De carrière van Kamelot voert terug tot 1987, het jaar waarin gitarist Thomas Youngblood de band opricht. Op het debuut Eternity (1995) en opvolger Dominion klinkt de band, mede dankzij zanger Mark Vanderbilt, nog erg geïnspireerd door bands als Crimson Glory en het vroege Queensryche. Met de komst van Roy Khan in 1998 ontwikkelt Kamelot steeds meer een eigen gezicht. Niet alleen dankzij de karakteristieke stem van Khan, maar ook voegt de band steeds meer symfonische elementen aan de muziek toe. Het niveau van de albums stijgt hoorbaar, de band wordt succesvoller en prijkt steeds hoger op de festivalposters. In 2012 vervangt Tommy Karevik Khan op zang, die wegens een burn-out de band een jaar eerder heeft verlaten. Met Karevik vervolgt het gezelschap moeiteloos zijn koers en verandert er stilistisch weinig aan het geluid. Wel valt op dat de albums steeds wat gepolijster en symfonische gaan klinken.
Als het dertiende album The Awakening (het vierde met Karevik) na een intro start met The Great Divide, staat al vast dat we ook op deze plaat geen schokkende koerswijzigingen hoeven te verwachten. Vertrouwd denderen de zestiende noten van doublebassdrums de speakers uit ter begeleiding van groots aangezette koren en lange gitaarakkoorden. Dit is Kamelot in optima forma zoals veel fans de band graag zullen horen. Het navolgende Eventide is ook een typisch Kamelotnummer en kent een erg sterk refrein.
Op One More Flag In The Ground laat de band dan toch een wat afwijkend geluid horen. Het klinkt wat moderner dankzij de samples op de achtergrond en doet qua geluid denken aan Within Temptation’s album Resist. Wat mij betreft is dit een van de sterkere nummers van deze plaat. Opus Of The Night is weer een heerlijke powermetalstamper en een van de andere hoogtepunten.
Daarna zakt het album The Awakening een beetje in. Midsummer’s Eve en Willow zijn de obligate ballads die op zo’n beetje elk album met Karevik staan. Bloodmoon zou het ongetwijfeld goed hebben gedaan op het Eurovisie Songfestival en ook Nightsky heeft weinig om handen als compositie. The Looking Glass wordt nog enigszins gered door een sterk refrein waar Tommy Karevik laat horen hoe goed hij is. Ik ben echter pas weer bij de les als New Babylon begint, een symfonisch metalnummer waarop de band haast klinkt als ons eigen Epica, dat ironisch genoeg ooit is vernoemd naar het zesde album van Kamelot. Ook het afsluitende My Pantheon (Forevermore) klinkt gelukkig weer erg sterk, zodat na beluistering van dit album toch het positieve gevoel overheerst.
The Awakening is een wisselvallig album geworden en het minste album sinds Tommy Karevik zich bij de band aansloot. Dat betekent echter niet dat er slecht werk is geleverd want er valt ook veel te genieten op deze plaat. Maar ja, adel verplicht nou eenmaal.
Score:
74/100
Label:
Napalm Records, 2023
Tracklisting:
- The Great Divide
- Eventide
- One More Flag in the Ground
- Opus of the Night (Ghost Requiem)
- Midsummer’s Eve
- Bloodmoon
- NightSky
- The Looking Glass
- New Babylon
- Willow
- My Pantheon (Forevermore)
- Ephemera [Outro]
Line-up:
- Thomas Youngblood – Gitaar
- Oliver Palotai – Toetsen
- Sean Tibbetts – Bas
- Tommy Karevik – Zang
- Alex Landenburg – Drums
Links: