Headlines

Eerst kreeg je Orsök en nu is er Völd. De IJslandse blackmetalband Nyrst eindigt het jaar 2023 in stijl en doet dit middels hulp van platenboer Dark Essence Records. De IJslandse blackmetalscene is goed gekend en ik moet vermoedelijk voor jullie de meest bekende bands niet meer opsommen. Evenmin moet ik jullie duidelijk maken dat de bands, afkomstig van dit vulkanische Europese eiland, een eigen karakteristieke geluid en sound hebben. Dit is ook zo het geval bij dit Nyrst.Lees verder ›

Het mag bijna geen verrassing meer heten dat het Engelse recordlabel The Coming Strife kwaliteit levert. Het is ongelooflijk hoe dit team erin blijft slagen de ene na de andere sublieme topper binnen te hengelen. Zo was daar begin november de geweldige plaat van Cauldron. Behalve gevestigde bands krijgen…Lees verder ›

Het Belgische Epitome bracht midden vorig jaar een EP uit en hoewel ik die vele keren beluisterde, kwam het maar niet tot een review. Mooi natuurlijk als je vergeet te luisteren met een kritische mindset en gewoon voor je plezier muziek laat passeren. Epitome kennen jullie natuurlijk al, van de EP2020 uit 2020 (je verwacht het niet), dit is een verdere kennismaking. Laat je niet afschrikken door de hoes, om verschillende redenen, Epitome maakt toegankelijke (hard)rock/metal met grungeneigingen. Lichtkleverig, veelzijdig en met een kleine dosis venijn.Lees verder ›

De Finnen van As The Sun Falls maken sinds 2020 sfeervolle, melodieuze doodsmetalen muziekjes. Een aantal singles, EP’s en een volwaardig debuut in 2021 leidden tot deze EP, Where The Silence Reigns, dat drie nummers telt en iets over de twintig minuten klokt. Het mooie, bij de lyrics aansluitende artwork is opnieuw van de hand van Gogo Melone (onder andere Aeonian Sorrow). De band, geesteskind van gitarist Jani Mikkänen, heeft het zowel in het Engels als Fins over de noordse winters, eenzaamheid en sterfelijkheid. En dat is helemaal niet zo verwonderlijk als je de muziek van dit vijftal hoort. Lees verder ›

Saħħar is al heel lang het geesteskind van Marton Saliba. Dit L-Imlejka is zijn laatste en meest recente release en bestaat uit één nummer, L-Imlejka uitgesproken als Imleyka. Het is een nummer dat diep graaft in de mythen en sages van de Maltese Archipel. Het vertelt het verhaal van een obscuur mythologisch wezen die bekend staat als de kleine of jonge koningin van het Nieuwe Jaar. Meer nog het legt de nadruk op dat aspect van het verhaal waarin een oude magiër deze enigmatische figuur een narcis aanbiedt en alzo ontvangt hij zeer oude wijsheden. Het geheel zoekt zich ook een weg tussen mythische achtergronden en het gebruik van een lang vergeten taal. De heer Saliba heeft heel dit concept ontwikkelt en blijkt dan ook nog eens als enige verantwoordelijk te zijn voor het artwork en het opnameproces, mixing en mastering incluis. Je moet het maar doen.Lees verder ›

Het Canadese Empire De Mu bracht het debuutalbum uit 2020 in geremasterde vorm eind 2023 uit. Geen nieuw artwork en/of bonusnummers. Dat laatste is jammer want op de website van de band staat een vrij aardige cover van het Aerosmith-nummer Dream On. Het was leuk geweest als dit als extra nummer was toegevoegd.Lees verder ›

De carrière van Kamelot voert terug tot 1987, het jaar waarin gitarist Thomas Youngblood de band opricht. Op het debuut Eternity (1995) en opvolger Dominion klinkt de band, mede dankzij zanger Mark Vanderbilt, nog erg geïnspireerd door bands als Crimson Glory en het vroege Queensryche. Met de komst van Roy Khan in 1998 ontwikkelt Kamelot steeds meer een eigen gezicht. Niet alleen dankzij de karakteristieke stem van Khan, maar ook voegt de band steeds meer symfonische elementen aan de muziek toe. Het niveau van de albums stijgt hoorbaar, de band wordt succesvoller en prijkt steeds hoger op de festivalposters. In 2012 vervangt Tommy Karevik Khan op zang, die wegens een burn-out de band een jaar eerder heeft verlaten. Met Karevik vervolgt het gezelschap moeiteloos zijn koers en verandert er stilistisch weinig aan het geluid. Wel valt op dat de albums steeds wat gepolijster en symfonische gaan klinken.Lees verder ›

De Deense Amalie Bruun is een vrouw van vele gezichten. Ze is allereerst muzikante maar ook model. Ze deed als mooi plaatje mee met een nummer van de Amerikaanse rapper R.A. the Rugged Man en als de multi-instrumentalist die ze is bracht ze onder eigen naam ook popmuziek uit voordat ze deel werd van het indiepopduo Ex Cops. En toen, toen kwam ze op het onzalige idee om black metal te gaan maken onder de naam Myrkur. Onzalig, omdat de poortwachters van het genre maar weinig ophadden met de switch van model/rapfigurant/popzangeres naar de stroming die doorgaans draait om pure ellende, misantropie en andere fijne zaken. De EP Myrkur uit 2014 bleef nog onder de radar, ook al omdat de mix tussen black metal en folk niet helemaal uit de verf kwam én omdat niet duidelijk was wie er schuil ging achter de band.Lees verder ›

Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen Je bewaren, heel goed bewaren Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren Dan lig je in de watten en niemand kan erbij Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mijLees verder ›

Of ik op de valreep van 2023 nog een recensie mee wil pikken? Het gaat om het album Blackened Reign van de Nederlandse thrashers Deathisfaction. Als ouwe thrasher pik ik die nog graag even mee.Lees verder ›

Slechts enkele maanden na de release van het zeer goed ontvangen album Descent komt Orbit Culture met een EP. De hardwerkende muzikanten willen namelijk hun fans aan wie ze zoveel te danken hebben bedanken. Als kers op de taart van het succes van Descent is de EP The Forgotten wel alleen digitaal verkrijgbaar. De nummers liggen in het verlengde van dat album maar zijn volgens bandleider Niklas Karlsson iets experimenteler. We zijn heel benieuwd!Lees verder ›

Imparity komt uit Bochum, Duitsland en heeft na een EP en een split met Les Mémoires Fall uit Brazilië eindelijk de tijd rijp gevonden om een volledige plaat met hun doom metal vol te proppen. Het album kreeg de titel Tales Of Rust And Bones met zich mee en wordt uitgebracht door Lichtpfade een divisie van het Duitse Schattenpfade. Niet moeilijk dus dat deze eerste plaat van dit viertal op mijn deurmat belandde. Ik ontvang wel eens vaker pakketjes van platenboeren om hun meest recente albums te voorzien van een schrijfsel op onze geliefde webstek. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik van deze Duitse formatie nog niks heb gehoord. Ik kan dus geheel onbevlekt en onbevuild mijn mening geven. Ik ben wel niet helemaal thuis in het uitdeinende, melancholische landschap van de doom metal maar dat mag natuurlijk geen bezwaar vormen.Lees verder ›

Skardus komt met Stormriek, het is hun eerste album. De plaat kwam al uit in september van dit jaar maar verstopte zich een hele poos. Het album van dit drietal manifesteerde zich pas nu enkele dagen geleden. Het zat goed verstopt in een pakketje dat ik mocht ontvangen van Adam, eigenaar van het eveneens Duitse Schattenpfade. Dit label werkt samen met het eveneens gekende Einheit Produktionen. De drie heren binnen Skardus zijn afkomstig uit de regio Kiel en dat is aan de kust, in de buurt van Denemarken. Hun black metal heeft naast paganeske invloeden bij wijlen een licht stormachtige ondertoon. Niks vreemds natuurlijk want in deze regio zal het wel waaien als de beste. Het artwork lijkt wat basaal en rudimentair maar bij verdere inspectie is dit toch van een bijzonder hoog niveau en past het perfect als omlijsting bij de muziek van deze Duitsers.Lees verder ›

Een olifant is een bijzonder beest, maar van een Bull Elephant had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord. Laat staan van de band die de naam van dit dier gebruikt om zich te identificeren. Het gaat om een volwassen mannelijke olifant die een essentiële rol speelt binnen een olifantengroep. Het tweede album van de band zelf werd eerder besproken door collega Pjotr Giling en draagt de naam Created From Death. Mijn collega was in 2020 onder de indruk van deze conceptplaat die in feite het tweede deel van een trilogie is. Het hier te bespreken derde deel The Long War is het derde en dus laatste deel. Wederom met een redelijk bizarre conceptuele insteek, zoals ook eerder in de review van de voorgaande plaat beschreven.Lees verder ›

Ja inderdaad, deze plaat is al een hele poos uit, maar toch gooi ik hem nog even in de groep. De reden hiertoe is vrij eenvoudig. Op het einde van het metaljaar maken we allemaal lijstjes. Het beste van dit, het beste van dat... je kan er niet naast kijken, naast lezen of wat dan ook. Op het lijstje van gemiste plaatjes en/of die lange tijd onder de radar zijn gebleven, staan er een heleboel. En dan, ja, dan is het kiezen. Tryglav kreeg de kans om mij te overtuigen met zijn tweede album, The Ritual.Lees verder ›