuur weer erg hoog op. Dit vuur gaf aanleiding tot een heropname van het eerdere materiaal in hun eigen studio. Een studio die de erg gepaste naam The Fire & Brimstone meekreeg.Lees verder ›

Cult Burial is nog een relatief onbekende speler in het blackdeathdoommetalgenre. In 2020 verscheen het zelfgetitelde debuutalbum, echter zonder recensie op Zware Metalen. Ik stap er dus volledig onbevooroordeeld in en zo hebben we dat het liefst. De kern van de band wordt gevormd door César Moreira en Simon Langford, maar om deze twee heren heen vinden we een hele lijst aan gastmuzikanten terug. Daarbij gaat het overigens niet verder dan additioneel gitaar- en baswerk. Vanuit de promo lezen we dan ook dat de band zich laat typeren als volwaardige "do-it-yourself-band". Het gegeven dat alles in eigen beheer wordt uitgevoerd is dan ook niet meer dan logisch.Lees verder ›