Dillinger Escape Plan? Waren die niet gestopt? Ja, dat klopt, alleen vonden de heren het een goed idee om het vijfentwintigjarige jubileum van Calculating Infinity te vieren en die plaat integraal uit te voeren. Dat doet de band bovendien met de oorspronkelijke zanger, Dimitri Minakakis. De plaat was destijds baanbrekend en wordt wel beschouwd als als de grondlegger van wat we nu mathcore noemen. De combinatie van jazzy gitaarloopjes, veelvuldige breaks, bizar drumwerk en maniakaal geschreeuw met intrigerende teksten sloeg destijds in als een bom. De plaat ging dan ook meer dan honderdduizend keer over de toonbank en lanceerde de carrière van het vijftal uit New Jersey. Later bracht de band nog enkele fantastische albums uit, maar op 8 augustus in 013 concentreert de band zich alleen op het materiaal dat met Dimitri geschreven is. Daar willen wij natuurlijk bijzijn. Friso Veltkamp doet verslag. De foto’s komen van Niels Vinck (waarvoor dank!).
De show is al enkele weken uitverkocht. Dat vind ik niet zo verrassend, maar eenmaal binnen valt op dat de zaal bij lange na niet gevuld is. Bovendien is het balkon afgesloten, net als het grootste gedeelte van de trappen. Dat er nog niet veel publiek is, kan ook liggen aan de temperaturen buiten, die meer uitnodigen om enorme hoeveelheden witbier weg te tikken, dan naar een notenbrij te gaan luisteren. Als Klakmatrak, de opener van vanavond, begint, is het dan ook niet moeilijk een goede plaats te bemachtigen.
Klakmatrak dus, alsof de muziek van Dillinger al niet intens genoeg is, programmeert 013 doodleuk deze band: een project van de Brent Vanneste, die je zult kennen van het Belgische Stake. Samen met zijn maat Dreeten maakt hij een enorme hoeveelheid tyfusherrie met een hoop beats. Want dat krijg je vandaag: beats en bassen. Veel beats en bassen. Ik zou bijna zeggen; een belachelijke hoeveelheid beats en bassen. De band krijgt een half uur en trapt gelijk af met hun met samples doorspekte technocore.
Brent heeft vandaag een verkeersregelaarsvest aangetrokken, wat een goed idee is, alles overstuurt zo erg dat de muziek bij tijd en wijle bijna uit de bocht vliegt. Staand op de booth, al dan niet met gitaar, zweept Brent het publiek constant op. De zang wordt gedeeld: Brent neemt de meeste screams voor zijn rekening en Dreeten zingt wat meer op een bijna bariton wijze. De hoofdmoot in de muziek is echter die keiharde beats. Het dreunt constant door, waardoor er enige vermoeidheid op de luur ligt. Daarom heeft de band halverwege even een soort van rustpunt (voor zover je daar bij kan spreken bij Klakmatrak), in de vorm van een hoop woo-woo’s en een sample van Natalia Imbruglia’s Torn. Daaroverheen worden echter weer keiharde beats gekwakt, waardoor het meer klinkt als twee nummers die tegelijkertijd af spelen. Wel vet hoe Brent nog even mee krijst bij de zinsnede lying naked on the floor.
Wie had ooit gedacht gerickrolled te worden bij een Dillinger Escape Plan show? De remix van Rick Astleys Never Gonna Give You Up kan op veel bijval rekenen van het publiek. Hoe meer de band naar het einde van de set komt, hoe voller de zaal ook wordt. De mensen die net binnen zijn gekomen zullen dan ook wat verbouwereerd toekijken, want de beats en bassen worden alleen maar extremer, sneller en overstuurder, mede door de enorme hoeveelheid distortion die eroverheen wordt geflikkerd. Het is veel, maar ik vind het eigenlijk retevet wat deze act doet. Ik zou dit wel eens terug willen zien op bijvoorbeeld Roadburn. Al mogen de mannen dan de remix van Andre Hazes’ Zij Gelooft In Mij wel achterwege laten. Wat een show.
Ik vroeg me van tevoren af of The Dillinger Escape Plan debuutplaat Calculating Infinity integraal zou spelen, of dat er geshuffled zou worden, mede omdat publieksfavoriet zich 43% Burnt aan het begin van de plaat bevind. Die vraag wordt meteen beantwoord. Er gaat geshuffeld worden. De band opent met het instrumentale *#.. om daarna vol uit de startblokken te schieten met Destro’s Secret. Zo. De aandacht is er gelijk. Dat ligt natuurlijk aan deze topsong, maar ook aan de manier waarop de band nog altijd tekeer gaat. Ben Weinman is weer allerlei acrobatiek aan het uithalen met zijn gitaar, bassist Liam stampt als een sumoworstelaar weer wild in het rond en zanger Dimitri eist de aandacht alleen al op vanwege zijn postuur. Het nummer is overigens goed gekozen, het einde (Sundripped Devil Scratched Out My Eyes) wordt volop meegebruld, terwijl Ben Weinman nog even een standaard het publiek in mietert.
Hij is overigens jarig, onze Ben, en wordt door het publiek getrakteerd op een asynchroon verjaardagsliedje, maar dat past natuurlijk wel bij de band. Daar verloopt nauwelijks iets rechtoe-rechtaan, alhoewel The Running Board wel enige rustmomenten kent. Wel jammer dat dit nummer al vrij vroeg in de set ligt, persoonlijk vind ik het een van de hoogtepunten van de plaat en ik had hem best wat meer aan het eind te zien, zo is het een beetje alsof Dillinger in het begin zijn kruit al verschiet. Het praatstuk overigens, komt niet helemaal tot zijn recht, Dimitri is hier niet goed te horen.
Gelukkig is hij dat wel meer bij andere prijsnummers zoals Calculating Infinity en Jim Fear. De band blijft onverminderd strak doorspelen en het is vaak ook gewoon fascinerend om te horen wat er allemaal gebeurd. Het publiek reageert wel enthousiast maar is vooral aan het staren naar de band en probeert de hele balkenbrij aan noten tot zich te nemen, al gaan de hoofden nog wel flink tekeer bij de break in Sugar Coated Sour.
De band verlaat na Abe yhe Cop even het podium, met als opmerking everyone is looking forward to the weekend, waarna natuurlijk Weekend Seks Change wordt gespeeld, grotendeels zonder bandleden, maar met fel oranje lampen die het podium verlichten. Die aankleding overigens, is wat mager. Er draait af en toe een visual mee met de muziek, maar meer is het ook niet. De band moet het duidelijk van de muziek hebben en die is gewoon goed. Verrassende keus ook om nog wat nummers van de eerste EP te spelen. Ik heb die cd wel in de kast staan maar vind dat echt onluisterbaar, vandaag passen die nummers naadloos in de set, maar ik vind nog altijd dat er te weinig aanknopingspunten in zitten. De dissident van de setlist vandaag is de Aphex Twin-cover Come To Daddy, die op een feilloze manier door Mike Patton werd ingezongen voor de Irony Is A Dead Scene-EP. Dit nummer voegt mijns inziens vanavond niet zoveel toe. Het is overigens de aanloop naar de absolute topafsluiter 43% Burnt. Getuige de enorme hoeveelheid aan telefoons wil iedereen dit even vastleggen voor thuis. De riff knalt er weer snoeihard op en wordt ook opgesierd door een vlammen spugende Dimitri, die bewonderingswaardige vlammen weet te creëren.
Dimitri blikt vandaag overigens meerdere malen terug naar de tijd dat hij met The Dillinger Escape Plan in bijvoorbeeld de kleine zaal van de 013 stond of gewond raakte tijdens de show in Nijmegen. De zanger oogt zichtbaar verrukt met de grote belangstelling voor de band en dat hij dit nog meemaakt. Over 25 jaar maar weer dan? Ik zal erbij zijn.
Datum en locatie
8 augustus 2024, 013, Tilburg
Foto's:
Niels Vinck (Website)
Link: