Headlines

De keuze voor de negende albumtitel van de landgenoten van Epica is buitengewoon interessant. Aspiral heeft niets met medicijnen te maken, maar heeft het wel over het breken van een spiraal. Het breken van de dagelijkse gewoonte en het timmeren aan een nieuwe weg. Het brengt ook met zich mee dat de verwachtingen ongelofelijk hoog liggen, want dat betekent voor mij dat er na de voorganger Omega dus een volledig nieuw pad is ingeslagen. Kan deze symfonische metalband dat waarmaken?Lees verder ›

Loko Mær kwam in 2023 uit via het Belgische Immortal Frost Productions. Voor mij was dit werk van de Zweden van Mara een typisch Scandinavisch blackmetalepos met een weliswaar wat stoffige, doch passende productie. De plaat klokte jammerlijk wel af onder de dertig minuten, wat toch erg kort bleek. Sword Of Vengeance is het vervolg. De uit Jönköping afkomstige bandleden, die worden verzameld rond bandbrein Vindsval, lijken weinig of niks aan het toeval te hebben overgeladen. Ze kiezen immers (en terecht) weer voor dezelfde platenboer en een productie met een zelfde inslag als bij de vorige release.Lees verder ›

Margantha is een nieuw gevormde Italiaans/Finse black/deathmetalformatie. Op deze eerste release, de EP Blood Moon Sacrifice, vertelt een oudere dame een legende over een weerwolf die een bergachtige regio zou terroriseren. Die oudere dame zou de grootmoeder zijn van de zanger van de band. Deze dame heeft het verhaal weer van haar grootmoeder enzoverder enzovoorts. Het geeft aan hoe erg de drie heren gesteld zijn op verhalen en conceptalbums.Lees verder ›

Ik hou wel van een buitenbeentje. In de context van Zware Metalen is dat een band die wars van alle platgetreden paden, vastgelegde protocollaire beperkingen en andere restrictieve paradigmata gewoon durft te doen waar hij zin in heeft en zelfbewust kiest voor waar hij goed in is en waar hij zich goed bij voelt, en niet voor wat er van hem verwacht wordt. Onorthodox en met een open vizier het eigen pad bewandelend kan men zo bereiken waar anderen in tekortschieten: grenzen verleggen en de reikwijdte van een genre verruimen. Dergelijke bands geven kleur aan dat genre en laat kleur nu net binnen black metal een zeldzaamheid zijn, letterlijk én figuurlijk.Lees verder ›

Tributebands schieten de laatste aren als paddenstoelen uit de grond. Wie heeft er niet op een plaatselijke braderie of dorpsfeest een Muse-, U2- of Beatles-lookalike band gezien? Vaak wordt er extreem veel tijd en moeite gestoken om er zo authentiek mogelijk uit te zien en worden kosten nog moeite gespaard om ook net zo te klinken als het muzikale voorbeeld. Net zo vaak is het niveau redelijk hoog en is het best om aan te horen, maar ik krijg er altijd een beetje een goedkoop gevoel bij.Lees verder ›

Een postuum boek is een boek dat wordt uitgebracht nadat de schrijver overleden is. Het gebeurde J.R.R. Tolkien (leuke vraag voor een kroegquiz: weet jij waar die initialen voor staan?), die velen vooral zullen kennen als auteur van De Hobbit en de trilogie In de ban van de ring (The Lord of the Rings). In zijn testament had Tolkien zijn zoon Christopher aangewezen als beheerder. Die kwam het nodige ongepubliceerd materiaal tegen dat zijn vader vele decennia geleden, nog voor hij begonnen was aan het schrijven van In de ban van de ring, al had geschreven en publiceerde deze postuum onder de naam J.R.R. Tolkien. Vier jaar na zijn overleden werd De Silmarillion gepubliceerd en drie jaar later volgde Nagelaten vertellingen (in het Engels: Unfinished Tales).Lees verder ›

Het Zweedse Floating kan gerust als een vreemde eend in de muzikale bijt worden weggezet. Want zeg nou zelf: welke band is het gegeven om chaotische old school death metal op een verregaande manier te verweven met bewogen post-punk? Zeg maar: een allogamie tussen Obituary, Gorguts en The Cure? Hoe afwijkend, contrasterend en eigenaardig wil je het hebben? Het Zweedse duo kreeg het op het debuutalbum The Waves Have Teeth uit 2022 voor elkaar de schijnbare tegenstelling te vertalen naar een experimenteel en emotioneel beladen album.Lees verder ›

Jordfäst's Hädanefter (2021) nam ik nog zelf onder de loep terwijl collega Maarten - zoals gebruikelijk - vellen papier en heel wat inkt verbruikte voor de review van Av Stoft (2022). Deze Zweden hebben na jaren gewerkt te hebben met het Nordvis-label hun platenboer ingeruild voor een nieuwe en staan dus nu op stal bij Black Lion Records voor langspeler nummer drie: Blodsdåd Och Hor. De eerder traditioneel aanvoelende black metal werd op het eerste album, dat kan ik me nog goed herinneren, erg goed uitgevoerd. Toch stopte het duo alle muzikale ideeën in twee nummers. Op plaat nummer drie dachten de beide heren Elis en Jocke dat het toch wel tijd geworden was om de boel om te gooien en hun vertelsels, hun verhalen op te delen in verschillende hoofdstukken. Zo krijg je twee verhalen met telkens vier hoofdstukken. Dat vertelt misschien iets gemakkelijker.Lees verder ›

We moesten er zes jaar op wachten, of vier als je de EP meerekent, maar deze maand toonde Gaahl zijn nieuwe 'gewoven verhalen' met een tweede langspeler. Het debuut GastiR - Ghosts Invited van de Trelldom-zanger en ex-Gorgoroth frontman was een prima release, die bulkte van de diversiteit aan genres. De man wil het zelf niet in hokjes steken, maar het neemt niet weg dat de insteek nog steeds donker is en de link met black metal, zij het in een atmosferische of melodische vorm, nog steeds overheerst.Lees verder ›

Ik heb het geprobeerd, maar ben schromelijk in mijn missie gefaald… Ter voorbereiding van dit nieuwe album van onze Belgische blackmetalgigant Déhà had ik het plan opgevat om alle voorgaande albums van zijn hand - weliswaar enkel binnen het project dat zijn eigen naam draagt – te beluisteren, om zo een beeld te krijgen van de positie die Nethermost & Absolute Comfort in het oeuvre van Déhà precies inneemt. Het was vooral de bedoeling om stilistische gelijkenissen en verschilpunten met al die andere albums te kunnen identificeren.Lees verder ›

Dubbel zo populair, dubbel zo zomers, dubbel zoveel core? Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuw album dat simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden we één van de twee redacteuren moeten teleurstellen om diens bevindingen niet met jullie te delen. Friso (favoriete genre: post & core ) en MaartenO (favoriete genre: alles wat eindigt met core) zijn deze keer de gelukkigen. Dit keer bespreken we Never Enough van Turnstile.Lees verder ›

Upon Stone's End Time Lightning is een EP die het vorige album Dead Mother Moon vlotjes opvolgt. Jammerlijk staan er maar drie nummers op verzameld. Ook jammer is dat één van die drie nummers een cover is en we dus eigenlijk maar met twee nieuwe nummers worden geconfronteerd. Het zal deze Amerikaanse band uit San Fernando Valley worst wezen vermoedelijk. De band ent zijn muziek volledig op de gekende jaren '90 melodische death metal en ieder van ons kent dan wel de typische voorbeelden.Lees verder ›