Black Rabbit – Hypnosomnia

Geschreven door op 27-12-2023 om 22:47.

Er zit een mooie opbouw in de loopbaan van het Apeldoornse Black Rabbit: in 2014 begonnen, in 2020 gedebuteerd met de prima EP Warren of Necrosis, daarna de podia onveilig maken en dan nu een debuutplaat uitbrengen. Of nou ja, nu… eerder dit jaar al, want Hypnosomnia is al een paar maanden uit.

Sinds het verschijnen van het vorige plaatwerk zijn er enkele wijzigingen doorgevoerd in het knaagdierkamp. Zanger/bassist Pieter Beemsterboer bleek toch niet helemaal op zijn plek en is wat vocale taken betreft inmiddels vervangen door Nino Thomas. Zijn opvolger op bas, Martin Jaramillo, is uiteindelijk Ian Smeets geworden, maar die heeft geen noot ingespeeld op dit album. Dit album klinkt trouwens als een ruim vijftig minuten durend eerbetoon aan grootheden in de thrash/deathmetalwereld. Ofwel: de thrash is snel, de death is groovy en het geheel is smakelijk.

Sinds het verschijnen van de EP heeft Black Rabbit een hoorbare groei doorgemaakt. Hier staat inmiddels een serieuze band met serieuze nummers. Het titelnummer is een onheilspellend intro. Neverending vliegt je vervolgens naar de strot. Alsof de band lang genoeg heeft gewacht om nieuw materiaal te laten horen. Thomas toont gelijk aan een aanwinst te zijn als hij zich door de teksten heen blaftgrunt en we worden verwend met fijn gitaarwerk. De drums hadden iets krachtiger gemogen maar dat is een bekend euvel met dit soort in eigen beheer uitgegeven releases uit de polderondergrond, geen probleem verder. Met Culmination of Hate gaan de handschoenen helemaal uit, op False Awakening gaat het tempo iets omlaag maar blijft de dreigende sfeer overeind en geeft ons wederom een warme gitaarsolo om vervolgens spetterend af te sluiten. Dit nummer gaat de pit opengooien.

Hollow Eyes houdt het tempo er lekker in en is lekker fel, Fake Blood zowaar nog woester. Als False Awakening de pit opent, houdt dit nummer ‘m aan de gang, want het is een heerlijke beuker. Delta Waves biedt wat meer variatie en heeft een moderne uitstraling  zonder aan klassieke kracht en agressie in te boeten, Parasite of Minds is fel en gevarieerd, Paradoxial Sleep is vooral gas op de lolly en gaan: een erg fijn nummer. Judgement Day is weer een tikkeltje langzamer en meeslepender getuige bijvoorbeeld de wijze waarop Thomas de titel van het nummer brult. Descending is dan weer een mooi voorbeeld van de thrash én deathinvloeden van deze band en Hellfire sluit de plaat opzwepend af als een laatste voorlopige krachtige laatste groet. Zo kalm als dit album begon, zo verwoestend wordt er nu afgesloten.

Black Rabbit won eerder dit jaar de Talent Tour om een plekje op het meerdaagse muziekfestival The Rock Circus te veroveren. Leuk, maar inmiddels ook compleet overbodig. Met een album als Hypnosomnia past het predicaat ‘talent’ helemaal niet meer. Black Rabbit is gewoon een gevestigde naam geworden dat een plekje op festivalpodia verdient wegens de kwaliteiten van de band, niet op basis van een talentenjacht. Natuurlijk is het even afwachten wat het volgende album brengt maar als Black Rabbit deze stijgende lijn volhoudt komt dat wel goed. Deze band heeft zich nu al een fraaie positie veroverd in de Nederlandse scene der extremere muziek. Mooi tussen de thrashbands enerzijds en de old school deathmetalbands anderzijds in.

Score:

83/100

Label:

Eigen beheer, 2023

Tracklisting:

  1. Hypnosomnia
  2. Neverending
  3. Culmination of Hate
  4. False Awakening
  5. Hollow Eyes
  6. Fake Blood
  7. Delta Waves
  8. Parasite of Minds
  9. Paradoxical Sleep
  10. Judgement Day
  11. Descending
  12. Hellfire

Line-up:

  • Nino Thomas – Vocalen
  • Hidde Hofland – Gitaar
  • Jelle Brekelmans – Gitaar
  • Martin Jaramillo – Bas
  • Max Hendriks – Drums

Link: