Nieuw werk van de heren van Thecodontion! Wie houdt van war metal en brute, gruizige, lo fi black/death metal en deze Italiaanse band nog niet zou kennen, moet die zeker eens opzoeken. Hetzelfde geldt voor Clactonian, trouwens, want deze nieuwkomer vist in dezelfde stilistische vijver als Thecodontion. Ook thematisch trouwens, maar laat ik dat eerst even duidelijk toelichten.
Thecodontion is de band van G.E.F. (a.k.a. Heliogabalus) en G.D. (a.k.a. Stilgar), twee Italiaanse heren met een uitgesproken interesse voor geschiedenis en wetenschap. Ze gaan daarbij heel thematisch te werk en stemmen de muziek van elk van hun projecten af op het onderwerp. Binnen Thecodontion beperken ze zich in principe tot het (letterlijk) beschrijven van fossielen van dinosaurussen en hun voorouders door middel van korte, wetenschappelijke teksten. Op hun enige full-length, Supercontinent, opteerden ze echter uitzonderlijk voor -u raadt het nooit- het thema supercontinenten. Deze twee blackmetalgeologen/paleontologen kiezen toepasselijk voor een heel rauw, bruut, primair en rudimentair geluid om ook op muzikaal vlak beelden uit de prehistorie op te kunnen roepen. Deze aanpak wordt ook gereflecteerd in de gebruikte instrumentatie: geen gitaren, wel drie basgitaren.
Op dat vlak wijkt Clactonian wel af van wat ik toch zijn voornaamste inspiratiebron zou durven noemen, want hier wordt namelijk de traditionele line-up met gitaar én basgitaar gehanteerd. De heer G.E.F. is op Dea Madre, net als bij Thecodontion, verantwoordelijk voor de smerige, barse vocalen en hij nam daarnaast ook V.P., de drummer van die band, mee naar Clactonian. Dit tweetal wordt aangevuld met hun landgenoot R.P. op gitaar en de Finse bassist K.H.P.K.
Thematisch gaat Clactonian dan weer veel minder ver terug in de tijd dan Thecodontion, maar we blijven wel in de prehistorie. Tientallen miljoenen jaren na het uitsterven van de dinosaurussen ontstaan de voorouders van de mens. Van Afrika migreren ze onder andere naar Europa, waar ze zich verder bekwamen in het vervaardigen van stenen werktuigen. Eén van die werktuigculturen is het Clactonien, een 420.000 jaar oude (dus paleolithische) silex-industrie die werd teruggevonden in Engeland en gekenmerkt wordt door vrij eenvoudige, ruw bewerkte stukken bruine vuursteen. De maker van deze ruwe handwerktuigen was de Homo heidelbergensis.
“Paleolithische black metal des doods”. Het is een niet-alledaagse beschrijving voor een muziekstijl, maar G.E.F. slaat daarmee wel de prehistorische nagel op de kop. Het rauwe geluid en de scherpe, onregelmatige randen van zijn muziek sluiten naadloos aan bij de ruwe werktuigen van het Clactonien. Deze eerste demo heet Dea Madre, de Moedergodin, en is een verwijzing naar de eveneens paleolithische (maar in vergelijking met het Clactonien veel recentere) Venus van Willendorf, een wereldberoemd kalkstenen beeldje. Volgens de band is deze demo sterk geïnspireerd door Beherit en Archgoat, terwijl we in het stekelige logo verwijzingen naar Revenge en Conqueror herkennen. Toch herken ik in het geluid en de tekstuele aanpak vooral Thecodontion.
Bone Ritual is een continue stormram, voortgedreven door voortdurend roffelende en rommelende drums, die een vaste cadans aan het nummer geven. De riffs zijn dof, modderig en behoorlijk repetitief. Hoewel Clactonian niet enkel rekent op basgitaren, klinkt het snaarwerk toch doorlopend lomp, diep en brommend. Subtiliteiten moet je in dat segment echt niet zoeken. Gelukkig zijn er af en toe diep resonerende, loeiende en/of huilende leadmomenten/solo’s te horen. Gastmuzikant K.L. werd aangetrokken om zijn instrument net om die reden vakkundig te komen mishandelen. Je zou voor dit soort muziek een heel rauwe productie verwachten, maar dat valt eigenlijk nog best mee: vooral de solo’s komen redelijk helder uit de verf.
Tekstueel tapt Clactonian uit hetzelfde vaatje als Thecodontion. Of beter gezegd: uit een ander vaatje, maar met dezelfde taptechniek. De teksten bestaan uit hyperkorte, beschrijvende zinnen die allemaal verwijzen naar hetzelfde onderwerp (de songtitel dus, die ook constant herhaald wordt, wat wel een beetje een ‘acquired taste’ is), maar daarom niet per se logisch met elkaar verbonden worden. G.E.F. geeft deze thematische inhoud vorm middels extreem grove, kelige, uitgespuwde vocalen.
Diezelfde gruizige, beestachtige en doordrammende aanpak horen we ook terug in de titelsong, al voelt het hier zelfs nog iets massiever en logger aan, terwijl de riffs net dat tikkeltje meer toegankelijk en herkenbaar zijn. Halverwege het nummer (en ook aan het einde) krijgen de gitaren de kans om die vreemd loeiende solo-techniek nogmaals te etaleren: bijzonder, maar zeker niet onaangenaam. Opnieuw: wie Thecodontion kent, zal deze techniek zeker herkennen. Dea Madre is kwalitatief nog net iets beter dan Bone Ritual en de balans zit hier ook nog net iets beter. Leuk detail: de teksten van dit nummer zijn niet in het Engels, maar in het Italiaans.
Minimalistisch, extreem, rudimentair: zo kan je dit eerste wapenfeit van Clactonian mooi samenvatten. En dan is het ook niet te verwonderen dat er als afsluiter gekozen wordt voor een cover van het Von-nummer Lamb. Ik moet toegeven dat ik dusdanig verknocht ben aan de originele versie, dat ik die nog steeds prefereer, maar het is wel mooi om te horen hoe Clactonian dit cultnummer in zijn eigen stijl heeft ingekleed.
Clactonian is black metal zoals je die tegenwoordig niet zo vaak meer hoort. Gestript van alle excessen en ontdaan van alle esthetiek. Wreed, bruut en primitief. Zoals het stenen tijdperk dus.
Dea Madre werd uitgebracht in eigen beheer en is uiteraard enkel te verkrijgen op cassette. En via Bandcamp.
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
- Bone Ritual
- Dea Madre
- White Thunder
- Lamb (Von Cover)
Line-up:
- G.E.F. – Stem
- R.P. – Gitaar
- K.H.P.K. – Basgitaar
- V.P. – Drums
- K.L. – Gitaarsolo’s (gastmuzikant)
Links: