Evilyn – Mondestrunken

Geschreven door op 17-08-2024 om 15:48.

Mondestrunken is, na de EP Inside Shells uit 2020, het eerste volledige album van Evilyn. De band bestaat uit zanger en gitarist Anthony Lipari (Thoren), bassist Alex Weber, (Malignancy, WAIT) en drummer Robin Stone (Ashen Horde, Norse). Met Lipari en Weber woonachtig in de Verenigde Staten en Stone in Australië kun je met recht over een internationaal gezelschap spreken. Gelet op de bands waarin de drie heren spelen en speelden is de muzikale typering vanuit de platenmaatschappij Transcending Obscurity Records niet eens zo heel verwonderlijk: atypische death metal.

Het moet gezegd: de band bevindt zich in het vreemde deel van het subgenre. Evilyn doet dat niet, zoals veel andere bands, door het invoegen van een binnen de metal ongebruikelijker instrument als bijvoorbeeld een bongo, fluit of saxofoon, maar door hun nummers buitengewoon log, zwaar en extreem dicht in te vullen. Mondestrunken is dan ook vooral gebouwd op loodzware, verpulverende riffs. Nummers als Omission, Vacuous en Forgotten zijn niets anders dan muzikale zwaargewichten. Ze bestaan uit ruwe, op het eerste gehoor ondoordringbare, vergiftigende structuren, die meerdere luisterbeurten nodig hebben voordat ze zich laten ontvouwen. Een belangrijke rol in het aanbrengen van het verpletterend geluid is weggelegd voor Jeanne Comateuse van Coma Cluster Void, die het arrangeren en mixen voor haar rekening heeft genomen. Ook de illustraties op het album zijn van haar hand.

Bijtende, verwrongen dissonantie en loodzware vocalen brengen een verpletterende verwarring aan. Ja, dat doet wellicht denken aan bands als Gorguts, Cryptopsy en Ulcerate. Maar helemaal overeen met deze bands komt dit Mondestrunken niet. De genoemde bands brengen meer variatie aan en spelen in een wat hoger tempo, waardoor de nummers wat opener ogen. Op Mondestrunken wordt vooral geleund op zwaarte en dichtheid. Hoewel de band op kleine momentjes zoekt naar het aanbrengen van wat variatie, lijkt het niet genoeg te zijn. In een nummer als Penance wordt de zwaarte op momenten ingeruild voor korte atmosferische passages. De, weliswaar minimaal, aangebrachte variatie maakt het nummer een tikkeltje luchtiger en aantrekkelijker. Iets wat hard nodig is, want naarmate het album vordert, is de zwaarwichtige invulling van het album best een drempel om te slechten. Te vaak blijft de band in hetzelfde tempo hangen, te vaak wordt de diepe grom op dezelfde wijze uitgevoerd, te vaak roepen de verschillende nummers hetzelfde gevoel op.

Het valt van harte toe te juichen als bands een extreme aanpak ten uitvoer brengen en niet maar de geijkte paden volgen. Heerlijk toch als bands het experiment niet schuwen? Maar uiteindelijk kan het album niet beoordeeld worden op het proces van het creëren ervan, maar op de totale indruk die het na beluisteren achterlaat. En daarin stelt Mondestrunken teleur. Net even teveel leunend op hetzelfde, net niet verfijnd genoeg. Misschien dat dat voor jou anders is? Als je van uitdagende, zware muziek houdt, is dit het beluisteren waard. En wees het dan ook gerust hartgrondig met me oneens. Of niet…

Score:

70/100

Label:

Transcending Obscurity Records, 2024

Tracklisting:

  1. Dread
  2. Omission
  3. Limits
  4. Bloviate
  5. Penance
  6. Vacuous
  7. Interwoven
  8. Forgotten
  9. Slithering
  10. Eat the Elite

Line-up:

  • Anthony Lipari – Gitaar, vocalen
  • Alex Weber – Basgitaar
  • Robin Stone – Drums

Links: