Headlines

Onder de naam Leviathan Dark opereert het heerschap Tom Kay uit Tampa, Florida, USA. In mijn ogen een nog jonge band met een eerste single en deze EP zijn van dit gezegende jaar. Deze brave man riep de hulp in van twee kornuiten, met name Bobby Koelble (Death, gitarist ten tijde van het Symbolic album) voor een leadlijn en keyboardpartijen op twee nummers (I Attack en We Are Here) maar ook Jay Fernandez (Brutality, een langer bestaande deathmetalband) voor de tweede leadlijn op Gates Of Darkness. Samen maakten ze deze eerste EP, Spaces. Alles wordt in eigen beheer uitgebracht maar de band nam Zach van Metaldevastation Radio onder de arm voor extra promotie. Alzo kwam dit plaatje dus in onze lange, zwaarste lijst terecht.Lees verder ›

De shoegaze en alternatieve rock/metal van het vierkoppige Narrow Head uit Texas is u misschien niet bekend. Als u denkt aan een melodische Deftones met wat zonovergoten galmende akkoorden komt u alvast aardig in de buurt. De band zoekt echt het middelpunt tussen zwaarte en sierlijkheid met hevig overstuurde maar dromerige riffs. Echter is de zang vaak aan de brave kant. Dit derde album kwam mij ook per toeval tegemoet, dus laten we eens kijken waar deze band precies om gaat.Lees verder ›

3xperimental is het conceptuele soloproject van Jean-Baptiste Vincent, een Franse muzikale duizendpoot die zich heeft gevestigd in één van de meest creatief stimulerende steden van Europa: Berlijn. Het is hier dat hij zijn eigenzinnige cocktail van atmosferische black metal, elektronica en symfonische orkestratie componeert en inspeelt. Eigenzinnig is het alleszins, want 3xperimental kleurt niet tussen de lijntjes.Lees verder ›

We hebben doorheen de jaren al een behoorlijke Fen-cyclopedie opgebouwd als het aankomt op reviews aangaande de Engelse melodische doom-/blackmetalband die steeds wel wat nieuwe kantjes van zichzelf presenteert. We waren er al bij met The Malediction Fields in 2009, toen de band terecht een zekere woudgeest uitademde op zijn Agalloch's. Met Epoch (2011) vertoonde de band wat meer eigen smoelwerk, al vond ik dat persoonlijk één van de mindere platen doorheen de jaren. Dustwalker (2013), maar vooral Winter (2017) haalden me echt binnen, met plots een opbouw en verhaallijn die veel diepgaander waren.Lees verder ›

Progressieve black metal met zuivere zangstem, dus zonder gekrijs of onheilige geitengeluiden. Het bestaat echt. De Pool Lukasz "Icanraz" Sarnacki stapte uit zijn comfortzone met zijn eenmansband UKĆ en bracht naast een Poolse versie, ook deze Engelstalige versie uit, getiteld Coming Out. En dit is dan ook nog eens het debuutalbum. Nou wil ik niet direct in allerlei band- of personagevergelijkingen terugvallen, maar de intonatie tijdens de meer gedeclameerde stukken doet toch echt wel erg sterk denken aan die andere roemruchte Pool, Nergal Darski (Behemoth). Helemaal niet erg natuurlijk, tja en de rest van de zuivere zanglijnen ligt u wel of niet. Dat blijft een kwestie van smaak.Lees verder ›

Deze Duitsers verschenen met de band The Circle nog niet eerder ter recensie bij Zware Metalen. Of Awakening is het tweede volwaardige album en in navolging van het debuutalbum Metamorphosis is dit een conceptalbum geworden. Volgens de promo is het een muzikale reis door de facetten van egoïsme, vernietiging, zelfhaat en reflectie aan te raken met als doel meer bewustwording te creëren. Het is mij nogal wat. Eigenlijk draait de band rondom het drietal Robertson, Searah en Wende, maar omdat de basgitarist en violiste ook genoemd worden onder het kopje line-up van de promo, heb ik hier Jaakko Nikko en Lisa Wende (familie van?) ook aan toegevoegd. Enfin, er is ook nog een gastbijdrage van Tim Charles (Ne Obliviscaris) in de vorm van een vioolsolo hoorbaar.Lees verder ›

Goh wat is roomservice? Tja, vrij simpel. Je zit op hotel je bent te lui om naar beneden naar het restaurant of de bar te stappen en je besluit de telefoon te nemen en de vriendelijke blonde deerne aan de receptie een belletje te geven. Vervolgens word je doorgeschakeld met een zekere Rudi van de keuken en die neemt gewoon je bestelling op. Een burger, frieten met zoete mayo en een grote cola. Kijk, zo simpel kan roomservice zijn.Lees verder ›

Enevelde bracht in 2020 de gelijknamige debuutplaat uit. Niemand minder dan B. Krabøl zit achter deze blackmetalformatie uit Trondheim, Noorwegen. Die debuutplaat was misselijkmakend lekker te noemen. Vervolgens werd er in 2021 nog een EP uitgebracht, Gravgang en dan is er nu ruim drie jaar na de eerste plaat, een volwaardige opvolger, En Gildere Død. De heer Krabøl laat zich, iets meer nog dan op zijn vorige platen, ondersteunen en bijstaan door een handvol gelijkgestemden. Iets wat we van hem gewoon zijn.Lees verder ›

Caskets' Reflections uitgebracht via Sharptone Records, een sublabel van het grote Nuclear Blast Records, is de opvolger van Lost Souls uit 2021. Ik vermoed dat deze vijf heren afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk nog altijd in dezelfde bezetting spelen, want de meegeleverde informatie van de promoboer is toch wat summier te noemen. Nochtans mag dit de pret niet drukken. De melodische metalcore van deze jonge horde sprak me op het vorige album al wel aan en is een welgekomen afwisseling voor het extreme, brutale blackmetalgeweld dat me meestal wordt aangeboden.Lees verder ›

Tijd om nog eens een relatief jonge band onder de aandacht te brengen. Wings Of Steel is een vijfkoppige band uit Los Angeles, gesticht in 2019 door het gedreven leidersduo: zanger Leo Unnermark en gitarist Parker Halub. Beide heren koesteren een voorliefde voor de old school hardrock en metal uit de jaren '70 en '80. Dat maken ze uitgebreid duidelijk op het eerste, tien nummers tellende full album Gates Of Twilight, uitgebracht in eigen beheer (na een EP in 2022). Ondanks de wat lagere bitrate van de aangeleverde mp3-bestanden klinkt het geheel massief, luid en goed geproduceerd.Lees verder ›

Als zevenjarig mannetje ging ik maar wat graag met vriendjes naar het park dat achter de huizen en flats van onze buurt lag. In het midden van het park was een heuvel, waarop een grote, houten toren stond. Heerlijk vonden we het om daar in groepen met elkaar te strijden om heerschappij van dit ‘kasteel’. Gewapend met zwaarden - takken die we onder de bomen of struiken vonden - konden we zo middagen vullen. Het park is inmiddels gesaneerd, heuvel en toren zijn verdwenen en de grote, omvangrijke bomen zijn vervangen door iele, jonge boompjes. ‘Zo’n park is toch ook niet meer nodig’, zullen ze wellicht bij de gemeente hebben gedacht. ‘Zwaardvechten doet de jeugd inmiddels al weer heel wat jaartjes met behulp van Link (The Legend of Zelda), met de lichtzwaarden van de Jedi (Star Wars) of ze zwaaien wat vervaarlijke rondjes met Frostmourne, het zwaard van de Lich King uit World of Warcraft. En als ze geen energie hebben om zich in de digitale wereld uit te leven, kijken ze met plezier hoe Jon Snow (Game of Thrones) met zijn Longclaw zwaard er weer een paar een koppie kleiner maakt.’Lees verder ›

Sól án varma, gewoonweg vertaald als zon zonder de capaciteit tot uitzenden van stralen, is een IJslands project. Dit project, want ik kan het maar moeilijk een band noemen, is eigenlijk ontstaan in het vooruitzicht van het Roadburn Festival editie 2018. Het was Walter Hoeijmakers, de directeur zelf, die naar IJsland vloog en een ontmoeting had met  T.Í. en D.G. actief in onder andere Misþyrming, Naðra, Núll, Drottinn en nog zovele andere bands. Hij wilde voor zijn festival iets speciaals, iets unieks komende vanuit deze extreme blackmetalscene, iets speciaals vanuit de zogenaamde IJslandse Vánagandr-elite.Lees verder ›

Toen ik vaststelde dat de laatste van Bell Witch nog niet aan een bespreking onderworpen was, vroeg ik zonder verder nadenken de promo aan. Future’s Shadow Part 1: The Clandestine Gate. Tegelijk ook de titel van het enige nummer op de nieuweling. Drieëntachtig minuten en vijftien seconden aan muziek. Toch even slikken, ook al had ik het moeten weten: op het vorige album had Bell Witch immers al iets gelijkaardig geflikt (het op deze zwaarste der sites goed ontvangen Mirror Reaper, dat al dan niet toevallig ook op 83 minuten afklokt).Lees verder ›

Black Sorcery is afkomstig van Rhode Island en dan zitten we inderdaad weer in de Verenigde Staten van Amerika. Dit Deciphering Torment Through Malediction, dat in een beperkte oplage van honderd stuks wordt uitgebracht door Eternal Death Records is de eerste volwaardige plaat van dit viertal. Een viertal dat toch al wat ondergrondwatertjes heeft doorzwommen. Ze maakten immers deel uit van Bog of the Infidel, Sangus, Nefarious en Sorcery, hoe gepast. De band legt zich niet toe op de modernere kant van de black metal maar wil vooral vissen uit de rijke blackmetalhistorie en verwijst dan ook graag naar grootmeesters als Gorgoroth, Behexen of Satanic Warmaster. En dan zit je wel goed denk ik.Lees verder ›

Blackened deathcore: een genreaanduiding die tegenwoordig geen wenkbrauwen meer zal laten fronsen onder velen van jullie. Vermoedelijk klik je nu al deze review weg of beweeg je jezelf richting het puntje van je stoel. Als paddestoelen schieten orkesten in deze hoek van onze geliefde muziek uit de grond, haast tot vervelens toe in enkele gevallen. Mental Cruelty uit Karlsruhe gaat al wat te lang mee om het gezelschap onder de categorie mee-eters te moeten scharen, maar de singles die deze deathcoreband in aanloop naar het nieuwe Zwielicht uitbracht lieten zonder meer een moderniseringsslag horen die perfect bij de nieuwe lichting deathcore past. De overstap van Unique Leader Records naar Century Media Records is daar eveneens passend bij.Lees verder ›