Orden Ogan – The Order of Fear

Geschreven door op 18-08-2024 om 19:08.

The Order of Fear, dat is de naam van de band die in 1996 begon. ‘Orden’ zijnde het Duitse woord voor orde, en ‘ogan’ zijnde het Keltische woord voor angst. Orden Ogan is een Duitse folk/powermetalband en dit aldus zelfgenaamde album is het negende plaatje. Deze band bevindt zich aan de zoetsappige en toegankelijke kant van het spectrum. Denk aan bijvoorbeeld Grailknights, hoewel het waarschijnlijker is dat Grailknights door Orden Ogan beïnvloed werd dan andersom. Het album wordt uitgebracht via het nieuwe label Reigning Phoenix Records. Het is een Duits/Amerikaans label waar onder andere de voormalige directeur van Nuclear Blast America in zit. Namen als Deicide, Amorphis, Opeth en Sonata Arctica staan op het rooster. Een label met een serieuze ambitie dus!

The Order of Fear is een plaat waarvan het zwaartepunt aan het begin van het album ligt. Kings of the Underworld start gelijk met een volwaardige metaalaanval. Het razendsnelle spel brengt de band al gauw naar een heroïsche koorzang die volgens de band live, tijdens optredens, is opgenomen. In mijn ogen een van de beste tracks die de band al gemaakt heeft. Niet in de laatste plaats omdat de band hier kiest voor metal.

The Order of Fear biedt meer groove. In feite is het hetzelfde nummer als Kings of The Underworld, maar dan ingevuld als een groovy track die kiest voor een bescheiden refrein. Minder over-the-top, en wat voorspelbaarder. Moon Fire neemt het gas nog verder terug en lijkt bijna weggelopen van een Rammstein-album. Het sfeervolle industriële en gothische startpunt maakt al gauw plaats voor metalriffing. Een nummer dat erg drijft op het vocale refrein. Conquest is verrassend funky, maar klinkt daardoor ook een beetje als een piratentrack. Blind Man kiest voor hard rock en knipoogt opzichtig met AC/DC. Iets van epiek bereikt de band in het midden van het nummer. Prince of Sorrow begint meteen met een wat irritante lead die niet echt blijft hangen. De band vervolgt met de gebruikelijke harmonische zanglijnen. De opbouw naar het refrein is interessant, maar het refrein zelf is wat gezapig hoor. Gaap. Orden Ogan mist net even de gekke snaar hier. Hetzelfde geldt voor Dread Lord waarin het refrein wederom een uitzonderlijk voorspelbaar en cheesy geheel is.

Een ballad? Waarom niet, aldus redeneert Orden Ogan. My Worst Enemy biedt een welkome afwisseling in de vorm van een wat langzame track die niet verkeerd had gestaan op een verloren Guns N’ Roses-album. Bij Anthem to the Darkside aangekomen begin ik mij ernstig zorgen te maken. Is dit een echte band of is het een samenraapsel van AI-riffs en ideeën? Het is mij wat teveel gezochte epiek waarbij de ontknoping telkens veel te vroeg komt. Ook The Long Darkness piekt eigenlijk gelijk bij de thematische opening. De track bouwt (te) langzaam op, maar ik moet zeggen dat na zo’n vijf en een halve minuut het nummer toch eindelijk interessant wordt. Het eindigt onbestemd met bezwerende regen in november.

Alles in acht genomen vind ik het begin van het album het sterkst. In het midden stoot je op een samenraapsel van ideeën, of wel heel gratuite keuzes. Veel van hetzelfde. De ontknoping komt meermaals te vroeg. Orden Ogan bouwt weinig spanning in, wat ongetwijfeld goed zal aanslaan bij mensen die de hele dag op TikTok rondhangen. Het album begint sterk, sluit redelijk sterk af, maar tussendoor is het moeilijk om de aandacht erbij te houden. Los van het feit dat het allemaal strak geproduceerd en ingespeeld is pakt het album daardoor als geheel niet. Luistertips: Kings of the Underworld, The Order of Fear en Moon Fire voor het meest plakkerige resultaat.

Score:

73/100

Label:

Reigning Phoenix Records, 2024

Tracklisting:

1. Kings of the Underworld
2. The Order of Fear
3. Moon Fire
4. Conquest
5. Blind Man
6. Prince of Sorrow
7. Dread Lord
8. My Worst Enemy
9. Anthem to the Darkside
10. The Journey Thus Far
11. The Long Darkness

Line-up:

  • Sebastian “Seeb” Levermann – Vocalen
  • Niels Löffler – Gitaar
  • Patrick Sperling – Gitaar
  • Steven Wussow – Basgitaar
  • Dirk Meyer-Berhorn – Drums

Links: