Saxon – Carpe Diem

Geschreven door op 07-02-2022 om 17:58.

Saxon. Nee, de ‘mighty Saxon’ moet je eigenlijk zeggen. Al sinds 1976 een naam die klinkt als een klok in de hardrockwereld. Groepsleden als zanger Biff Byford of gitarist Paul Quinn zijn er al van toen bij. Met deze Carpe Diem zijn de Britten aan hun 23ste album toe, veelplegers dus.

Dat dit nieuwe album er gekomen is, is al niet zo evident. Zowel Biff Byford als Paul Quinn zijn de zeventig voorbij. In september 2019 werd Byford getroffen door een stevige hartaanval. En daarna, in volle revalidatie, toen kwam het coronabeestje. Je zou er dan op meer dan pensioengerechtigde leeftijd al eens de brui aan kunnen geven, niet? Maar nee hoor: de heren brengen doodleuk een nieuw album uit en zijn alweer volop aan het optreden. Sterk.

Hoe is het album? Wel: ook sterk. Heel sterk zelfs. Laat dit horen aan iemand die niet veel kennis heeft van bands en die zou zweren dat een stel jonge wolven aan het werk is. Eerlijk gezegd keek ik wel een beetje raar op toen ik begin november de intro hoorde van titelnummer Carpe Diem, dat het eerst werd gelanceerd. Voor mij is Saxon dè band van de vlammende onvergetelijke intro’s. Je weet wel: Princess Of The Night, Wheels of Steel, Motorcycle Man, And The Bands Played On … Maar Carpe Diem begint als de filmische soundtrack bij een spannende, dreigende scène. Een minuut lang. Om dan pas los te barsten, veel ruiger klinkend dan ik had verwacht.

Dat brengt me meteen bij een van de grote pluspunten van dit album: de productie. Die was in handen van Andy Sneap. Je weet wel: de man die bij Judas Priest gitaar mocht spelen en dan plots niet meer en een paar dagen later weer wel en ook daar de productie voor zijn rekening neemt. Sneap levert hier bijzonder goed werk en laat Saxon een stukje agressiever, zwaarder klinken dan we gewoon zijn. Met ieder instrument afzonderlijk goed hoorbaar in de mix. Met veel ruimte voor gitaarsolo’s (luister maar naar All For One). En met heel veel aandacht voor de riffs, zoals vroeger. Dat doet Saxon zonder de eigenheid te verliezen en als een Judas Priest-kopie te klinken, al hoor je door Sneaps invloed zeker vergelijkingspunten. In feite doet het hele album me muzikaal regelmatig denken aan Rage Of War, de laatste van het Belgische FireForce. Waar ik meer dan blij om ben: Saxon klinkt gelukkig niet meer zo schel en scherp als op het oudere werk. Maar dat was de voorbije albums al een stuk verbeterd.

Een ruig titelnummer dus, om even daarop terug te komen. Zoals wel vaker bij Saxon met een tekst die naar het verleden verwijst. In dit geval over Hadrian’s Wall (Muur van Hadrianus) in het Verenigd Koninkrijk. Een bijzonder lange verdedigingsmuur uit de tweede eeuw na Christus waar je nu nog de restanten van vindt, zoals je in de clip ziet, opgericht onder de Romeinse keizer Hadrianus. En hoe klinkt Biff dan na al zijn gezondheidsproblemen, vraag je je misschien af? Eenvoudig antwoord: verbazend goed. Krachtig, zo “Biffiaans” als het maar kan zijn. En dat is nodig ook, want Sneap bouwde een stevig geluidsmuurtje op! De zanger heeft trouwens niet stilgezeten na zijn openhartoperatie, getuige zijn eigen soloalbum en zijn medewerking aan Heavy Water, het project met zijn zoon Seb (die trouwens achtergrondvocalen voor zijn rekening neemt op het Carpe Diem album).

Tijd om nog wat nummers van nabij te bekijken. Er staan echt bijzonder stevige knallers op dit album. “It’s all about the riffs”, zegt Biff. Daarvan heeft hij meer dan degelijke exemplaren uit zijn hoed getoverd: Age Of Steam en zeker Dambusters en Super Nova behoren tot het hardste wat ik van Saxon al mocht horen. Vooral die intro van Super Nova … wow, oerend hard! Topwerk, goed opgebouwd, ruimte voor alle instrumenten, zelfs een screamer erbij.

Iets ingetogener gaat het er aan toe op Lady In Gray, misschien het nummer dat het meeste verwijst naar Judas Priest. Maar alweer bijzonder goed opgebouwd, wat powermetalinvloeden erbij, en een degelijke vocale prestatie.

Ook het vermelden waard: het drumwerk van de 69-jarige Nigel Glockler. Luister maar naar Living On The Limit; dat is geen eenvoudige ritmesectie daar hoor.

Buitenbeentje op tekstueel vlak is Remember The Fallen. Niet gelinkt aan een of andere historische veldslag, maar een eerbetoon al wie de coronapandemie niet heeft overleefd. Het tweede nummer trouwens dat gelanceerd werd. Niet beenhard, wel meeslepend. Net voordat Carpe Diem op de wereld is losgelaten, werd het derde nummer vrijgegeven: The Pilgrimage. Een lang, episch nummer, heel anders dan de rest van de plaat. Rustiger maar niet eentje dat je gaat overslaan wegens te zacht. Het baadt meer in de sfeer van het Crusader-album uit 1984.

Tien nummers staan er op Carpe Diem van Saxon en er is geen enkel dat ook maar een seconde verveelt. Er mocht gerust nog een snelheidsmonstertje bij. Carpe Diem is hard, is “in your face”. Bijzonder degelijk werk in een gave productie met straffe prestaties van heren die je gerust “op leeftijd” mag noemen. Dat Biff Byford beter bij stem lijkt dan ooit tevoren, is meegenomen. Voor de liefhebbers van vlotte stevige heavy metal nu al een grote aanrader voor hun eindejaarslijstje van 2022!

Score:

84/100

Label:

Silver Lining Music, 2022

Tracklisting:

  1. Carpe Diem (Seize the Day)
  2. Age of Steam
  3. The Pilgrimage
  4. Dambusters
  5. Remember the Fallen
  6. Super Nova
  7. Lady In Gray
  8. All for One
  9. Black is the Night
  10. Living On the Limit

Line-up:

  • Biff Byford – Vocalen
  • Paul Quinn – Gitaar
  • Nigel Glockler – Drums
  • Doug Scarratt – Gitaar
  • Nibbs Carter – Bas

Links: