Headlines

Auw, godverdomme! Gloeiende, gloeiende. Ik probeer hier met dit The Burden Ov Faith een stukje deathcore beet te pakken, maar wat is dat heet zeg op het moment. We bevinden ons dan ook in de tweede golf van deathcore. Het mag gezegd worden, dat is toch maar weinig genres gegeven om een tweede golf te bewerkstelligen. In dit geval is het zelfs een hele tsunami. Moeten we Lorna Shore überhaupt nog benoemen? In het kielzog trekt de band een heel genre uit het slop en naar de top van de hitlijsten. Deathcore is heet en hoe!Lees verder ›

De Denen van HateSphere brengen met Hatred Reborn hun elfde langspeler op de markt. Ik leerde de band pas kennen bij album nummer tien, voorganger Reduced To Flesh, die door collega Bart niet heel goed werd ontvangen, maar wel mijn persoonlijke jaarlijst haalde destijds. Vol goede zin meldde ik me dus aan om over dit nieuwe album te schrijven.Lees verder ›

See is het debuutalbum van het in 2019 gestichte Texaanse doom- en stonertrio Temptress. Veel kans dat je je dan verwacht aan stoere mannen met baarden. Mispoes! Temptress doet het met een drumster en een gitariste. En enkel een mannelijke bassist. Alle drie nemen ze een deel van de vocalen voor hun rekening. Ik was beginnen te luisteren zonder de bio te lezen, die verschillende stemmen kwamen toen alleszins verrassend over.Lees verder ›

Nog niet zo lang geleden bracht Adversary de debuut EP None Will Mourn uit. Ik was daar overwegend positief over, zoals u hier kunt lezen. Ik ben dan ook benieuwd of de band een nieuwe muzikale stap heeft kunnen zetten want blijkbaar zit er nog genoeg creativiteit in het vat om wederom nieuwe muziek uit te brengen. Dat doen ze dit keer in samenwerking met Damnations Domain uit Amerika. Deze deathmetalformatie uit Delaware bracht vorig jaar ook nog nieuwe muziek uit maar die EP heeft onze redactie nooit bereikt. Deze split wordt ter wereld gebracht door het jonge maar zeer actieve Death Farm Records uit België.Lees verder ›

In een tijd waarin mensen van diverse pluimage over elkaar heen buitelen om te spugen op de Nederlandse geschiedenis, debuteert de Rotterdamse blackmetalband Perfide doodleuk met een album dat De Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden is getiteld. De Republiek bestond tussen 1588 en 1795 en was een confederatie tussen eerst zeven en later acht soevereine staten. Samen met grondgebieden (generaliteitslanden) daarbuiten, besloeg de oppervlakte van de Republiek goeddeels het huidige Nederland.Lees verder ›

Ook in Lancaster, Pennsylvania in de Verenigde Staten van Amerika daalde de afgelopen jaren de duisternis in. Althans, zo laat masterbrein JB van het metalcore/deathcoregezelschap August Burns Red ons toch geloven. Die duisternis bleek toch een belangrijke inspiratiebron voor het schrijven van het vervolg op Guardians uit 2020. Een indrukwekkende plaat die erg hoog scoorde. De vijf heren zijn nog altijd samen en Death Below is intussen release nummer negen als ik me niet mistel.Lees verder ›

Heerlijke melancholische deathdoom uit Finland. Dat kennen we natuurlijk van Swallow the Sun, Insomnium en Hanging Garden. Marianas Rest is een bandnaam die ik ken van horen zeggen, maar aan de muziek zelf ben ik nog nooit toegekomen. Dit jaar vieren de bandleden het tienjarige jubileum. De vierde volwaardige schijf is ter ere van deze viering net op tijd af en draagt de naam Auer. En met bandlid Aapo Koivisto van de melodische deathmetalband Omnium Gatherum op keyboard durf ik al voorzichtig te concluderen dat het met het toetsenwerk wel goed zal zitten.Lees verder ›

Mijn hart maakt een vreugdesprongetje, de nieuwe Shores of Null staat in onze promlijst te wachten op een recensie. Laat ik deze band nu niet kennen, terwijl hij wel in het voorprogramma staat van Swallow The Sun en Draconian op 6 april 2022 (Doornroosje, Nijmegen) wat ik uiteraard niet wil missen. En hoe fijn is het wanneer je de muziek al kent, alvorens live te aanschouwen. Het maakt de ervaring vaak completer, want het geheel is eenvoudiger te volgen. Nu realiseer ik mij ook wel dat de Italianen live niet enkel zullen putten uit het hier te recenseren The Loss of Beauty, maar evengoed beschouw ik het als een voorsprong om nu kennis te maken.Lees verder ›

In Brescia woont er een wat duister figuur die zich H. Archvile noemt. Hij is de bezieler van de Italiaanse blackmetaléénmansformatie Nott. Sinds 2002 en dat is toch ook al ruim twintig jaar, braakt deze brave man op gepaste tijden een blackmetalplaat uit. Dit XX is intussen plaat nummer vijf en is, hoe kan het ook anders, de opvolger van 4. XX kwam al uit in september van 2022. Eigenaardig genoeg geraakt hij nu pas tot bij ons en dat is eerder stom toeval te noemen. Ik ontving immers de promo voor de nieuwe Wintarnaht. Deze Duitsers zitten op hetzelfde label als onze Italiaanse vriend van Nott, Schierling Klangkunst en aan hun promo hing dit melodisch blackmetalgebeuren gewoon vast. En wat doe je dan? Luisteren natuurlijk. Voor de ingewijden, ik zet niet graag een volledig album in mijn reviews maar bij gebrek aan een ander passend geluidsfragment zondig ik toch even aan mijn eigen opgelegde regels.Lees verder ›

Het regent en waait hard vandaag. Dit zou de perfecte dag zijn om eens rustig te genieten van wat funeral doom op de achtergrond. Ware het niet dat ik The Curse Of Kwányep heb aangezet. Dit is het nieuwe album van de Chileense blackmetalband Xalpen. Gasten met namen waarbij er bij mij in eerste instantie geen belletje ging rinkelen, want Keykròk, Tarem-Keláash en Koch-Keul dat kan iedereen zijn, nietwaar? Totdat ik mij eens verder inzoomde op Metal Archives en die Tarem-Keláash niemand minder blijkt te zijn dan Alvaro Lillo ofwel de live-bassist van Watain. Bij Xalpen doet hij dienst als bassist/vocalist en tezamen met de andere twee heren is het Chileense blackmetal wat we voor onze kiezen krijgen. Grofweg gezegd weet de kenner van de Zuid-Amerikaanse scene dan al wat de kwalitatieve opties zijn; of het is bizar slecht, of je krijgt van die gemene, oververhitte blackmetal te horen met bijbehorende gillende gitaarsolo's. Okay, ik chargeer nu een beetje natuurlijk, maar het is slechts bedoeld om één en ander te duiden.Lees verder ›

De redactie van Zware Metalen wordt al enige tijd bestookt door een heerschap dat zich Mr. Cooger noemt en claimt de zang te verzorgen voor een gezelschap dat schuilgaat achter de naam Von Mollestein. Het blijkt dat collega Al Foet eerder al voor het karretje van de band is gespannen toen anderhalf jaar geleden een split werd uitgebracht met iets dat Prickrott heet. Nu waren de dringende eisen om video’s voor het komende tweede album van het orkest te plaatsen dat naast de heer Cooger wordt gevuld door Dunkelwalt Immerkalt (gitaar/synthesizer) en Dr. West (bas). De beelden voor Jacky Boy en Zwartnacht hadden een hoog DIY-gehalte maar waren vooral voorzien van een unheimische sfeer die ver verwijderd is van het hoge bloemetjes en bijtjes-gehalte waar we normaal op deze site over schrijven.Lees verder ›