Headlines

Stilleklang is een Duitse éénmansformatie onder leiding van Fabian Veith. De brave man speelt atmosferische black metal met een melancholische inslag en wat post-blackmetalgevoelens en heeft in het eveneens Duitse Schattenpfade label een broeder gevonden om zijn verdriet te delen. Tranen met tuiten moet de man geweend hebben om zijn plaat klaar te krijgen, denk ik als je de titel analyseert Tränen Der Vergangenheit, Part I. Vermoedelijk komt er dus nog een deel II. De plaat, waarvan nu sprake, is al een poosje uit maar het Schattenpfade label onder leiding van de heer Adam vroeg me dit blinkende hebbeding toch eens onder de loep te nemen. Zeer binnenkort zal er omwille van dezelfde reden ook een schrijfsel verschijnen van de meest recente plaat van de Duitse pagan-blackmetalband Ahnenkult.Lees verder ›

We graven ons opnieuw in, met name in het verhaal, het literaire werk van Charles Robert Maturin, Melmoth The Wanderer. Een werkstuk dat al geschreven werd in 1820. Dit Triade III: Nyx is het laatste en dus afsluitende deel van een drieluik en ook de opvolger van magistrale werkstukken als daar zijn Triade I: Eos en Triade II: Hemera. De Zwitserse driemansformatie Aara heeft afdoende inspiratie gevonden om de tekstuele en muzikale atmosferische blackmetalomlijsting te finaliseren. De vorige delen maakten al behoorlijk wat indruk, zoals ik al schreef.Lees verder ›

Hoog tijd om nog eens volledig de blackmetalunderground in te duiken, deze keer met de debuutplaat Nachtherrscher van het - wat had u gedacht - Duitse Ungeheuer. Deze kwam vorig jaar al eens uit op cassette, maar heeft nu op plaat zijn weg naar de buitenwereld gevonden via Ewiges Eis Records. Al even geleden dat ik Ewiges Eis Records mocht verwelkomen op Zware Metalen, van in 2018 - toen met Nordfrost - vermoed ik. Maar nu dus met Ungeheuer. Black metal met karakter, ik zal het herhalen.Lees verder ›

Zijn wij mensen zonder eigen wil? Zonder eigen inbreng? Zonder verlangen? Zonder zin of goesting? Of is er juist wel veel verlangen naar iets of iemand, zodat het omslaat in begeerte? Misschien zijn dit wel levensvragen die zich bij de heer W. Damiaen in zijn hoofd afspelen. De heer W. Damiaen kennen we natuurlijk van zijn drumwerk onder andere in Laster, maar we kennen hem ook van het knoppenwerk in de Catacomben Studio's voor heel wat bands, zoals bijvoorbeeld Grafjammer en, heet van de naald, het Belgisch-melodische blackmetalgezelschap nether.Lees verder ›

De Horla is het vervolg op In De Kwelm ut 2019 en wordt je gebracht door het Belgische (Aalsterse) Kludde. Een kludde is een soort Vlaams mythologisch waterwezen dat in staat bleek niets vermoedende reizigers bij de lurven te vatten. Nog niet zo lang geleden kreeg ik de debuutplaat Van De Mare Bereen van het eveneens Belgische Nachtmaer te beluisteren. Een erg sterke blackmetalplaat van een band die ook die Vlaams-mythologische insteek gebruikte. Wat niet vreemd is natuurlijk, want de man achter dit Nachtmaer bleek niemand minder dan Snoodaert te zijn. Hem vinden we al jaren terug in de line-up van Kludde.Lees verder ›

In het promoplaatje van dit soloproject wordt het brein achter deze operatie, Tess de La Cour, door zichzelf bestempeld als ‘de Koningin van de Zweedse Darkwave’. Een flink label om jezelf op te plakken als je het mij vraagt. Maar als je bedenkt dat het hele album door één persoon is ingespeeld, dan kan je daar alleen maar respect voor hebben.Lees verder ›

De band Putrid Yell bestaat sinds 2012 maar slaagt er na een paar demo's en splits nu pas in een volwaardig album af te leveren. De vijf Chilenen doen dit dan wel meteen goed via Pulverised Records. Consuming Aberration is de titel van de plaat die vol en bol staat van de death metal in de goede oude stijl van de jaren '90-kettingzaagdeathmetal in combinatie met de cogumelo-vereringsmachine die de jaren '80 Zuid-Amerikaanse death/blackmetalmuziek zo kenmerkt.Lees verder ›

Beyond The Black heeft begin dit jaar weer laten zien nooit lang stil te zitten. De band bracht hun vijfde album uit met de gelijknamige titel, en dit na een bestaan van slechts negen jaar. De band stond vorig jaar nog op Graspop en heeft daarnaast in het najaar een Europese co-headliner tour ondernomen met Amaranthe, tijdens dewelke Nederlandse en Belgische fans nogmaals de kans kregen de band live te zien. Wie hierbij aanwezig was, heeft van een fantastische show kunnen genieten waarin Beyond The Black bewees op de grote podia thuis te horen.Lees verder ›

Verdammt noch mal! De Duitse rockers van Kärbholz volg ik al een aantal jaar en keer op keer blijkt dat de vier heren uitstekende muzikanten zijn die een goed nummer in elkaar weten te draaien. Maar wat ze op dit achtste album flikken, is opnieuw een flinke stap vooruit.Lees verder ›

Over instituten van Teutoonse thrash gesproken. Oh, u had het daar helemaal niet over? Deze recensie wel. Het Duitse Holy Moses werd al in 1980 opgericht en stond op een van de eerste edities van het inmiddels legendarische Dynamo Open Air. Die van 1989 om precies te zijn, samen met onder meer Armored Saint, Forbidden, Sacred Reich en Savatage. Dat de discografie van de band inmiddels niet van bijbelse proporties is, is dan ook bijna een wonder (u ziet, het is net Pasen geweest). Het is vooral te wijten aan de negen jaar die tussen dit Invisible Queen en zijn voorganger Redefined Mayhem ligt en een zes jaar durende sabbatical na 1994. Holy Moses blaast dit jaar zijn laatste thrashkaarsje uit en doet dat onder het motto dat ik eerder deze week veelvuldig op een popzender voorbij hoorde komen: “You better throw a party on the day that I die”. De band houdt namelijk op te bestaan met een nieuw album en een laatste rondje langs de fans dat op 27 december 2023 in Hamburg tot een feestelijk einde moet komen.Lees verder ›

Metallica. De band wiens eerste vier albums zo goed waren dat alles wat daarna kwam in het niets valt. De band die door zogeheten gatekeepers op voorhand al wordt afgeserveerd. Hoe vaak hoor je niet dat Metallica sinds 1988 niks fatsoenlijks meer heeft uitgebracht? Alles wat de band doet, lijkt door een merendeel van de wereldbevolking bij voorbaat al vreselijk gevonden te worden, terwijl een ander deel alles wat de band doet de hemel in prijst. Gelukkig is er nog een klein deel dat een open blik houdt en gewoon eerst luistert naar wat de Amerikanen brengen op 72 Seasons, hun elfde langspeler (Lulu en Garage Inc. tellen we even niet mee).Lees verder ›

Oostenrijk is een land van grote hoogtes en diepe dalen. Metershoge sneeuw of juist groene weides in de winter? Het kan alle kanten op. Vandaag bespreken we Altar of I, afkomstig uit het land van Sisi, jodelen en kaiserschmarrn. Na optredens in eigen land, waaronder ondersteunend werk voor Carnifiex, en een krabbel onder een contract met Art Gates Records, is het tijd om de wereld te laten horen waar de band toe in staat is. Hiertoe spaart Altar of I kosten noch menselijke bronnen. Dit is Human Resources.Lees verder ›

Mesmur is een internationaal collectief. Vocalist Chris G kent u wellicht ook van de gothic/doommetalband Orphans of Dusk. En Jeremy L als gitarist van de doomband Pantheïst, die in 2021 nog het voortreffelijke album Closer To God uitbracht. Enige muzikale ervaring is dus aanwezig. Tel daarbij op dat Pantheïst-vocalist Kostas Panagiotou hier als gastmuzikant het orgelspel uitvoert en Brianne Vieira het viool- en cellospel en er is genoeg potentie om er iets moois van te maken. Geen gothic deze maal trouwens, maar funeral doom met lichtelijke deathstuiptrekkingen.Lees verder ›

Dødheimsgard of DHG, de band rond mastermind Vicotnik, brengt acht jaar na A Umbra Omega nu Black Medium Current via Peaceville Records. Merk ik wel op dat de bandleden en dan in het bijzonder Vicotnik niet stil hebben gezeten. Deze laatste concentreerde zich samen met niemand minder dan Haavard, Myrvoll en Cerberus op zijn nieuwe band Dold Vorde Ens Navn en bracht hiermee heerlijke, eveneens licht ongepolijste blackmetalparels uit, de EP Gjengangere I Hjertets Mørke en het topalbum Mørkere.Lees verder ›

Ah, de vier Canadese heren van Atavistia zijn terug met een opvolger voor The Winter Way, een plaat uit 2020 die me maar beperkt kon bekoren. Deze heren spelen geen ijskoude Canadese black metal: ze brengen melodisch death metal met een epische rand maar dan ook nog eens behoorlijk volgestopt met allerlei riffs, orchestratie en heel wat vocalen. In de fond deed dit Atavistia me, en dat schreef ik al eerder, aan het Belgische ter ziele gegane Axamenta of Saille denken. Intussen moet ik dit eerste weer corrigeren want recentelijk werd duidelijk dat Axamenta terug onder de levenden is. En dat mag je gerust als goed nieuws beschouwen. Atavistia laat ons met onderstaande promo weten dat hij een nieuw album lanceert. Bij het schrijven van deze review was er evenmin enig spoor te vinden van een single of dergelijk te promotie van de plaat, jammer toch.Lees verder ›