Sum41 zwaait af in Den Bosch

Het is alweer bijna anderhalf jaar geleden dat Sum41 aankondigde te gaan stoppen. Na een carrière van bijna dertig jaar zijn zij ervan overtuigd dat de wereld genoeg Sum41 heeft gehad. Voordat de handdoek echt in de ring wordt gegooid, verscheen eerder dit jaar het nieuwe dubbelalbum Heaven :x: Hell. Deze wordt opgevolgd met een volwaardige afscheidstour. Op maandag 21 oktober was in MainStage Den Bosch de eerste show van deze Tour of the Setting Sum. Hier blijkt dat de meningen zijn verdeeld en Nederland in ieder geval nog niet genoeg heeft gehad van Sum41.

De avond wordt geopend door The Bronx, een energiek punkrock gezelschap uit Los Angeles. Alleen deze omschrijving zou al genoeg moeten zijn om een goed beeld te krijgen van de show. Het is rauw, opzwepend en het laat je hoofd binnen de kortste keren knikken op de beat. Zanger Matt Caughthran zoekt vanaf het begin interactie met het publiek. Al vroeg in de set roept hij op tot een wall of death gevolgd door een grote cirkelpit. Het duurt dan ook niet lang voordat hij zelf van het podium klimt en tussen het publiek gaat staan. Het lijkt of hij liever daar is dan op het podium. Het publiek reageert er goed op en begint lekker in de stemming te komen. Dit belooft een mooie avond te worden.

Dan is het helaas alweer tijd voor de laatste Sum41 show op Nederlandse bodem. Ik zeg helaas omdat ik hier nog niet klaar voor ben. Als 33-jarige is dit een van die bands die ik wel als jeugdsentiment kan bestempelen. De eerste twee albums, All Killer No Filler en Does This Look Infected?, knalde geregeld op mijn slaapkamertje door de speakers. En de videoclips van onder andere Fat Lip en In too Deep staan op mijn netvlies gebrand.

Als de show begint wordt al snel duidelijk dat ze hier zijn gekomen om met een knal te eindigen. Dit wordt een punkrockshow zoals je van Sum41 verwacht en de heren staan vol vertrouwen op het podium. Als The Hell Song als tweede wordt ingezet betrap ik mijzelf er op dat ik in de fotopit mee sta te zingen en even vergeet te fotograferen. Dat is de kracht van deze band: ze laten je met de erg toegankelijke nummers meeschreeuwen, headbangen en moshen.

De setlist is gevuld met vele hits die zij de afgelopen vijfentwintig jaar hebben uitgebracht. Van alle albums, op Order in Decline na, komt er een nummer voorbij. Zelfs de eerste single die ze hebben uitgebracht wordt gespeeld (Makes No Difference). Ook hier is te merken dat de band door de jaren heen genoeg ervaring heeft opgedaan. De snelle opzwepende nummers worden afgewisseld met solo’s, langzame nummers en een medley. Alles is goed in balans en de band geeft het publiek wat zij willen. Dit alles wordt ondersteund door vuur, lasers, confetti en CO2.

Tussen de nummers door vertelt zanger Deryck Whibley af en toe een leuke anekdote. Zo bespeelde hij bijvoorbeeld een gitaar die hij op zijn zeventiende kocht maar in 2003 door iemand uit zijn woning was meegenomen. Jarenlang heeft hij deze gitaar proberen op te sporen, sinds enkele weken heeft hij hem weer terug. Dit is de gitaar die onder andere in de twee eerder genoemde videoclips is te zien. Mooi om te zien dat hij hem precies op tijd voor deze laatste tour weer terug heeft. Daarnaast grapte hij ook dat hij de meeste gitaren mee op tour heeft, terwijl hij er het minst op speelt.

Deryck Whibley met de gitaar die hij jaren kwijt was.

Het publiek is enthousiast en geeft duidelijk voor de allerlaatste keer alles wat ze heeft. De nummers worden door jong en oud meegeschreeuwd en de moshpit is onvermoeibaar. Deryck spreekt meerdere keren een dankwoord uit voor zowel deze avond als de jarenlange support. Het publiek is op hun beurt dankbaar voor alles wat de band heeft gegeven en dat laat duidelijk indruk achter. Hierbij is te merken dat ze toch wel moeite lijken te hebben met het afscheid. Wanneer tijdens de toegift de laatste noten van In Too Deep eindigen, lijkt het gedaan te zijn en een groot deel van het publiek begeeft zich richting de uitgang. Na enkele minuten applaus verschijnt de band toch weer op het podium voor een tweede toegift. Ze sluiten nu echt af met So Long Goodbye en Linoleum, een NOFX-cover waarbij Deryck aangeeft dat NOFX en Pennywise de reden zijn dat zij ooit een band zijn begonnen.

Met een gevoel zo dubbel als Heaven :x: Hell loop ik samen met 6.000 anderen de Mainstage uit. Dit is een show voor in de boeken, maar helaas hebben ze deze avond wel een sterk begin gemaakt aan het laatste hoofdstuk. Er zijn genoeg bands die enkele jaren na hun farewell weer een reünietour doen. Dit is vaak overbodig, maar na een show als vanavond hoop ik dat Sum41 over tien jaar weer het podium beklimt. Ik zal er zijn, vooraan, in de moshpit. Ik zie je daar!