Een bekende bijnaam voor Finland is het land der duizend meren. In werkelijkheid zijn dit er echter bijna honderdnegentigduizend. Wat veel mensen wellicht niet weten is dat Finland ook oceanen bevat. Dit betreft echter niet de aquatische variant, maar de zwartgeblakerde muzikale kracht in de naam van …And Oceans. De band bestaat inmiddels dertig jaar, maar is na een lange pauze ondertussen toe aan het tweede leven. We geven graag nog even een korte samenvatting van de geschiedenis van de band, die je grofweg in vier episodes zou kunnen opdelen. Deel één betreft de vormingsjaren van de band, waarin symfonische black metal wordt gespeeld. Deel twee kenmerkt zich door een rigoureuze kentering in muzikale stijl vol met invloeden van elektronische industrial. De achttien jaar radiostilte die volgt (we nemen de naamsverandering naar Havoc Unit even niet mee), zou je als deel drie kunnen beschouwen. Hoofdstuk vier start in 2020 als …And Oceans onder de eigen naam terugkeert met het geweldige Cosmic World Mother. Een terugkeer naar oude tijden herleeft met furieuze symfonische black metal, die drie jaar later een goede navolging krijgt op As In Gardens, So In Tombs. Spoel weer twee jaar vooruit en we vinden hier met The Regeneration Itenary de zevende langspeler op het programma. Kunnen we nu wederom na twee albums een verschuiving in muzikale focus verwachten of blijven we ditmaal bij de symfonische black?
Inertiae trapt het album nog af met een korte spacy introductie, maar gaat vervolgens doodleuk over in een striemende passage met mitrailleurdrums en weggedrukte tremolo’s. Na anderhalve minuut valt de muziek stil en neemt de hypnotiserende psytrance het over. De verrassing is compleet als de dreunende techno zijn intrede vindt en je transporteert naar een iets te donkere nachtclub in Berlijn. De gitaren zwellen weer aan en sporen de drums aan om de snelheden van het begin weer op te zoeken. Geniaal of gestoord? Na enkele luisterbeurten moet ik bekennen dat het eerder naar het eerste nijgt. Op meerdere punten in het album zal de elektronica nogmaals haar intrede vinden, maar nergens zo prominent als op dit eerste nummer. Fans met een lichte afkeur van het tweede muzikale hoofdstuk uit de geschiedenis van de band kunnen dus gerust ademhalen, maar de invloed is wel duidelijker aanwezig dan op de vorige twee albums en drukt verder door naar nieuwe dimensies. Die invloeden verdwijnen echter volledig wanneer Förnyelse i Tre Akter enige kans op twijfel vakkundig de grond in trapt. IJskoude tremolo’s en een beukende ritmesectie zwepen de boel op, aangejaagd door het vocale geweld van Mathias Lillmåns. Het refrein is groots en meeslepend, waarbij het toevoegen van het belgeklingel extra vervoert. Dan wordt er een treffende gitaarmelodie in het tweede deel ingezet, om die vervolgens vakkundig de verdoemenis in te grunten. Buitengewoon lekker! Het nummer houdt de epiek goed vast richting het einde en geeft hiermee een vroeg hoogtepunt.
Na die zware kost is het tijd voor iets meer compositorische lucht met Chromium Lungs, Bronze Optics, waar wordt gespeeld met tempowisselingen en donkere emotionele dynamiek. Naar het einde van het nummer wordt wederom de epische grootsheid opgezocht, iets waar …And Oceans de onbetwiste grootmeester in is, waarmee de gedachten maar weer eens in weemoed afdwalen. The Form And The Formless heeft een bijna folky inslag met een randje power metal, wat kortstondig doet denken aan de trollen van Finntroll. Dat beeld verdwijnt echter volledig als de vrolijke elektro je transformeert naar een knipperende Japanse arcadehal. Een onnodig intermezzo, maar gelukkig gaat het tempo snel omhoog en voedt met semi-heldere vocalen en galopperende ritmes andermaal de powerassociatie. Desalniettemin een ietwat teleurstellend nummer. Treurende emotie is daarna in positieve zin de leidraad in het opvolgende Prophetical Mercury Implement. Zo is …And Oceans op zijn best. Zware synths, ijzige gitaren en bezwerende melodieën vormen de boventoon. De leidende melodie keert naar het einde terug en wordt begeleid door de ijzige schreeuw van Lillmåns. De spacy tonen naar het slotstuk toe maken dat dit wellicht een perfecte afsluiter van het album zou zijn geweest.
We vervolgen onze reis met I Am Coin, I Am Two. De logische naam van Dimmu Borgir is nog niet gevallen. Die kunnen we in relatie tot …And Oceans natuurlijk niet achterwege laten, waarbij dit nummer wellicht het meest passend is. De raspende vocalen, treffende gitaarlijnen en synthlagen doen sterk denken aan Enthrone Darkness Triumphant van die Noorse band. Towards the Absence Of Light zoekt de balans tussen liefelijk folkloristische passages en afstraffende chaos. Vooral dat laatste element weet indruk te maken, net als de officieuze afsluiter (de laatste twee nummers staan als bonusmateriaal op het drukwerk vermeld) The Terminal Filter. Agressie en meeslepende epiek wisselen elkaar weer in een harmonieus samenspel af met grote schoonheid tot gevolg. De lange nasleep zorgt ook hier weer voor een passend einde van het album. Maar ook nu zijn we er wederom nog niet. Copper Blood, Titanium Scars is een heerlijke sonische afstraffing, die nog tot de hoogtepunten van het album gerekend kan worden. De daadwerkelijke afsluiter van het album vinden we in The Discord Static. Hier grijpt …And Oceans toch fors terug op de albums A.M.G.O.D. en Cypher met breakbeat, zware elektronische toevoegingen en industriële dansbaarheid.
Score:
86/100
Label:
Season of Mist, 2025
Tracklisting:
- Inertiae
- Förnyelse i Tre Akter
- Chromium Lungs, Bronze Optics
- The Form and the Formless
- Prophetical Mercury Implement
- The Fire In Which We Burn
- The Ways Of Sulphur
- I Am Coin, I Am Two
- Towards The Absence Of Light
- The Terminal Filter
- Copper Blood, Titanium Scars
- The Discord Static
Line-up:
- Mathias Lillmåns – Zang
- Teemu Saari – Gitaar
- Timo Kontio – Gitaar
- Pyry Hanski – Basgitaar
- Antti Simonen – Keyboard
- Kauko Kuusisalo – Drums
Links: