Headlines

We bespreken vandaag het debuutalbum van een bende op hol geslagen maniakken uit New Jersey. De bandnaam luidt Lunar Blood en met Twilight Insurgency vuren deze gasten een heleboel HM-2 geweld op ons af. Toen ik dit las en hoorde, maakte mijn hart toch wel een klein sprongetje, want de liefhebber weet immers wat je zou kunnen verwachten... Dikke zware ronkende gitaren!Lees verder ›

Anachoret is een éénmansband die ontsproten is uit het brein van de heer K.C.. Reeds in 2009 maakte deze brave man plannen om zijn atmosferische post–blackmetalband op de kaart te zetten. Het duurde echter nog tot 2011 eer het debuut uitkwam, een demo om precies te zijn, Am Rande Aller Licht. Dit, Syndrom, is ondanks het feit dat deze band dus al een hele poos bestaat, pas het eerste volwaardige album. Het is het, eveneens Duitse Folter records, vaak een platenboer met een neus voor (lokaal) talent, die deze volledige plaat uitbrengt.Lees verder ›

Collega Hademan kon weinig met het in 2018 uitgebrachte Kinder der Sehnsucht. Fut- en inspiratieloos alsmede metaalmoeheid waren de termen waarmee het ding tot een onvoldoende werd bestempeld. Het weerhield de Duitsers er niet van om op de valreep van vorig jaar nog een album uit te brengen. De optimist in me zei dat ik dit album een objectieve kans zou moeten geven. Hij zou ongelijk krijgen…Lees verder ›

De sonische strijders van Napalm Death hadden nog een paar nummers van de opnamesessies van het laatste album Throes Of Joy In the Jaws Of Defeatism op de plank liggen. Want “we always record a shitload of stuff” aldus blaffer Barney. Het zijn dus restjes die hun weg hebben gevonden naar dit nieuwe mini-album. Het laat zich horen. Daarmee beweren we overigens zeker niet dat Resentment Is Always Seismic – A Final Throw of Throes gevuld is met minderwaardig materiaal. Het is meer dat restjesdag vaak een heel gemengd bordje oplevert van (zeg) wat lasagne van gisteren, drie eetlepels bonen en gebakken aardappelen. Op dit schijfje worden op vergelijkbare wijze een paar hyperscherpe grindgranaten, wat experimenteler werk en een tweetal covers opgediend.Lees verder ›

Sidder en beef Lage Landen, want Voivod is terug van weggeweest met een gloednieuwe plaat. Synchro Anarchy heet het vijftiende kindje van de Franstalig Canadese band en deze jongen mocht hem reeds in avant-première door zijn boxen jagen. Van Paranormalium tot Memory Failure, deze plaat glijdt zo natuurlijk en zonder moeite vooruit als een ingezeepte zeehond. Speciaal om naar te kijken of luisteren en dus het blijft je sowieso bij. Van thrash metal is natuurlijk al lang geen sprake meer, maar de progressieve kant die Voivod is opgegaan wordt des te meer verkend, uitgerokken en tentoongespreid.Lees verder ›

Al meer dan twintig jaar smeden de heren van Cult Of Luna een onverwoestbaar en uniek geluid in de post-metalwereld. Waren het debuut en The Beyond nog lompe brokken metaal, met elk navolgend album kreeg het geluid van de band een steeds uniekere vorm die leidde naar een hoogtepunt met het magistrale album A Dawn To Fear.Lees verder ›

Gitarist Logan Mader (ex-Machine Head) en zangeres Lauren Hart zijn de initiatoren van deze groovemetalband Once Human. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik tot op de dag van vandaag nog geen noot aan muziek heb gehoord van deze band. Nou ja, op de eerder bekeken YouTube video's van Once Human na dan. Ik wilde toch wel een beetje een idee krijgen over het spreekwoordelijke "vlees in de kuip".Lees verder ›

Dames en heren, ik stel u voor: Shadow of Intent. Aangezien deze band nog nooit de eer heeft gehad om behandeld te worden op Zware Metalen, lijkt een formele kennismaking me wel op zijn plaats. De band werd in 2013 opgericht in Hartford, Connecticut en brengt met Elegy zijn vierde langspeler in eigen beheer uit. Binnen de ondergrondse gemeenschap en onder fans van het deathcoregenre staan deze heren natuurlijk al veel langer op de radar. De connaisseurs weten dan ook al lang en breed dat Shadow of Intent geen standaardformule op de plank legt. Ja, de basis is te vinden in deathcore, maar met forse symfonische toevoegen en flink geflirt met zowel melodieuze death- als black metal is er veel om van te genieten. Dat kwam al tot een mooie symbiose op het vorige album Melancholy, waarmee de band zich aan de top van de apenrots mag melden.Lees verder ›

Wat doe je als je gefrustreerd bent over het gebrek aan underground black metal in je eigen thuisstad? Zelf een band oprichten natuurlijk! En dat is dus precies wat de drie vrienden J., A. en M. in 2019 hebben gedaan in hun woonplaats, het Canadese Toronto. De geboorte van Vrexiza was aldus een feit. En zonder al te veel in detail te gaan kan ik nu al meegeven dat ik blij ben dat ze die stap hebben gezet, want het eerste resultaat (de demo die dezelfde naam draagt als de band zelf) mag er zeker zijn.Lees verder ›

Blinded by the Wicked is het derde album van dit Zweedse Doom trio. Ze noemen het zelf liever Rock and Doom. het debuutalbum wordt (meestal) goed tot zeer goed ontvangen. De tweede plaat borduurt voort op de eerste. Dan komt de cruciale derde. Bands hebben dan een eigen creatieve richting en geluid ontwikkeld. Soms leidt dat tot een conceptalbum waar niemand iets van snapt, behalve de band zelf. Het kan ook totaal een andere, commerciëlere kant opgaan, of alles blijft zoals het was.Lees verder ›

Ondanks het vijfentwintig jarig bestaan van de Portugese band Invoke is Deo Ignoto pas het tweede volledige album. Dit kan in essentie van alles betekenen, feit is wel dat er eerst vier demo's waren en nadien nog een split met een drietal relatief onbekende Portugese metalbands. Daaropvolgend is het debuutalbum Somnium Paradox uitgebracht. In sommige gevallen kan non-productiviteit ook betekenen dat het gebodene kwalitatief gezien uitzonderlijk is. Of juist uitzonderlijk slecht, omdat een band maar iets uit moet poepen om zo nog van enige relevantie te zijn.Lees verder ›

Het Portugese Devil In Me is al tijden een naam om rekening mee te houden. Zoals mijn collega Remi stelde is Devil In Me een hardcore/punk band die vooral de klassieke hardcore-kant tot uiting brengt. Het vijfde album heet On The Grind.Lees verder ›

Het Amerikaanse industrial gezelschap Mechina heb ik altijd vanop een kleine afstand gevolgd. Deze band heeft de gewoonte al zijn albums op 1 januari uit te brengen, behalve hun debuutplaat The Assembly of Tyrants en het album Telesterion dat op 1 november 2019 verscheen. Venator is album nummer tien, en het is van As Embers Turn To Dust uit 2017 geleden dat we Mechina hier aandacht gegeven hebben. Collega Kris had het toen nog over de (com)plotgaten van Mechina's interstellaire sci-fiverhaal. Het merkbare verval in de gitaargravitatie viel mij toen ook al op, maar ook ik was nog steeds blij als een kind dat heel erg blij was met de komst van een nieuwe Mechina. En dat is nu niet anders. Het mag dan wel geen Neurotech zijn (check die nieuwe single!), Mechina is magnifiek.Lees verder ›

Saxon. Nee, de ‘mighty Saxon’ moet je eigenlijk zeggen. Al sinds 1976 een naam die klinkt als een klok in de hardrockwereld. Groepsleden als zanger Biff Byford of gitarist Paul Quinn zijn er al van toen bij. Met deze Carpe Diem zijn de Britten aan hun 23ste album toe, veelplegers dus.Lees verder ›

Bij de oprichting in 2014 lag de ambitie van Venom Prison aanvankelijk niet hoog, zo schrijft de band zelf in zijn persinformatie. Dat dit gezelschap het binnen enkele jaren toch voor elkaar heeft gekregen om nadrukkelijk op het vizier te verschijnen van menig liefhebber van zware metalen, zegt vervolgens wel iets. Wat ook veel zegt, is het feit dat Century Media er na het verschijnen van Primeval uit 2020 dan ook als de kippen bij was om deze band in te lijven.Lees verder ›