Headlines

Vorig jaar recenseerde ik het debuutalbum van het Italiaanse Derhead: The Grey Zone Phobia. Ik weet niet meer precies waarom ik deze promo indertijd heb opgenomen, maar het is wel zo dat ik al heel wat positieve ervaringen heb gehad met onbekende Italiaanse blackmetalbands (ik denk daarbij spontaan aan Voland en Thecodontion) en dat ik er daarom regelmatig (al dan niet onbewust) op terugval. Derhead is één van de twee huidige projecten van Giorgio Barroccu. Ultio is het andere. Om eerlijk te zijn was ik daar niet van op de hoogte en is het dus puur toeval dat ik weer bij meneer Barroccu terechtkom. Heel erg vind ik dat natuurlijk niet, want The Grey Zone Phobia was een interessant en veelzijdig album dat continu trachtte te balanceren tussen experimentering, melodie, emotie en agressie.Lees verder ›

Ik kom net terug uit vakantie en wat vind ik zo maar even in mijn mailbox? Een mailtje uit de Malediven. Een vraag om ook daar op vakantie te gaan? Nee, hoor! De promo voor de eerste release, een vier-track EP van de enige echte occulte blackmetalband, Abysmal Oceans met de titel Ravenous Abyss. Het plaatje werd zelfs gemixt en gemasterd door niemand minder dan George Nerantzis. In het verleden heeft deze brave man aan de knoppen gezeten bij Abbath en Dark Funeral. Tevens heeft gitarist Fufu van het ter ziele gegane Nothnegal, een melodische deathmetalband, inderdaad ook uit de Malediven, die nog een tijdje op stal zat bij Season Of Mist, nog een bijdrage geleverd op Ascension.Lees verder ›

De vrienden plutonium (Pu239) en uranium (U235), nog altijd verenigd onder de bandnaam Primitive Warfare, hebben eindelijk de tijd gevonden om hun debuutplaat in elkaar te steken. De ietwat vrolijke titel, Extinction Protocol, die perfect past bij het hoesontwerp, doet weinig goeds vermoeden natuurlijk. Sinds 2018 zijn deze Amerikaanse vrienden al actief maar de heren zijn in deze zes jaar niet erg productief geweest: enkel een demo en wat splits met ongure bands als Complot! en Bog Body, verder weinig om over te schrijven.Lees verder ›

The Order of Fear, dat is de naam van de band die in 1996 begon. 'Orden' zijnde het Duitse woord voor orde, en 'ogan' zijnde het Keltische woord voor angst. Orden Ogan is een Duitse folk/powermetalband en dit aldus zelfgenaamde album is het negende plaatje. Deze band bevindt zich aan de zoetsappige en toegankelijke kant van het spectrum. Denk aan bijvoorbeeld Grailknights, hoewel het waarschijnlijker is dat Grailknights door Orden Ogan beïnvloed werd dan andersom. Het album wordt uitgebracht via het nieuwe label Reigning Phoenix Records. Het is een Duits/Amerikaans label waar onder andere de voormalige directeur van Nuclear Blast America in zit. Namen als Deicide, Amorphis, Opeth en Sonata Arctica staan op het rooster. Een label met een serieuze ambitie dus!Lees verder ›

Sinds een tijdje hebben we bij Zware Metalen de “dubbel zo zwaar” rubriek geïntroduceerd, waarbij door twee redacteuren een relevante plaat wordt behandeld. Nu dacht Kunal Choksi van het Indiase label Transcending Obscurity Records dat dit wel een alleraardigst concept was en bracht waarschijnlijk daarom een dubbele zware release…Lees verder ›

Obšar's Propastnyk is het logische vervolg op Počornily Horŷ, Počornily Lisŷ uit 2022 dat ook uitkwam via een samenwerking tussen het Nederlandse Void Wanderer Productions en het Portugese War Productions. De band is actief sinds 2016 en speelt melodische black metal met wat folk- en atmosferische insteken. Afkomstig uit de regio Svidnik in het noordoosten van Slowakije, bijna tegen de Poolse grens, gebruikt de groep het oudste Slavische (glagolitische) alfabet om zijn grieven neer te pennen.Lees verder ›

Mondestrunken is, na de EP Inside Shells uit 2020, het eerste volledige album van Evilyn. De band bestaat uit zanger en gitarist Anthony Lipari (Thoren), bassist Alex Weber, (Malignancy, WAIT) en drummer Robin Stone (Ashen Horde, Norse). Met Lipari en Weber woonachtig in de Verenigde Staten en Stone in Australië kun je met recht over een internationaal gezelschap spreken. Gelet op de bands waarin de drie heren spelen en speelden is de muzikale typering vanuit de platenmaatschappij Transcending Obscurity Records niet eens zo heel verwonderlijk: atypische death metal.Lees verder ›

Het moet meer dan twintig jaar geleden zijn, maar sommige momenten vergeet je niet. De lokale bikerkroeg lanceerde jaarlijks een drankgelag met wat optredens van lokale bands en met nadien een metalfuif tot in de vroege uurtjes. Het deed wat met een tiener, om alle bikers naast mekaar te zien meeschallen met heavymetaltracks en hun broederschap te tonen met een biertje of tien. Meteen na een Battle Hymn van Manowar hoorde ik Blood Bound van het Zweedse Hammerfall. Het paste perfect in het rijtje en ik verdiepte me in de eerste platen van de band.Lees verder ›

Jongens, jongens! Wat kom je zo nu en dan toch tegen! Op bepaalde momenten denk je dat je wel alles gehoord of gezien hebt in blackmetalland, maar dan komt er een Franse band op de proppen op een Frans label - Season Of Mist - en dan denk je, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Over welke band heb ik het dan? Gravenoire natuurlijk! Devant La Porte Des Étoiles is het eerste album van een collectief dat we toch eens van dichterbij moeten bekijken. De muzikale boodschap is er één van teruggrijpen naar de essentie, naar de vroeg jaren '90. Maar wie zijn die muzikanten die die vaandel wapperen of die toorts in de lucht steken?Lees verder ›

Muziek moet soms pijn doen, omwille van het feit dat u beseft dat er nog enig gevoel ergens diep van binnen in uw wezen schuilt. Hiervoor kunt u natuurlijk een heel aantal muziekstukken aanwenden, maar waarom niet gewoon eens luisteren naar het debuut Descalator van de nieuwe band Death By Gong? "Een sonische verkenning van het menselijk verval in al zijn facetten" lees ik in de bijgesloten promotekst. Hoe mooi kan een stuk negativiteit eigenlijk wel niet zijn? De vraag stellen is hem ook beantwoorden en daarom bent u nu ook nog steeds aan het lezen. Goed, ik zal enige richting geven om dit werk in perspectief te brengen. Verwacht electronica, shoe-gaze, riffs en een zware bas, maar ook een alternatieve textuur en songwriting die aansluit bij zoiets als Portishead. De vocalen zijn over de gehele linie zacht, deprimerend en narcotisch van aard, soms zelfs tegen het valse (noem dat gerust dissonant) aan. Het is continu balanceren tussen de zwaarte en kwetsbaarheid in nagenoeg iedere track, met een redelijk dunne scheidslijn, waardoor de ene invloed naadloos overloopt in die andere. Het is mij overigens niet geheel duidelijk geworden wie binnen de bandbezetting wat doet.Lees verder ›

Je hebt groeiplaten en je hebt GROEIplaten. Mijn eerste luisterbeurt van dit Brussels psychedelic post-metaltrio was, om het voorzichtig te zeggen, niet erg opwindend, maar na de band live aan het werk te zien en de muziek echt te laten spreken, gebeurde er iets moois op DEATH.HORSES.BLACK. Hoe dat precies verliep leest u best verder.Lees verder ›

Het Japanse Sable Hills bracht in 2019 zijn debuut genaamd Embers uit. In 2022 won de band -als eerste Japanse band ooit- de Wacken Metal Battle én bracht men Duality uit. Doorpakken met zo'n mooie prijs op zak natuurlijk, wat zorgde voor een plaats op het affiche bij onder andere Wacken Open Air en Brutal Assault. Met Odyssey zijn we dus aanbeland bij album nummer drie van de heren, uitgebracht via Arising Empire.Lees verder ›

Het debuut Retaliation van het Noorse Ulvehunger is het resultaat van een gezamenlijke inspanning van L.J. Balvaz (Balvaz, Cadaver, Disgusting), K.B. Fletcher (Disgusting), niemand minder dan de legendarische Frost (Satyricon, 1349) en Anders Odden (Cadaver, Order, Satyricon live). Noorse black en death metal dus, waarbij de nadruk niet enkel ligt op impact, maar ook op melodie en melancholie.Lees verder ›

Het bleek het gezegende jaar 1993 te zijn toen ik de eerste volwaardige plaat van dit Zweedse gezelschap dat tot op de dag van vandaag nog altijd muziek maakt, Dark Tranquillity, in mijn nog jonge handen gestopt kreeg. Na Skydancer, want dat bleek de titel van het album te zijn, kwamen er nog een hele hoop anderen. Niet allemaal even schitterend, dat moet ik ook durven toegeven, dan bijvoorbeeld The Gallery (1995), The Mind's I (1997) of ja Projector (1999). Ik ben de band rond brulboei en enige overgebleven bandlid van de oude dagen, Michael Stanne, blijven volgen.Lees verder ›