My Diligence – DEATH.HORSES.BLACK

Geschreven door op 15-08-2024 om 18:55.

Je hebt groeiplaten en je hebt GROEIplaten. Mijn eerste luisterbeurt van dit Brussels psychedelic post-metaltrio was, om het voorzichtig te zeggen, niet erg opwindend, maar na de band live aan het werk te zien en de muziek echt te laten spreken, gebeurde er iets moois op DEATH.HORSES.BLACK. Hoe dat precies verliep leest u best verder.

My Diligence heeft u misschien al zien prijken op de affiches van Alcatraz of Desertfest de afgelopen jaren. De band speelde onlangs met DVNE in de Botanique in Brussel en dat was voor deze recensent meteen de introductie tot deze band. De vierde langspeler DEATH.HORSES.BLACK komt uit op Listenable records, waar ook o.a. Cobra The Impaler en vroeger Gojira op te vinden zijn, en is meteen de eerste die op Zware Metalen wordt besproken. My Diligence heeft echter een geheel eigen geluid. De dromerige component in de vocals en het hevig gebruik van effecten daarop is tegelijk verfrissend en vervreemdend. We komen hier nog het dichtst bij Cult Of Luna op hun meest experimenteel, maar dan in een behapbaarder brokje. Ook de screams doen aan Johannes Persson denken, en dat is een gigantisch compliment. Voor de instrumentatie schipperen we tussen slepende sludgeriffs en wat meer progressieve stukken, waar een heerlijk postsausje over is gegoten. Toch zijn er ook wat meer uptempo en vreemde songkeuzes op het album die niet aan de beschrijving voldoen. DEATH.HORSES.BLACK doet je dan, net zoals het fantastische artwork, waakzaam blijven en uitkijkend naar het volgende geweld.

Dat was niet altijd zo. In het begin kon ik de drums en de atypische songstructuren vaak maar moeilijk afgeslikt krijgen. Op de hoofdsingle HORSES is er een stuk waar de floortom voor een overbodige drukte zorgt, waar de voorgaande groove eigenlijk perfect was. BLACK is een nummer dat met haken en ogen aan elkaar hangt en we schieten hier tussen tempo’s en maten alsof er geen regels zijn. Dat is niet altijd een goede zaak. BLACK komt bijna over als die dertig-seconden previews op Itunes van een album, maar dan in één nummer gegoten. Wat de band hier heeft bezield is misschien voer voor een interview? Echter moeten we het ‘paard’ niet met het badwater weggooien want deze BLACK groeit na een paar luisterbeurten uit tot een hoogstandje op dit album.

Je album vernoemen naar de eerste drie nummers is best risqué, want dan dreigen de andere nummers in de vergeetpot te belanden. Dat gebeurt toch wel een beetje hier. De eerste drie nummers vormen een stevige eenheid van progressieve psychedelische sludge, met BLACK als meest experimenteel, en opener DEATH als meest toegankelijk. Auspicious breekt toch wel abrupt met het voorgaande drieluik in zijn zalvende kalmte en ook de riffs zijn hier wat minder interessant. De zang doet denken aan een mindere STAKE en de gitaarriffs zijn weids, tokkelend en vrij sloom, zelfs naar het einde toe. En ook de daarop volgende instrumentale interlude verbleekt bij het begin. Ik snap ook niet waarom een interlude vier-en-een-halve minuut moet duren, maar als u het geduld kan opbrengen, dan maakt de vlammende start van Allodiplogaster Sudhausi enorm veel goed. Het is een epische track die al even hard sleept en sjouwt als dat het uit de startblokken schiet. We horen Cult Of Luna in een meer melodisch jasje met een progressie en groove die zowaar dicht tegen ISIS aanschuurt. Dit nummer alleen al geeft de tweede helft van het album bestaansrecht en is meteen de beste track die we gaan horen. Het is voor mij ook hier dat de band voor het eerst punten weet te scoren tijdens mijn eerste kennismaking. Daarenboven hebben we hiermee al een nominatie voor de meest zware nematode al binnen. Pim, Niels, een categorie voor in Osmium uit te diepen misschien?

Afsluiter Sacred Anchor begint bijna punky en leunt daarna heel erg aan bij wat Torche probeert te doen met zijn melodische zanglijn en stompende sludgeriff. Het geeft een opgewekte finale aan een zeer woelig album met enorm veel pieken en een paar spannende dalen.

My Diligence is duidelijk geen doorsnee band en brengt een geheel eigen geluid in een genre dat toch kenmerkend is voor zijn uniformiteit. De productie vergroot dat nog eens extra uit met de effecten op de atypische vocalen, de afwezigheid van een bassist, een heleboel verstokte eighties-invloeden en koppige drumpartijen. Dat het experiment dan niet altijd weet uit te pakken wordt al snel goed gemaakt door de eigenzinnigheid van de hoogtepunten. Voor de ‘twèffelèrs’: ‘uiteindelijk kan ik de Brusselèrs niet anders dan een dikke vette score toedienen’. De muziek van deze heren is verfrissend in een genre dat het dringend nodig heeft. My Diligence heeft met Allodiplogaster Sudhausi en BLACK twee krakers van nummers in niet ongezellige rangen. Dat er dan een lange, nietszeggende interlude op het album staat zullen we ergens in een voetnoot wegvegen. Veeg, schoffel, veeg. Klik.

Score:

85/100

Label:

Listenable Records, 2024

Tracklisting:

  1. DEATH
  2. HORSES
  3. BLACK
  4. Auspicious
  5. Interlude
  6. Allodiplogaster Sudhausi
  7. Lucid Alley
  8. Sacred Anchor

Line-up:

  • John Sailor – Zang, gitaar
  • François Peters – Gitaar
  • Gabriel Marlier – Drums

Links: